,,O , JAKAŻ UFNOŚĆ W MEM SIĘ SERCU RODZI!”

Tagi

cuda, Maria Wspomożycielka wiernych, ufność, św. Jan Bosko

Czasy najnowsze są nacechowane wielkiem miłosierdziem Niepokalanej Dziewicy dla nas ludzi, a Święci, którzy w nich działali lub działają – to jakby pochodnie gorejące miłością i ufnością względem Tej najlepszej i najpotężniejszej z matek.

W dniu 2 czerwca b.r., jak donosił w krótkiej notatce poprzedni  „Rycerz”, wyniesiony został na Pańskie Ołtarze wielki wychowawca młodzieży Ks. Jan Bosko. Patrzmy, jak ufał on Matce Najświętszej i jak nie doznawał zawodu!

Rozpoczyna się – opowiada jego życiopis – rok 1863. (Czasy więc niedawne!) Ksiądz Bosko jest kapłanem od dwudziestu dwóch lat. Założył w Turynie trzy Oratorja, do których każdej niedzieli uczęszczało przeszło tysiąc dzieci i młodzieży. Marja prowadziła Swego sługę: jak gdyby za rękę i słusznie ks. Bosko powiadał: „Bez pomocy Marji nie mógłbym nic zdziałać”. I istotnie, w jego snach mistycznych Najświętsza Panna zapowiadała mu przyszłość podjętych prac, zachęcała go do wytrwałości i zapewniała mu Swoją opiekę. Ks. Bosko w dowód wdzięczności umyślił zbudować piękny kościół pod wezwaniem Najświętszej Panny Wspomożycielki. Pius IX pobłogosławił ten zamysł, i w r. 1863 powzięto plan, a w r. 1865 założono pierwsze fundamenta. Tego dnia ksiądz Bosko nie miał nic w kasie, a jednak wybudowanie tego kościoła kosztowało, jak świadczą rachunki, milion sto tysięcy franków. Najświętsza Panna, jak to wykażą następujące fakta, sama zapłaciła koszta tej budowy.

Nie od rzeczy będzie wspomnieć tu rozmowę księdza Bosko z matką.

– Moja mamo, – rzekł ks. Bosko, – chciałbym dostać od mamy trochę pieniędzy na nasze zakłady.

– Mój kochany, ty wiesz dobrze, że nie mam ich wcale. Sprzedaliśmy tę trochę ziemi w Becchi, ale z tych pieniędzy nic nie zostało.

– A gdyby mama miała pieniądze, czy dałaby mi je?

– Co za pytanie! Chyba nie wątpisz o tem.

– Otóż to, – rzekł syn, – Matka Boska kocha mnie napewno tak, jak ty mamo. Ona ma pieniądze i spodziewam się, że mi je da.

MARJA WSPOMOŻYCIELKA.

Tagi

Maria Wspomożycielka wiernych, św. Jan Bosko

          Marja pod wezwaniem „Wspomożenie Wiernych”, to nigdy niezachodząca jutrzenka na firmamencie salezjańskim. Ona zwróciła Swe miłościwe oczy na ubożuchny domek w Becchi, Ona była ową Panią widywaną w „snach”, Ona objawiała się Świętemu, Ona w życiu stawała się jego Przewodniczką, Doradczynią i Opiekunką, słowem Wspomożycielką.

Długo Ksiądz Bosko błąkał się ze swymi chłopcami, których liczba wzrosła do kilkuset; raz w schronisku markizy Barolo, to u św. Marcina, czy też na łące wydzierżawionej od braci Filippi. Mimo tych ciągłych wędrówek wierzył Święty niezłomnie, że Wspomożycielka zaprowadzi go wreszcie na miejsce objawione w „snach”.

Tymczasem miał nowy „sen”. Widział siebie na obszernym placu przy ulicy Cottolengo. Był to dokładnie ów teren, na którym później stanął pierwszy zakład salezjański i wspaniała bazylika Marji Wspomożycielki. Ujrzał i Panią cudnej piękności. Przystanęła w miejscu, gdzie obecnie znajduje się wielki ołtarz i, skinąwszy życzliwie na Księdza Bosko, rzekła: Nie opuszczaj swych dzieci, lecz z większym jeszcze zapałem oddaj się zapoczątkowanej pracy. Wkońcu przed jego zachwyconemi oczyma zarysował się dom i kościół, a Pani, wskazując nań, dodała: To jest dom mój – stąd wyjdzie chwała moja!

Ostatnie słowa zabrzmiały tak silnie, że Ksiądz Bosko się przebudził. Widzenie znikło.

 

Święty Jan Bosko, Wydarzenia z życia wielkiego Apostoła młodzieży, zebrał ks. Antoni Śródka, Kraków 1935, str. 26.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXXVI (ostatnia)

Tagi

Grzegorz I, Najświętsza Maryja Panna, nowicjat, o. Jerzy M. Wierdak, św. Bernard, św. Dominik Savio, św. Jan Berchmans, św. Jan Bosko

Mówię śmiało i wiem co mówię, że z nowicjusza, który nie ma nabożeństwa do Niepokalanej Dziewicy, nigdy i nic nie będzie, ani w zakonie, ani na świecie. Nie będzie ani zakon ani świat miał jakiegokolwiek pożytku z młodzieńca, który nie jest synem Maryi. Co powiedziałem o nowicjuszu, to samo mówię o całym zakonie.

Słowo ostatnie

 
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. To było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało; a bez Niego nic się nie stało. Jan. 1. 1 – 3.
I stworzył Bóg niebo i ziemię. Ziemia była pusta i próżna. Ciemności były nad głębokością, a Duch Boży unosił się nad wodami.
I rzekł Bóg: Niech się stanie światłość! – I stała się światłość. I ujrzał Bóg światłość, że była dobra.
I rzekł Bóg: Niech się stanie sklepienie między wodami, a niech przedzieli wody od wód! – I uczynił Bóg sklepienie i przedzielił wody, które były pod sklepieniem, od tych, które były nad sklepieniem. I stało się tak.