Kazanie na święto N. P. Maryi Anielskiej, inaczej Porcyunkula zwane, przypadające na dzień 2 sierpnia.

Tagi

bp Pelczar, kazania, Matka Boska Anielska, Najświętsza Maryja Panna, odpusty, Porcjunkuła, Pośrednictwo NMP, sprawiedliwość, Ucieczka grzeszników, łaska, śmierć, św. Franciszek z Asyżu

N. P. Marya jest Szafarką łaski dla sprawiedliwych i grzeszników.

„Dzisiaj zbawienie stało się temu domowi”. (Łuk. XIX, 9).

Słusznie N. P. Marya nazywa się Królową Anielską, bo jako Bogarodzica, wyniesioną została po nad wszystkich Duchów niebieskich; kiedy zaś opuściła tę ziemię, otrzymała berło królewskie nad niebem i ziemią. Toż nie dziw, że Aniołowie uważają się za Jej dworzan, spełniają Jej rozkazy i tworzą Jej orszak przyboczny, ilekroć raczy się objawiać wybranym swoim. Tego szczęścia doznał także wierny Jej sługa, św. Franciszek Assyzki.

Ku czci Królowej Anielskiej zbudował on poniż Assyżu własną i braci pracą kościółek, Porcyunkulą zwany, i spędzał w nim długie chwile na modlitwie. Gdy raz w nocy modlił się w celi przyległej, prosząc o miłosierdzie dla grzeszników, stanął przed nim Anioł Boży i kazał mu iść do owego kościółka. Tu zobaczył Franciszek wielką jasność, wśród niej Pana Jezusa i Najśw. Matkę w otoczeniu Aniołów; a skoro pełen pokory, rzucił się na ziemię, usłyszał głos Zbawiciela: „Franciszku, przez wzgląd na twoją i braci twoich gorliwość o zbawienie dusz ludzkich, pozwalam ci prosić mnie, o co chcesz, dla ich pożytku, a na chwałę imienia mojego”. – „ Ojcze nasz święty – odrzekł na to sługa Boży – błagam Cię, chociaż sam nędznym jestem grzesznikiem, racz to miłosierdziem swojem sprawić, aby wszyscy, odwiedzający ten kościółek, dostąpili zupełnego odpuszczenia wszystkich swoich grzechów po wyspowiadaniu się z nich przed kapłanem, i proszę Przenajświętszej Panny, Matki Twojej a Obronicielki rodu ludzkiego, aby raczyła wstawić się za mną, iżbym otrzymał łaskę, o którą błagam”. Wówczas Najśw. Panna w te do Syna odezwała się słowa: „Najwyższy i Wszechmocny Boże, wstawiam się ja do Twojego Majestatu i pokornie upraszam, abyś raczył przychylić się do prośby tego ubogiego Franciszka”. Na co odpowiedział Pan Jezus: „Franciszku, to o co mnie prosisz, jest rzeczą wielkiej wagi; lecz otrzymasz jeszcze większe łaski. Udzielam ci tej, o którą błagasz; chcę jednak, abyś się udał do mojego zastępcy na ziemi, któremu dałem władzę związywania i rozwiązywania, i prosił go o tenże odpust”.

Wnet po tem widzeniu, którego świadkami było kilku braci, pospieszył św. Franciszek do Rzymu, a skoro Ojcu św. Honoryszowi III oznajmił wolę Pańską, otrzymał od niego niezmierny przywilej, bo nadanie odpustu zupełnego dla tych wszystkich, którzyby po spowiedzi św. i rozgrzeszeniu kapłańskiem pomodlili się w kościółku N. M. Panny Anielskiej. Ponieważ papież Honoryusz III, na przedstawienie kardynałów, odpust ten do jednego dnia w roku postanowił przywiązać, przeto Franciszkowi w drugiem widzeniu objawił Pan Jezus, że dniem tym ma być 2 sierpnia, na co Ojciec św. chętnie się zgodził i siedmiu biskupom ogłoszenie odpustu w Assyżu zlecił. Gdy nadszedł dzień 2 sierpnia, cała dolina umbryjska zaroiła się od tłumu pielgrzymów, spieszących do kościółka N. P. N. Anielskiej. Powtarzało się to co rok; aby jednak i gdzieindziej mogli wierni dostępować tak wielkiej łaski, rozszerzyła później Stolica Apostolska rzeczony przywilej do wszystkich kościołów zakonu św. Franciszka; i oto początek odpustu Porcyunkuli.

