Św. Jan Maria Vianney – Kazanie na Wielki Piątek

Tagi

chrześcijaństwo, cierpienie, grzech, Jezus Chrystus, kazania, Krzyż, miłosierdzie, miłość, Męka Pańska, Przykazania, Rany Jezusowe, Wielki Piątek, Wielki Post, św. Jan Vianney, Żydzi, żal za grzechy

 

Grzech odnawia mękę Jezusa Chrystusa

Upadli … znowu krzyżujący sami sobie

Syna Bożego i na pośmiewisko mający.

(Żyd. VI, 6)

Czy można sobie wyobrazić większą zbrodnię, niż ta, którą popełnili żydzi, skazawszy na śmierć Syna Bożego, którego oczekiwano cztery tysiące lat, który wzbudzał podziwienie Proroków, który był nadzieją Patryarchów, pociechą sprawiedliwych, rozkoszą nieba, skarbem ziemi, szczęściem wszechświata? Czy im Boski Zbawiciel wyrządził jaką krzywdę? Czy im nie czynił dobrze? Czy nie przyszedł uwolnić ich z pod tyranii czarta? Czy ich nie chciał pojednać z Ojcem i otworzyć bramy niebieskie, zamknięte wskutek grzechu Adamowego? Do czegoż nie zdolny człowiek zaślepiony namiętnością! Piłat zostawił żydom do wyboru Jezusa albo Barabbasza, który był słynnym opryszkiem. Tłuszcza żydowska domagała się uwolnienia zbrodniarza i złodzieja, a żądała śmierci Jezusa Chrystusa, który był samą niewinnością, co więcej ich Odkupicielem. Jak sromotne poniżenie spotkało Chrystusa! Ale nie dziwmy się temu,, bo my podobny wybór czynimy, ilekroć grzeszymy, bo nad Jezusa Chrystusa przekładamy namiętności i złe skłonności. Żydzi raz tylko ukrzyżowali Chrystusa, jedną tylko mieli Kalwaryę. A teraz tyle krzyżów zgotowanych jest dla Syna Bożego, ile się znajduje grzesznych serc na świecie. W męce Jezusa Chrystusa widzimy, jak Go opuszczają uczniowie, widzimy porównanie Zbawiciela z niegodnym złoczyńcą, widzimy Jego wyszydzenie jako króla teatralnego, wreszcie przybicie do krzyża. To wszystko świadczy, jak bolesną i upokarzającą była śmierć Zbawiciela. A przecież między chrześcijanami codziennie Jezus Chrystus doznaje jeszcze daleko boleśniejszych zniewag.

Pod krzyżem

Tagi

cierpienie, Krzyż, Matka Bolesna, miłość, Rany Jezusowe, Rycerz Niepokalanej, Współodkupicielka

… Żałość Jej nie ma równej sobie i sprawuje skutki niezrównane…

Ojciec i Syn dzielą w wieczności jednaką chwałę. Matka i Syn dzielą w czasie jednaki ból. Ojciec i Syn trwają u źródła jednakiej szczęśliwości. Matka i Syn piją ze źródła jednakiej goryczy. Ojciec i Syn na jednym siedzą tronie. Matka i Syn na jednym wiszą krzyżu…

Jeśli ciernie przebiły Mu skronie, Maria czuje wszystkie ich ostrza; jeśli Go poją octem i żółcią, Maria pije do dna kielich goryczy; jeśli rozpostarto Mu ciało na bierwionach krzyża, każdym włókienkiem Ona dzieli mękę. Któż to sprawia, jeśli nie miłość? Azali nie można by rzec, o tym stanie żałośliwym, słowami św. Augustyna: „Pondus meum, amor meus”, „miłość jest mi prawem ciążenia”?

Jakoże ciężką Jej jesteś, Miłości! Jakim brzemieniem uciskasz Jej serce matczyne! Ciążysz na Jej piersiach jak żelazne okowy, więzisz je tak gwałtownie, że dławi je szloch. Spiętrzasz nad Jej głową ucisk tak nieznośny, że smutek nie pozwala wyładować się w łzach. Ciążysz nieopisanie na całym Jej ciele, omdlewającym od ogromu męki, szarpiesz wszystkie Jej członki…

Rany Jezusowe

Tagi

cierpienie, Jezus Chrystus, Marta Chambon, modlitwa, Rany Jezusowe, zasługa, święci

Syn Boży stał się Pielgrzymem na tej ziemi, abyśmy wstępując w Jego ślady, tem łatwiej znaleźli drogę, wiodącą do Ojczyzny niebieskiej.  Wszystko, co wycierpiał w przyjętej na się naturze ludzkiej, objawić nam miało nieskończoną Jego miłość i otworzyć zdrój boskiego Jego miłosierdzia. Przepowiednia proroka Izajasza: „z radością czerpać będziecie wodę u źródeł Zbawiciela”, w całej sile słowa, wypełniła się dla ludzkości. Wszyscy dostęp mamy do Ran Jezusowych. Tu odnajduje dusza wierząca nieskończone zasługi Jezusa Chrystusa, a tem samem dobra utracone, przeobfitość łask skarbca niebiskiego. Rany Zbawiciela są temi tajemniczemi „szczelinami skalnemi”, do których Pan zaprasza duszę słowami pieśni Salomonowej: „Przyjdź gołębico moja, przyjdź do szczelin skalnych”. Szczęśliwa ona, jeśli w pokornej ufności w tem bezpiecznem schronieniu trwać będzie – nie dosięgną jej tutaj wichry i burze zepsutego świata i moce piekielne nie zdołają wydrzeć jej błogiego pokoju, którego tu w obfitości zażywa.

Błogosławieństw i łask, wypływających z Najświętszych Ran Chrystusowych, doświadczali na sobie, w wysokiej mierze, przyjaciele Pańscy. Oto, jak się wyraża św. Bernard, Doktor Kościoła. „Z ufnością czerpię z Ran Pana, czego tylko mi braknie, gdyż obfite miłosierdzie mieści się w nich… Temi szczelinami ssać mogę miód ze skały i olej z najtwardszego kamienia, to znaczy, że zakosztować mi wolno „jak słodkim jest Pan”. Przez Rany Ciała Jego, otwarty dla nas zdrój zmiłowania, w którem nas nawiedził „początek z wysokości”. – Innym znowu razem tak woła tenże Doktor Kościoła: „Zaprawdę nigdzie nie znajduję większego bezpieczeństwa i pokoju, jak w Ranach Zbawiciela. W nich przebywając nie zubożeję, dopóki On w miłosierdzie obfitować nie przestanie, gdyż dostęp mam wolny do skarbca Boskiego; słabnąć nie będę, bo lekarstwa najlepsze w nich mi zgotowane; śmierci samej się nie lękam, będąc u źródeł żywota”!