Św. J. Vianney – kazanie na IV Niedzielę Wielkiego Postu

Tagi

choroba, grzech śmiertelny, grzesznik, kara, piekło, Wolter, zaraza, Łaska Uświęcająca, śmierć, śmierć nagła, św. Franciszek Ksawery, św. Franciszek Salezy, św. Jan Vianney, św. Roch

Kazanie Świętego proboszcza z Ars warte przemyślenia szczególnie teraz, w dobie medialnych doniesień kreowanych przez władców tego świata; strachu przed chorobą czy innymi zagrożeniami z najbliższej przyszłości. Co ciekawe, Autor kazania odbierany jest jakoś chłodno i niechętnie nie tylko przez posoborowych prezbiterów…

Juan Arecharaleta

O śmierci grzesznika

Będziecie mnie szukać i w grzechu waszym pomrzecie. (Jan VIII, 21.)

Straszna to groźba, tem straszniejsza, że się kiedyś niezawodnie spełni. Powyższe słowa wypowiedział Jezus Chrystus do żydów, do ludu tak wielce umiłowanego i obsypanego tylu łaskami. O ludu niewdzięczny, co mogłem więcej dla ciebie uczynić? Ale nadejdzie kiedyś dzień, że mię szukać będziecie, a ja usunę się od was i pomrzecie w grzechach waszych, jakoście w nich żyli. Niezawodnie ciężka to, ale i słuszna kara. Chrześcijanin, otrzymawszy tyle dobrodziejstw od Boga, zagłusza swoje sumienie, grzeszy śmiało, chociaż wie doskonale, że każdej chwili morze życie zakończyć i iść na zgubę wieczną. Na próżno upominają go słudzy Pańscy, by porzucił złe nałogi, na próżno modlą się za niego i podają środki na uleczenie ran duszy. On na przekór trwa w grzechu i co chwila nowych dopuszcza się zbrodni. Drwi sobie z upomnień, natrząsa się z tych, którzy pragną dusze jego zachować od piekła. Czy nie słusznie, aby zginął w swym grzechu, by go opuścił miłosierny Bóg, który już tak długo czekał z wielką cierpliwością na jego nawrócenie? Wzgardzony Jezus Chrystus usunie się odeń i zostawi na łup rozpaczy, w rękach czarta. Okropną jest śmierć grzesznika dlatego, że ogarnia go rozpacz na myśl tylu popełnionych grzechów, tylu zmarnowanych łask i mąk, które są dlań zgotowane na wieki. Na ten temat przemówię do was dzisiaj:

I. Gdy mię zapytacie, co nazywamy złą śmiercią, odpowiem, że bolesną jest rzeczą, kiedy np. umiera mąż w kwiecie wieku, zdrowy, bogaty i pozostawia w sieroctwie dzieci i stroskaną małżonkę. Chory król Ezechiasz mówił do Boga: Jak to, o Boże mój, więc mam umrzeć w połowie dni moich, w kwiecie wieku? „Jam rzekł: w połowie dni moich pójdę do bram piekielnych”.[1] Również król Dawid prosił Boga, mówiąc: „Nie bierz mię w połowicy dni moich, lata twoje od wieku do wieku”.[2] Według niektórych zła to śmierć, kiedy kto ginie na szubienicy z rąk kata, albo umiera nagle od pioruna, w nurtach rozhukanych fal wodnych albo spada z wysokości albo zabija się na miejscu. W końcu twierdzą jeszcze ludzie, że złą jest rzeczą umrzeć na zakaźną chorobę, na morowe powietrze.

Z LISTÓW JENERAŁOWEJ ZAMOYSKIEJ.

Tagi

cnoty, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, łaska, św. Franciszek Salezy

7 lipca 1870.

Do swej Siostry Marji:

    Chciałabym takim być dobrym doradcą dla ciebie, jakim ty jesteś dla mnie.

Powiem ci, co i jak myślę.

