Pod krzyżem

Tagi

cierpienie, Krzyż, Matka Bolesna, miłość, Rany Jezusowe, Rycerz Niepokalanej, Współodkupicielka

… Żałość Jej nie ma równej sobie i sprawuje skutki niezrównane…

Ojciec i Syn dzielą w wieczności jednaką chwałę. Matka i Syn dzielą w czasie jednaki ból. Ojciec i Syn trwają u źródła jednakiej szczęśliwości. Matka i Syn piją ze źródła jednakiej goryczy. Ojciec i Syn na jednym siedzą tronie. Matka i Syn na jednym wiszą krzyżu…

Jeśli ciernie przebiły Mu skronie, Maria czuje wszystkie ich ostrza; jeśli Go poją octem i żółcią, Maria pije do dna kielich goryczy; jeśli rozpostarto Mu ciało na bierwionach krzyża, każdym włókienkiem Ona dzieli mękę. Któż to sprawia, jeśli nie miłość? Azali nie można by rzec, o tym stanie żałośliwym, słowami św. Augustyna: „Pondus meum, amor meus”, „miłość jest mi prawem ciążenia”?

Jakoże ciężką Jej jesteś, Miłości! Jakim brzemieniem uciskasz Jej serce matczyne! Ciążysz na Jej piersiach jak żelazne okowy, więzisz je tak gwałtownie, że dławi je szloch. Spiętrzasz nad Jej głową ucisk tak nieznośny, że smutek nie pozwala wyładować się w łzach. Ciążysz nieopisanie na całym Jej ciele, omdlewającym od ogromu męki, szarpiesz wszystkie Jej członki…

Rany Jezusowe

Tagi

cierpienie, Jezus Chrystus, Marta Chambon, modlitwa, Rany Jezusowe, zasługa, święci

Syn Boży stał się Pielgrzymem na tej ziemi, abyśmy wstępując w Jego ślady, tem łatwiej znaleźli drogę, wiodącą do Ojczyzny niebieskiej.  Wszystko, co wycierpiał w przyjętej na się naturze ludzkiej, objawić nam miało nieskończoną Jego miłość i otworzyć zdrój boskiego Jego miłosierdzia. Przepowiednia proroka Izajasza: „z radością czerpać będziecie wodę u źródeł Zbawiciela”, w całej sile słowa, wypełniła się dla ludzkości. Wszyscy dostęp mamy do Ran Jezusowych. Tu odnajduje dusza wierząca nieskończone zasługi Jezusa Chrystusa, a tem samem dobra utracone, przeobfitość łask skarbca niebiskiego. Rany Zbawiciela są temi tajemniczemi „szczelinami skalnemi”, do których Pan zaprasza duszę słowami pieśni Salomonowej: „Przyjdź gołębico moja, przyjdź do szczelin skalnych”. Szczęśliwa ona, jeśli w pokornej ufności w tem bezpiecznem schronieniu trwać będzie – nie dosięgną jej tutaj wichry i burze zepsutego świata i moce piekielne nie zdołają wydrzeć jej błogiego pokoju, którego tu w obfitości zażywa.

Błogosławieństw i łask, wypływających z Najświętszych Ran Chrystusowych, doświadczali na sobie, w wysokiej mierze, przyjaciele Pańscy. Oto, jak się wyraża św. Bernard, Doktor Kościoła. „Z ufnością czerpię z Ran Pana, czego tylko mi braknie, gdyż obfite miłosierdzie mieści się w nich… Temi szczelinami ssać mogę miód ze skały i olej z najtwardszego kamienia, to znaczy, że zakosztować mi wolno „jak słodkim jest Pan”. Przez Rany Ciała Jego, otwarty dla nas zdrój zmiłowania, w którem nas nawiedził „początek z wysokości”. – Innym znowu razem tak woła tenże Doktor Kościoła: „Zaprawdę nigdzie nie znajduję większego bezpieczeństwa i pokoju, jak w Ranach Zbawiciela. W nich przebywając nie zubożeję, dopóki On w miłosierdzie obfitować nie przestanie, gdyż dostęp mam wolny do skarbca Boskiego; słabnąć nie będę, bo lekarstwa najlepsze w nich mi zgotowane; śmierci samej się nie lękam, będąc u źródeł żywota”!