Odpust ten zawdzięczamy zatem miłosierdziu Pana Jezusa i wstawieniu się Bogarodzicy za miłym Jej synem Franciszkiem; lecz nie jeden to dar, jaki za Jej pośrednictwem Kościół św. otrzymał; owszem, te dary liczniejsze są niż gwiazdy na niebie lub ziarnka piasku i krople morza na ziemi, bo Ona jest Szafarką łask Bożych, a jako taka jedna i rozdaje te łaski nietylko sprawiedliwym, ale i grzesznikom. Ta ostatnia myśl będzie treścią dzisiejszej nauki.

Pierw atoli ścielemy się w duchu u stóp tronu Twego, Maryo, i wraz z całą rzeszą mieszkańców Nieba, ze wszystkiemi duchami cierpiącemi w czyścu i ze wszystkiemi ludźmi na ziemi wołamy: Chwała Ci, Królowo Anielska. Z. M.

PORCJUNKUŁA

Tagi

Honoriusz III, Najświętsza Maryja Panna, odpusty, Porcjunkuła, św. Franciszek z Asyżu

– Trzykroć święty Boże – zawołał Franciszek – ponieważ znalazłem łaskę w oczach Twoich, ja, który jestem tylko proch i popiół i najnędzniejszy z grzeszników, błagam Cię z uszanowaniem, na jakie tylko zdobyć się mogę, abyś raczył dać Twoim wiernym tę wielką łaskę, iżby wszyscy ci, którzy się wyspowiadają i skruchą przejęci, odwiedzą kościół ten, otrzymali odpust zupełny i przebaczenie wszystkich grzechów.

Gdy św. Franciszek z Assyżu po swym nawróceniu udał się w roku 1207 do miejscowego biskupa z prośbą o przydzielenie jakiego przytułku dla powstającego Zakonu, doznał odmowy. Biskup mimo szczerych chęci nie mógł uczynić zadosyć prośbie świętego Biedaczyny. Niezrażony tym zwrócił się z tą samą prośbą do OO. Benedyktynów z Monte Subasio. Dobrzy i życzliwi Franciszkowi Benedyktyni, odstąpili mu stary, niemal w ruinie leżący, kościółek pod wezwaniem Najśw. Marii Panny z doliny Józefata, gdyż tam miały być złożone relikwie z grobu Najśw. Marii Panny z tejże doliny. Kościółek ten wybudowali w r. 352 pustelnicy z Palestyny, a od VI wieku był on w posiadaniu OO. Benedyktynów z Assyża.

 
Tę to świątyńkę, która stała się kolebką nowego Zakonu, św. Franciszek otoczył tkliwą pieczołowitością, nazwał ją swoją „portiunculą” (po polsku „porcjunkułą”), tj. cząsteczką czyli cząstką dziedziczną i zabrał się gorliwie na swój sposób do jej odbudowy, oraz do przywrócenia jej dawnej czci i świętości. Tutaj przed obrazem Najśw. Marii Panny spędzał długie godziny na gorącej modlitwie, tu było jego ulubione mieszkanie, tu otrzymał liczne i przedziwne łaski, tutaj obrał sobie Królowę Aniołów za swoją patronkę, tutaj słyszał śpiewy anielskie i dlatego kościółek ten nazwał kościołem Matki Boskiej Anielskiej.

 
Pewnego razu, w roku 1216, gdy klęcząc w swej celi, z krucyfiksem w ręku i trupią czaszką u stóp, żarliwie, pokornie i płomiennie się modlił, – usłyszał głos Anioła: – Franciszku, do kaplicy, do kaplicy!

 
Biegnie wiec święty do swej Porcjunkuli; tu widzi na ołtarzu w otoczeniu Aniołów Pana Jezusa, a obok Niego z prawej strony Najświętszą Matkę. W uniesieniu radości i czci rzuca się twarzą na ziemię, a wówczas tak się odezwał do niego Syn Boży:

 
– Franciszku, znam twoją gorliwość, z jaką ty i bracia twoi staracie się o zbawienie dusz. W nagrodę proś mię dla nich i dla czci mojego imienia o łaskę, jaką zechcesz, gdyż dałem cię światu, abyś był światłością narodów i podporą mego Kościoła.