Z LISTU P. ZAMOYSKIEJ – O PODDANIU SIĘ WYROKOM BOŻYM

Tagi

Jadwiga Zamoyska, listy, poddanie się woli Bożej, ufność

28 luty 1908

Nie wiem jak dziwnym trafem list Twój odbierając, pisma Twego nie poznałam…

Teraz nie wiem, czy Cię ten list w Wiedniu zastanie. Przerażona jestem myślą, że o tej porze roku kazano Ci wracać z południa na północ. Prawda, że teraz na piersi i gardło nie każą unikać zimna, więc ostatecznie zawsze lepiej u siebie jak w hotelach. Daj Boże, żeby podróż się jako tako powiodła.

Moja biedna C., aż nadto rozumiem, co Ci się w duszy dzieje, rozumiem, że czujesz się zakamieniałą, ale bądź co bądź nie daj się uwieść pokusą niewiary w miłosierdzie Boże. Pan Bóg sam o sobie powiedział, że Jego myśli nie są jak nasze myśli, my nie możemy zrozumieć Jego myśli, Jego mądrości, ani Jego miłosierdzia.

Reklamy

PODRÓŻ DO BETLEEM.

Tagi

nadzieja, Najświętsza Maryja Panna, poddanie się woli Bożej, św. Józef

        Gdy wyszedł rozkaz cesarza Augusta, nakazujący popis całego świata, według którego każdy w swojem rodzinnem mieście winien się był zapisać, strapiony nie mało, jak czytamy w dziełach Cochema, zawiadomił św. Józef o tym rozkazie N. Marję Pannę: „Nie kłopoć się, rzekła Marja, Bóg nas zaprowadzi szczęśliwie do Betleem, tak albowiem spełni się proroctwo, które przepowiada narodzenie Mesjasza w tem mieście”.

Czytamy w opisie życia św. Józefa z Kopertynu, iż dnia pewnego temu Świętemu ukazał się św. Bonawentura, mówiąc: „Wiedz, iż P. Dziewica Marja i Jej Oblubieniec podróż do Betleem odprawili w wielkim ubóstwie oraz w przykrym niedostatku. Prowadzili ze sobą wołu i osła; na ośle siedziała N. Dziewica, wół miał być sprzedany; Józef św. albowiem nie miał czem zapłacić podatku. Zima była nadzwyczaj ostra, stąd podróż przykrzejsza dla św. dwóch Oblubieńców”.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. LI.

Tagi

dzieci, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, niebo, poddanie się woli Bożej, śmierć

V. Jak się zachować mamy wobec nadchodzącej śmierci, czyli jak śmierć przyjmować?

 

1. Gdy z łaski Boskiej śmierć nadchodzi nie nagła, niespodziewana, lecz po chorobie i przewidziana, moralnie pewna, czy nasza własna, czy członków rodziny, to prawdziwy chrześcijanin powinien ten wyrok śmierci przyjąć z rąk Bożych z zupełnem poddaniem się Najśw. woli Bożej! Bo jeśli wogóle , czy chcemy, czy nie chcemy, umrzeć musimy, tedy tem bardziej wtedy, kiedy ta śmierć nadchodzi, kiedy przeciw niej już ani lekarstwa ani ratunku niema! Cóż jest wtedy lepiej: czy przyjąć śmierć z pokornem poddaniem się woli Bożej i z wielką zasługą swoją (czem możemy, jeśli nie całkowicie czyściec nasz zgładzić, to przynajmniej w wielkiej części), czy walcząc z Bożym wyrokiem śmierci, niechętnie ją przyjąć, a tak ta śmierć będzie tem przykrzejszą i boleśniejszą, i w dodatku na nową karę Boską zasługująca.

W paciorku, który sam P. Jezus ułożył i modlić się nam kazał, codzień mówimy: >>Przyjdź królestwo Twoje!<<, a słowy temi prosimy o niebo i wyrażamy niejako pragnienie nieba. Kiedy ktoś dłużej choruje, a choroba ciężka, zwłaszcza kiedy może już i bardzo stary, i ta starość przykra i bolesna, a w dodatku może jest w biedzie i nędzy, to niejeden wtedy pragnie śmierci, jako uwolnienia od dolegliwości i cierpień; ale kiedy śmierć naprawdę już w oczy zaglądnie, to i taki wtedy, jak to mówią, rękami i nogami przeciw śmierci się broni i umierać nie chce! Jakżeż taki z prawdą modlił się tyle razy: Przyjdź Królestwo Twoje?

MOC WSTAWIENNICTWA ŚWIĘTEGO ANTONIEGO.

Tagi

cierpienie, miłość, poddanie się woli Bożej, wojna, św. Antoni Padewski

Dziś w pierś trafiony!

 

Było to w czystej, skromnej izbie wdowy Augustyny, w miłej lotaryńskiej wiosce B. w pierwszych krwawych dniach miesiąca sierpnia 1914 r. Marja, najmłodsza córka, zadumana siedziała przy oknie. Właśnie wszyscy codopiero powychodzili z piwnicy. Wioska leżała na linji ognia. Tu Niemcy, tam Francuzi, a kule karabinowe, szczególnie granaty przelatywały to tu, to tam, po największej części ponad dachami, tylko gdzieniegdzie zabłąkała się kula to wioski. Jednakże mieszkańcy lękając się o życie skryli się do piwnic, gdy tylko ogień został otwarty.

 

Ale teraz znowu nastąpiła cisza. Stało się tak cicho jak niegdyś, tak cicho jak za lat dawnych, kiedyto nikt nie myślał o wojnie. I Marja, najmłodsza z trzech córek, tam w cichym domku na uboczu od drogi, zadumana siedziała przy oknie.

Myślała o swoim najdroższym, o wysmukłym oficerze, który zajął jej serce. Był on tu jeszcze wczoraj. Tak się zdarzyło, że właśnie przyszedł do wioski, gdzie przebywała jego narzeczona i płakała i modliła się za niego. Był on tu jeszcze wczoraj. Tu siedział przy stole wesoły! Jak długo, nikt nie może powiedzieć. Tak miło było im na sercu. Była jednak wojna, tak szybko przyszła ona! Jak długo to potrwa, zanim kapłan pobłogosławi ich związek? I Marja marzyła. I w jej duszy dźwięczała pieśń, słodka, a zarazem bolesna pieśń:

Cisza była na dworze, zupełna cisza. I Marja modliła się za swoim ukochanym. Matka weszła do izby. Dobra, ukochana matka. Jak duch tak lekko i cicho chodzi ona zawsze, dobra niewiasta. I tak miło umie ona się uśmiechać. Życie obeszło się z nią tak twardo. To można wyczytać na jej obliczu. Jednakże nie załamała ją boleść; lecz ją uszlachetniła. Stąd jej ta cisza, to słodkie usposobienie, ten pociągający uśmiech… Kiedy przebywałem w wiosce na wakacjach, zawsze chętnie ją odwiedzałem. Przyjmowała mię zawsze jakby moja własna matka… Dobra niewiasta. Nie będzie ona czytała tych liter, dlatego mogę o niej mówić.

Cicho weszła matka do izby.

„Mamo,” rzekła Marja, „mamo, gdyby on nie miał powrócić? Tak wielką ufność pokładam w św. Antonim! A jednak! Jestem czegoś tak niespokojna! Czyżby go śmiertelna trafiła kula?”

„Dziecko, nie myśl o tem. Nie troszcz się o dzień jutrzejszy. Jak Bóg chce! Niech się dzieje Jego wola, chociażby to miało boleść sprawić.”