Bp. D. Sanborn – Św. Józef i czystość

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, cnota czystości, cnoty, grzech, kazania, kobieta, modlitwa, mężczyzna, opieka, św. Józef

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Pismo Święte mówi nam, że Święty Józef był sprawiedliwym człowiekiem – to wszystko, co mówi. Ta zwięzła, ale znacząca fraza oznacza, że Święty Józef miał wszystkie cnoty i nie grzeszył przeciwko Bogu. Tylko nasza Błogosławiona Pani była wolna od wszelkich grzechów powszednich. Bez szczególnej łaski nie możemy uniknąć grzechu powszedniego. Bez szczególnej łaski, którą miała tylko Matka Boża! Nawet wielcy Święci codziennie popełniali grzechy powszednie. Są one znane jako grzechy słabości, co znaczy, że nie umartwiliśmy dostatecznie naszych skłonności do grzechu i zwykle pojawiają się niewielkie oznaki gniewu lub niecierpliwości i inne, których nasza Pani nie miała, więc Święty Józef popełniał pewne grzechy powszednie. Jeśli zastanowimy się trochę nad tym stwierdzeniem i rozważymy stopień czystości, jakiego Bóg wymagał od Najświętszej Maryi Panny, aby stała się Jego świętym miejscem zamieszkania na ziemi, możemy zbudować obraz cnót tego cichego, ale wielkiego człowieka, którym był Święty Józef, ponieważ miał on wszystkie cnoty.

Pius XII – Opieka św. Stanisława Kostki nad Polską.

Tagi

historia, Jan Kazimierz, Jan Sobieski, Klemens X, ojczyzna, opieka, Pius XII, Polska, Zygmunt III, św. Stanisław Kostka

Zdaje Nam się, że widzimy, jak tam w górze, w chwale, te miłe Bogu ofiary zapokojne, ci bohaterowie, których wy tu na ziemi opłakujecie, i których My też opłakujemy wraz z wami, łączą swoje modlitwy z orędownictwem wszystkich waszych Świętych: Stanisław Biskupa, Jana Kantego, Jacka, Andrzeja Boboli, niezrównanego Męczennika. Józafata, Apostoła Unii.

Dziś jednak, w tym dniu tak jeszcze bliskim jego święta, jakżeż nie wymienić ze szczególniejszą gorącością drugiego Stanisława, anielskiego Kostki, wiernego wzruszającemu przymierzu, jakie spajało go z jego umiłowaną ojczyzną?

Spośród wielu przytaczamy bodaj niektóre tylko wydarzenia. Do niego to właśnie zwraca się zatrwożony Zygmunt III w okresie walk przeciwko niewiernym; uzyskuje, iż z Rzymu przywożą mu głowę św. Stanisława, i oto w chwili, gdy cenna relikwia przekracza granice Polski, odnosi on pierwsze zwycięstwo pod Chocimem, w odpowiedzi na swoją ufność. To znowu warownia przemyska, zewsząd otoczona, straciła już wszelką nadzieję ludzką; imię Stanisława dano jako zew, i obrońcy, z okrzykiem „Błogosławiony Stanisław Kostka”, druzgocą kleszcze, które ich dławiły. A potem znowu Lublin i Lwów, doznają cudownych skutków ufności położonej w Stanisławie. W Lublinie przed jego obrazem Jan Kazimierz, król Polski, odbywa całonocne czuwanie, a odpowiedzią na jego modły jest zwycięstwo pod Beresteczkiem. Waleczny Sobieski czcił Błogosławionego Młodzieniaszka jako Patrona wojsk swoich, i jego też orędownictwu przypisywał drugie zwycięstwo pod Chocimem.

Tymi cudami niebo jawnie potwierdziło owo przymierze. Toteż Papież Klemens X czyniąc świadomie wyłom w zasadzie, według której Stolica Apostolska tylko Świętych zwykła mianować urzędowymi, liturgicznymi Patronami, przez brewe „Ex iniuncto”, z dnia 10 stycznia 1674 roku, uroczyście ogłosił Błogosławionego Stanisława głównym Patronem Polski.

Wpośród okrutnych wydarzeń, jakie przeżywa wasza umiłowana ojczyzna, te dowody szczególnej i potężnej opieki Świętego Młodziana, podtrzymują wasze mężne dusze. I pojmujemy, jak mimo twardych i długich doświadczeń, które Opatrzność w swych niezbadanych wyrokach na was zsyła, serce wasze nie może dać się owładnąć zniechęceniu.

Papież Pius XII

Mowa do Polaków z 15.12.1944 r.

 

Rycerz Niepokalanej, rok XXV, listopad 1946, nr 11, str. 301.

Niepokalana ratuje żołnierzy Wojska Polskiego

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, opieka, wojna, Wojsko Polskie

W r. 1940, na Syberii przyszło nam na świat dziecko. Po skomplikowanym rozwiązaniu, żona dostała wysokiej gorączki, co zazwyczaj kończy się tragicznie. Wierząc, że jedyną Lekarką w tych warunkach mogła być Niepokalana, z ufnością i wiarą odmawiałem nowennę ku Jej czci. Zostałem wysłuchany. Żona wyzdrowiała.

