O wewnętrznej czci Najświętszego Serca Jezusowego

Tagi

akty wewnętrzne, bp Pelczar, lektura, miłość, modlitwa, Najświętsze Serce Boże, pobożność

Cześć wewnętrzna Serca Jezusowego polega na poznaniu zacności tegoż Boskiego Serca, to jest Jego godności, świętości,, miłości i hojności, jak również Jego życia wewnętrznego, a mianowicie życia nieustannej modlitwy, i to wielbiącej Ojca Niebieskiego, dziękującej za Jego dary, przebłagującej Jego Majestat i wstawiającej się za nami; życia zaparcia się, pokory i posłuszeństwa, życia wyniszczenia się i zadośćuczynienia za nas, życia ofiary i ciągłego oddania się dla nas, życia żarliwości o nasze zbawienie. Starajże się poznać to wszystko, już to czytając książki pobożne, już to słuchając i rozmyślając o Sercu Jezusowym, bo jak mówiła sama święta Małgorzata Maria, Serce to jest książką otwartą, z której najłatwiej się nauczyć sztuki miłości, zwłaszcza gdy się ją odczytuje pod krzyżem Zbawiciela, u stóp Przybytku sakramentalnego albo po Komunii świętej.

Akty zewnętrzne ku uczczeniu Boskiego Serca. Święto Najświętszego Serca Jezusowego

Tagi

bp Pelczar, Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, objawienia prywatne, odpusty, pobożność, wynagrodzenie, św. Małgorzata Alacoque

W objawieniu, danym świętej Małgorzacie Marii 16 czerwca 1675 roku, zażądał Pan Jezus, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała poświęcono ku czci Jego Boskiego Serca, jak również by dusze kochające przez modlitwy i Komunie wynagradzające czyniły zadość za zniewagi, jakie odbiera podczas wystawienia Przenajświętszego Sakramentu, w tym czasie na ołtarzu. Święta Małgorzata Maria starała się spełnić ten rozkaz Pański i nie tylko wskazany dzień, jak też osiem dni poprzednich, uświęcała osobnym nabożeństwem, ale porobiła kroki, aby władza kościelna na ten dzień ustanowiła osobne święto. W 1687 roku święta Małgorzata Maria zwróciła się do Ordynariatu biskupiego w Autun, aby przynajmniej w klasztorze Paray-le-Monial pozwolił obchodzić święto Serca Jezusowego; ale bez pomyślnego skutku. Nie pomogły też starania w Rzymie u papieża Innocentego XI podjęte w tym celu bo stamtąd w 1688 roku przyszła odpowiedź, że zanim Stolica Apostolska zajmie się tą sprawą, konieczne jest zaprowadzenie czci Serca Jezusowego przez biskupów w ich diecezjach. Święta Małgorzata Maria wielce się tym zasmuciła, ale pocieszył ją Pan Jezus, że to wyjdzie na Jego większą chwałę. Rzeczywiście, już w 1689 roku wikariusz generalny biskupa w Langres pozwolił na wprowadzenie uroczystości Serca Jezusowego i zatwierdził Mszę i Oficjum, które ułożyła wizytka Joanna Magdalena Joly w Dijon, a które ksiądz Charolais przełożył na język łaciński. Tę Mszę odprawiono najpierw w kościele wizytek w Dijon; ale wkrótce potem biskup tejże diecezji, Maria Armand de Simiane se Gordes[1] rozszerzył ten przywilej na wszystkie kościoły swej diecezji. Radość świętej Małgorzaty Marii była niezmierna.

Maryja – Niewiastą mocną

Tagi

Biuletyn czcicieli św. Marii Goretti, bluźnierstwa, grzech, katolicy, Najświętsza Maryja Panna, pobożność, Rycerz Niepokalanej

Pobożność ogółu polskich katolików do Matki Chrystusowej jest wielka, na wiekowej tradycji oparta, ufna, czuła, dziecięca. Ma ona wszelako jeden brak i to bardzo wielki. Sama Maryja wskazała nań raz pewnej zakonnicy. Gdy ta błagała Ją słowami hymnu „Ave maris Stella”: „Pokaż, że jesteś Matką”, Matka Boża odpowiedziała: „Pokaż, że jesteś córką”.

Pobożność dziecięca ma wielką zaletę bezgranicznej ufności. Ale pobożność ta jest ślepa. Nie widzi rozmiaru dobroci Matki, Jej cierpień, wyrzeczeń, wielkości, piękna. Nie stara się Jej coraz pilniej poznawać. Jest samolubna: myśli tylko o korzyściach własnych, a zapomina, że Matce trzeba pomóc swoją własną pracą, cierpieniem, modlitwą, że trzeba Ją pocieszać, a zwłaszcza, że trzeba Jej słuchać.