Zdaje mi się, że pierwszy stopień do cichości i łagodności, nie chcieć, nie żądać niczego koniecznie. Pierwszym zaś stopniem do pokory, nie mniemać, żeby pokorę ani jakąkolwiek cnotę osiągnąć można inaczej, jak tylko łaską Bożą, a skoro łaską, więc nie można wymagać, tylko zostawić Bogu: da, kiedy da; da w takiej mierze, w jakiej dać zechce. A nie da, to dopiero upokorzenie a z upokorzenia i pewna już pokora. Zdaje mi się, że Pan Bóg dziwnie czasem obchodzi nasze prośby i częstokroć daje to, o co prosimy, ale nie w takiej formie, w jakiej się spodziewamy;

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XIX

Tagi

Alfons Ratisbonne, Cudowny Medalik, Judasz Iskariota, Najświętsza Maryja Panna, Nestoriusz, o. Jerzy M. Wierdak, św. Cyryl Aleksandryjski, św. Franciszek Borgiasz, św. Franciszek Salezy

   Alfons Ratisbonne
Ratisbonne, żyd pochodzący ze Strassburga, z bardzo bogatej rodziny, powziął fanatyczną nienawiść do katolicyzmu, zwłaszcza kiedy się brat jego Teodor nawrócił i został księdzem. Mając się ożenić z bogatą żydówką, udał się w podróż do Włoch i wstąpił do Rzymu, gdzie widok pomników chwały Kościoła katolickiego spotęgował jego nienawiść. Tutaj poznał się z baronem Bussieres, który po pewnym czasie począł go namawiać do porzucenia żydostwa. Ratisbonne odpowiadał szyderstwami, zapewniając, iż żydem zostanie do śmierci. Pan Bussieres w swej gorliwości ofiarował mu cudowny medalik Matki Bożej Niepokalanej. Ratisbonne z bluźnierstwem odrzucił medalik, a wreszcie by pokazać, że sobie za nic ma medalik i wcale się go nie boi, pozwolił go sobie zawiesić na szyi. Było to 16 stycznia 1842 r. W cztery dni potem wszedł Ratisbonne do kościoła św. Andrzeja, by tam zaczekać na swego przyjaciela p. Bussieres. Nagle spostrzegł, że chociaż w całym kościele było ciemno, to w kaplicy św. Michała pokazała się jasność, w której ujrzał Matkę Najśw. w takiej postawie, jak na medaliku. Mimo woli zbliżył się, upadł na kolana i pozostał tak przez długi czas nieruchomy. Przyjaciel, znalazłszy go, nie mógł go ocucić z tego widzenia. Kiedy zaś wstał, miał oczy zalane łzami, wielbił Matkę Najświętszą i żądał jak najprędzej Chrztu św. Wyuczony zasad wiary, otrzymał Chrzest św. dnia 30 stycznia wśród wspaniałych uroczystości przy napływie tłumów ludu z całego Rzymu. Później został kapłanem katolickim i założył Zgromadzenie Najświętszej P. Syjońskiej, którego celem jest nawracanie żydów.

Cześć św. Józefa w wiekach średnich i późniejszych czasach Kościoła

Tagi

Franciszek Suarez, Jan Gerson, Matka Borat, nowenna do św. Józefa, O. Izydor de Isolanis, św. Alfons, św. Bernard, św. Franciszek Salezy, św. Ignacy, św. Piotr Kanizjusz, św. Piotr z Alkantary, św. Teresa od Jezusa, św. Tomasz

    W wiekach średnich i późniejszych czasach czcili św. Józefa również tylko poszczególne osoby, święci i uczeni lub zakony, jednakże cześć owa coraz więcej się wzmaga i rozpowszechnia w Kościele świętym. Jako wielkich czcicieli św. Józefa wymienić należy św. Bernarda, opata, dla wielkiej wymowy zwanego doktorem miodopłynnym († 1153), św. Tomasza, dla głębokiej nauki nazwanego doktorem anielskim († 1274) i uczonego Jana Gersona, kanclerza akademji paryskiej. W okólniku z r. 1413 wykazuje on wielkość św. Józefa i dowodzi ważność i jego święta dla świata katolickiego; w swej zaś doniosłej mowie, wygłoszonej na soborze w Konstancji w uroczystość Narodzenia Najśw. Panny Marji, 8 września 1416 roku wobec Ojców soboru, poleca w gorących słowach cześć św. Józefa i doprasza się, aby Go ogłoszono patronem Kościoła świętego. W następnym wieku (1522 r.) pisze wielki czciciel św. Józefa O. Izydor de Isolanis, dominikanin, pierwsze, obszerne dzieło o nim pod tytułem: Suma św. Józefa i ofiaruje je Papieżowi, Adrianowi VI. Jakoby duchem proroczym przepowiada on wielką cześć i chwałę, jaką kiedyś wierni św. Józefowi na ziemi oddawać będą.