Że dziecko następnie przetrwało straszną zimę – mrozy 60 st. C. – i nawet nie chorowało, to widoczna opieka i łaska Matki Boskiej.

W 1943 r. poszedłem do wojska i przeszedłem całą kampanię począwszy od Lenino aż do Berlina. W bojach, patrząc niejednokrotnie śmierci w oczy, wyszedłem cało. Zawdzięczam to jedynie opiece Opatrzności.

Że rodzina moja pozostając bez opieki wśród ciężkich warunków na dalekiej tułaczce, potrafiła szczęśliwie przetrwać i wrócić, to również szczególna opieka N. M. P. Niepokalanej.

Medalik Matki Boskiej.

Tagi

cuda, Cudowny Medalik, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, opieka, wojna

Podczas wojny niemiecko-francuskiej wiele Sióstr miłosiernych także na pole walki podążyły, aby chorych i rannych opatrywać i pielęgnować. Pewnego dnia poruczono Siostrze jednej ciężko zranionego żołnierza. Nieboraczek ten nadzwyczaj był niespokojnym i żadną miarą nie chciał się dać zanieść do wagonu na żelaznej kolei w celu odwiezienia do lazaretu, nie znalazłszy wprzód przedmiot drogi, który był zgubił, gdzie padł na ziemię. Cichym głosem, ale rzewnością niewypowiedzianą, prosił Siostrę, na miejscu tem, gdzie przez długi czas leżał, za medalikiem Matki Boskiej szukać, na którym mu niezmiernie wiele zależało.

Wzruszona serdeczną wiarą dzielnego tego żołnierza, Siostra pobiegła czemprędzej do miejsca oznaczonego i rzeczywiście radością była przejęta, gdy medalik tamże znalazła. Z łzami w oczach odebrał żołnierz drogi mu obraz Matki Boskiej, całował go nabożnością wielką i opowiedział Siostrze, że on jest podarunkiem od matki, która mu go przy pożegnaniu wręczyła, mówiąc, że pod jego obroną mu się nic złego nie stanie. Przybywszy do lazaretu, przyjął Sakramenta św. z wielką skruchą i nabożeństwem, co wpływem oczywistym Najświętszej Maryi Panny było. W spokojności podziwiającej i bez bojaźni operacyę oczekiwał — musiano mu nogę lewą aż poza kolano odjąć — prosił tylko Siostrę, aby mu medalik na ścianę tak powiesiła, iżby był w stanie zawsze na obraz Matki Boskiej patrzeć.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLIV

Tagi

choroba, Ks. Feliks Cozel, opieka

IV.
OPIEKA NAD CHORYMI.
WSTĘP.

       Od czasu, jak P. Bóg za grzech pierwszych rodziców wydał w raju wyrok: >>śmiercią pomrzecie!<< – ileżto chorób przykuło ludzi do łoża boleści, ileżto ludzie od tych chorób przecierpieli i przeboleli! Tam, gdzie miłość prawdziwie chrześcijańska nad chorymi czuwa, tam choroba znośniejsza. Boski nasz Mistrz i Nauczyciel, Jezus Chrystus, polecił nam, uczniom swoim, przedewszystkiem miłość bliźniego, mówiąc: Po tem poznają, żeście uczniami moimi, jeśli się miłować wzajemnie będziecie. A komuż tę miłość bardziej okazywać mamy, jeśli nie cierpiącym? A któż na naszą litość i współczucie bardziej zasługuje, niż chorzy, tak bardzo cierpiący?! – a zwłaszcza chorzy w rodzinie?! Św. Paweł pisze: >>Jeśli kto o swych, a najbardziej domowych, starania nie ma zaprzał się wiary i jest gorszy, aniżeli niewierny!<< (I. Timot. 5. 80).

 
P. Jezus, nasz Sędzia, powie w wyroku Swym ostatnim: Byłem chorym, a nawiedziliście Mnie! i dodaje: Coście uczynili jednemu z braci mojej najmniejszych, Mnieście uczynili (Mat. 25. 36-40). I któżby nie chciał doczekać się dla siebie tego łaskawego wyroku Boga-Sędziego!? Jeśli chcemy znaleść serce łaskawe u Jezusa, to miejmy serce łaskawe dla chorych! Tyle dusz pobożnych opuszcza świat i na całe życie poświęca się na usługę chorych w szpitalach. Nie każdy może to uczynić, lecz każdy może i powinien mieć serce i współczucie dla chorych w otoczeniu swem, i to serce i współczucie czynnie im okazywać! Chorych nie brak nigdy. Niemasz prawie domu, żeby od czasy do czasu chorych w nim nie było! Wszyscy będziemy prawdopodobnie kiedyś chorymi i będziemy potrzebowali i pragnęli współczucia i opieki w chorobie naszej. Czyńmy to teraz sami, kiedy zdrowi jesteśmy, dla tych chorych, którym możemy się w czemkolwiek przysłużyć, abyśmy potem sami w chorobie naszej pomoc i serce u ludzi znaleźli, a nagrodę od Pana Jezusa otrzymali.