Otóż nie można być na stałe takim niemowlęciem Matki Bożej. Prawdziwą pobożność do Niej poznaje się po wzroście duchowym. A w miarę tego wzrostu powinniśmy coraz lepiej poznawać to, czego prawie się o Maryi nie mówi, a co jest rzeczą oczywistą, że jest Ona nie tylko najsłodsza, najlepsza, najczulsza z matek. Owszem, to prawda. Gdyby zebrać i dodać do siebie miłość wszystkich matek, jakie były, są i będą na ziemi, do ich dzieci, to jeszcze miłość Matki Najśw. do nas jest bez porównania większa. Ale to jest jedna tylko strona rzeczy. Jest jeszcze i druga. Maria jest niewiastą mocną. Pisał o tym dużo Jej czciciel Leon Bloy, Francuz. Piękny Jej obraz dał również Anglik Chesterton w „Balladzie o białym koniu”, kiedy król Alfred w ostatnim, rozpaczliwym ataku na pogan widzi nad sobą Maryję, która

W swym sercu mieczów siedem,

Lecz w ręku miała ósmy!

Maryja jest niewiastą waleczną, która „wszystkie herezje Sama zniszczyła na całym świecie”, która ma tez zetrzeć głowę zła – szatana. Nie ma waleczniejszych, bardziej odważnych, straszliwszych, zapamiętalszych rycerzy jak matki w obronie dzieci. A jakaż musi być Królowa Męczenników, Matka Odkupiciela, która dała nam jedynego Syna na straszną mękę, żeby nas zbawił?

Nasze współdziałanie z Maryją

Tagi

nabożeństwo, Najświętsza Maryja Panna, oddanie się, pobożność, Pośrednictwo NMP, Rycerz Niepokalanej, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort

Jak ma wyglądać nasze współdziałanie z Maryją, owo czynne Jej uznanie? Przede wszystkim musi posiadać cechę jakości, a następnie ilości. Pierwsza wymaga urobienia sobie właściwego sądu o roli i wielkości Maryi. Wymaga też gorącego pragnienia, by Ją czcić i miłować jak należy. Jest to składnik zasadniczy, niestety, często pomijany, z czego rodzą się pewne uprzedzenia do dzieła św. Ludwika Grigniona.

Postawmy sprawę po prostu. Jeśli Bóg żąda od nas sztuki złota, czy wystarczy dać Mu sztukę srebra o tej samej wadze? Otóż gdybyśmy się modlili do Pana Jezusa w przekonaniu, że jest On tylko świętym mężem w niebie i niczym więcej, modlitwa taka byłaby sfałszowana. Wprawdzie czystość intencji może uniewinnić od zarzutu fałszerstwa, ale nie da ona sfałszowanemu przedmiotowi wartości rzeczywistej. Dopiero wartość wewnętrzna naszej wiary, jej stopień i słuszność oceny, decydują o wartości modlitwy. Również można się wiele modlić do Matki Najśw., ale te modlitwy mogą mieć tylko wartość miedziaków. Całe różańce, nie oparte na właściwych pojęciach o Niej mogą być mniej warte od jednego „Zdrowaś Mario”, płynącego z serca, które pojmuje, kim jest rzeczywiście Matka Boża, i które stara się przepoić tę krótką modlitwę należną Jej czcią.

Biskup Donald J. Sanborn – Rodzina katolicka

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, dzieci, monarchia, niemoralność, pobożność, rodzina, wychowanie

Kazanie wygłoszone dnia 13.01.2019 r.

 

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Wczoraj było Święto Świętej Rodziny, a dziś chciałbym wam opowiedzieć o katolickim sposobie wychowywania. Głównym sposobem przekazywania wiary i moralności jest rodzina katolicka. Wszystko inne: Kościół, szkoła, kultura narodowa, przyjaciele czymkolwiek powinni być chociaż są wpływowi nie są tak silni jak rodzina. Dowód jest taki, że ci, którzy mają solidne podstawy z dobrego katolickiego domu, będą w większości przypadków opierać się złym wpływom, na przykład, kiedy idą do szkoły. I odwrotnie ci, którzy nie mieli silnego życia rodzinnego, zwykle nie będą pod wpływem dobra. Zejdą na manowce. Dlatego dzisiaj chciałbym dokonać przeglądu ogólnych zasad katolickiego życia rodzinnego.

Rodzina monarchią

Dom katolicki to przede wszystkim monarchia, której głową jest mąż i ojciec. Jest to wyraźnie stwierdzone przez Świętego Pawła. Jest to również stwierdzone przez rzymskiego Papieża. Jest to bardzo niepoprawne politycznie, ale powiem to jeszcze raz, że jest to monarchia, w której mąż i ojciec jest głową, a ta kwestia jest niezwykle ważna, ponieważ jest podstawą wszelkiego porządku w domu.

WARUNKI, ŻE MODLITWA BĘDZIE NIEODZOWNIE WYSŁUCHANA (O. WORONIECKI)*

Tagi

modlitwa, O. Woroniecki, pobożność

Fragment z § 55. Wychowanie cnoty pobożności O. Woronieckiego

 

Wreszcie jest jeszcze jedno źródło załamań się pobożności i zniechęceń na modlitwie, które winno być od początku usunięte: oto wiele się mówi o skuteczności modlitwy, o możności uzyskania przez nią wszystkiego, a ta nasza ufność opiera się na zapewnieniach i obietnicach samego Zbawiciela. Są one szczególnie zachęcające w przemówieniach po ostatniej wieczerzy, kiedy raz po raz powtarza swym uczniom, że o cokolwiek prosić będą Ojca w imię jego, on to im uczyni.[1] Tymczasem nieraz się zdarza, że nie otrzymujemy tego, o cośmy się modlili, i to wielu zraża i osłabia ich pobożność. Należy więc zaraz na początku życia religijnego jasno wytłumaczyć, jakie są warunki zapewniające modlitwie, że będzie nieodzownie wysłuchana, aby oszczędzić zawodów i zniechęceń. I tu warto streścić naukę św. Tomasza, który sprowadza te warunki do czterech.[2]

 

O NAŚLADOWANIU ŚW. ANTONIEGO

Tagi

cnoty, O. Kmiecik, pobożność, św. Antoni Padewski

       Kochamy i czcimy naszego drogiego Patrona, św. Antoniego; modlimy się do niego, jego ołtarze zdobimy w kwiaty lub zapalamy na jego cześć liczne świece i lampy, składamy ofiary na jego cześć ubogim, pościmy nawet. Przeważnie jednak nie czynimy tego bezinteresownie, z czystej miłości, nie, ale to wszystko i więcej jeszcze czynimy zawsze z prośbą o jaką łaskę, o przyczynę za nami do Boga. W każdej naszej sprawie, w każdym kłopocie do jego przemożnej uciekamy się przyczyny, żądamy od niego, by był naszym pocieszycielem, obrońcą, stróżem naszego mienia, karmicielem, znalazcą, opiekunem, pośrednikiem, i Bóg wie, czem jeszcze. I on, Patron cierpliwy, Patron dobrotliwy, nie gardzi naszemi prośbami, ale tak w wielkich jak i w drobnych sprawach z równą spieszy nam pomocą, jak tego dowodzą te liczne podziękowania, ogłaszane co miesiąc w Posłańcu.

 

To też miłość i cześć dla św. Antoniego nietylko nie ustaje, ale często wzrasta, potężnieje. Są jednak osoby, co doznawszy raz wielkiej łaski za przyczyną św. Cudotwórcy, zapominają o nim zupełnie i uczynionych ślubów nie spełniają. Tacy przypominają sobie św. Antoniego dopiero, gdy nowe jakie nieszczęście zwali się na nich i do niego z nową zwracają się prośbą i zazwyczaj nie daremnie.

 

Osądźcie jednak, mili Czytelnicy, czy nasza cześć i miłość dla św. Antoniego kończyć się powinna na naprzykrzaniu się mu we wszystkich naszych kłopotach?

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. VIII.

Tagi

nauka, o. Wenanty, pobożność

UCZEŃ I ZARAZEM NAUCZYCIEL.

       Po ukończeniu nowicjatu i złożeniu ślubów prostych przeniesiony do Krakowa na studja wpierw filozoficzne a potem teologiczne, zabrał się br. Wenanty gorliwie do naukowej pracy. Świadczą jego profesorowie, że na lekcjach bywał zawsze przygotowany. Jego odpowiedzi słuchali wszyscy z wielkiem zajęciem, bo najtrudniejsze rzeczy potrafił przedstawić przystępnie i zrozumiale: widać, że dobrze to rozumiał! Jemu też zazwyczaj powierzali profesorowie powtórzenie wykładu, a wywiązywał się z tego zawsze świetnie. Również wśród wykładu zasięgali nieraz jego zdania: natrafia się bowiem we filozofji i teologji na t. zw. „kwestje sporne”, względem których różni uczeni różne zajmują stanowiska. Jeden z profesorów, zmarły już O. Bernard franciszkanin, zapytywał wtedy:

 
– A co o tem sądzi brat Wenanty?

 
I liczył się z jego zdaniem niemało.

 
Przy takich zdolnościach nie omijały Wenantego pochwały i uznania, ale on na wszystko był obojętny, skoro dotyczyło to tylko jego osoby. Owszem, potrafił nawet wykorzystywać swe zdolności dla umartwienia swej miłości własnej. Oto niejednokrotnie profesor zapytywał o coś trudniejszego: niektórzy klerycy przypominali sobie, że br. Wenanty zna rzecz doskonale, ma więc gotową odpowiedź – a jednak on ręki nie podnosił.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXI

Tagi

dzieci, Ks. Feliks Cozel, modlitwa, Modlitwa Pańska, pobożność

Rodzice chrześcijańscy! chcecie dziatki swe pobożnie wychować, módlcie się wiele za dziatkami swemi!

III. O podstawach i warunkach dobrego wychowania dzieci.

 

1. Pierwszą podstawą i warunkiem dobrego wychowania ze strony rodziców jest: ich własna pobożność i modlitwa za dziećmi.

 
      1. Jeśli rodzice chcą dziatki swe po Bożemu wychować, muszą sami po Bożemu żyć, t. j. pobożnymi być i często P. Boga prosić o łaskę do dobrego wychowania dziatek potrzebną. Wiara św. czyli nieomylna nauka Boża i Kościoła św. naucza nas, że bez łaski i pomocy Boskiej nic a nic zbawiennego uczynić nie możemy, a łask swych udziela P. Bóg zwykle tylko proszącym, i to dobrze proszącym. Rodzice więc nie będą mieli łaski Bożej potrzebnej do dobrego wychowania dziatek, jeśli sami pobożnymi nie będą.

 
Żeby dziatki dobrze wychować, koniecznem jest wychować je pobożnie, czyli nauczyć je pobożności, jak to poniżej obszerniej wykażę, a tego rodzice nie dokażą, jeśli sami prawdziwie i gruntownie pobożnymi nie będą; gdyż, jak mówi łacińskie przysłowie: nemo dat, quod non habet, t. j. nikt tego dać nie może, czego sam nie ma. Nie może złe drzewo rodziców owoców dobrych! Wykażę to jeszcze lepiej w rozdziale następnym, pisząc o przykładzie, jaki rodzice dziatkom dawać powinni, chcąc je dobrze wychować.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XIX

Tagi

dewocja, Ks. Feliks Cozel, pobożność, rodzina, żona

U niewiasty prawdziwie pobożnej, starającej się żyć po Bożemu, modlitwy i inne nabożeństwa będą w harmonji ze wszystkiemi innemi jej obowiązkami, jakie z woli Bożej ma względem męża i dzieci i całego gospodarstwa

   3. Tu mam sposobność słówko powiedzieć wam o pobożności, – bo niejedna z niewiast pobożności prawdziwej nie rozumie, – tak dalece, że są niektóre, zwłaszcza panie, co aż się obawiają, żeby ich też za pobożne nie miano, tak jakby być pobożną, było jakąś plamą, czymś hańbiącem! U wielu być pobożną znaczy dziś to samo, co być >>dewotką<<; a to słowo dewotka jest dziś u nas wyrazem obelżywym, nazwą nabożeństwa obłudnego i fałszywego, – chociaż niesłusznie; – bo słowo dewotka pochodzi ze słowa łacińskiego devota i oznacza to samo, co pobożna, – a pobożnym powinien być każdy, a tem bardziej niewiasta… Lecz jest dwojaka pobożność: jedna rzeczywista i prawdziwa, a druga fałszywa i obłudna.
a) Prawdziwa pobożność, wedle nauki św. Tomasza z Akwinu, polega na zjednoczeniu woli naszej z wolą Boską. ; – prawdziwie pobożnym jest ten, który stara się żyć po Bożemu, – i po Bożemu działać, – do Boga przez wypełnienie woli Bożej we wszystkiem dążyć. I stąd właśnie ma swe pochodzenie polskie słowo: pobożny. A że nikt w tem znaczeniu pobożnym być nie może bez ściślejszego zjednoczenia się z Bogiem przez częstszą, gorącą modlitwę i przez częstsze przystępowanie do Komunji św., dlatego pobożność objawia się na zewnątrz w zamiłowaniu modlitwy, w częstszem chodzeniu do kościoła na Mszę św. i w częstszem przyjmowaniu P. Jezusa utajonego w Najśw. Sakramencie, zwłaszcza, że nam wszystkim Ojciec św. Pius X tak gorąco polecił, jak najczęstsze, jeśli można i codzienne, przystępowanie do Komunji św.