Biskup Donald J. Sanborn – 25 lat pontyfikatu herezji i zniszczeń Jana Pawła II

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, ekumenizm, herezja, Jan Paweł II, Karol Wojtyła, katolicy, kościół, niewiara, Sobór Watykański, wolność religijna

 

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Jestem pewien, że w tym tygodniu widzieliście w różnych doniesieniach medialnych obchody 25 lat pontyfikatu Jana Pawła II i po prostu czuję, że moim obowiązkiem jest wskazanie wam prawdziwej strony jego próby bycia przez 25 lat papieżem, abyście nie stracili z oczu tego, kim jest ten człowiek i co zrobił Kościołowi katolickiemu. Bardzo łatwo zostać owładniętym przez silne elementy propagandy przekazywanej w mediach i skłonić się ku myśleniu, że to jest wspaniały człowiek. Chwalą go tylko dlatego, że porzucił wiarę katolicką. Chwalili go za ekumenizm. Chwalili go za zebranie wszystkich razem i inne czysto humanistyczne motywy. Nigdy nie wychwalali go za krzewienie wiary katolickiej. W rzeczywistości, jeśli kiedykolwiek zrobi coś, co trąci obroną wiary katolickiej, zostanie natychmiast skrytykowany przez tych samych ludzi, ale chcę tylko krótko przejrzeć 25 lat jego pontyfikatu i zastanowić się nad stanem Kościoła w okresie ostatnich 25 lat.

Spójrzmy na jego heretyckie wypowiedzi i praktyki:

Mają oczy, a nie widzą…

Tagi

cuda, Lourdes, niewiara, polityka, znaki czasów

Czasy nasze pełne są wielkich znaków Bożych. Lud zaś dzisiejszy przechodzi obok tych znaków jakoby głuchy, ślepy, bezrozumny.

Niemcom ukazuje Bóg mękę Syna Człowieczego w osobie Teresy Neumann. Od roku 1926 wije się jej ciało w mękach Chrystusa, krwawią co piątek stygmaty, a naród niemiecki w zaślepieniu woła: Nie chcemy, by ten nam panował. Precz z Chrystusem! Hitler niech nam będzie Bogiem, a krew i rasa, pięść i rozum naszym prawem.

W Pirenejach, na granicy między Hiszpanią a Francją leży przesławne Lourdes. W ciągu ostatnich lat pięćdziesięciu miało tam miejsce około czterech tysięcy cudów pewnych, stwierdzonych przez najwybitniejszych uczonych świata.

Nikt nie może obalić faktu, że tam dzieją się cuda.

O WIERZE

Tagi

Kuźniczanka, niewiara, wiara

       Dokąd dążymy? Co jest celem naszym? Wiemy, że celem tym jest Bóg. Prawda ta od dawna jest nam znaną. – Musimy sobie jednak znaleźć coś, coby nam zawsze o niej przypominało i do celu owego wiernie prowadziło, musimy znaleźć drogowskaz. Będzie nim silna wiara. Wiara będzie również sterem, zapomocą którego ominiemy szczęśliwie mielizny, wiry i oprzemy się nawałnicom świata i do celu trafimy.

Człowiek bez wiary prowadzi zwykle życie dorywcze, chwiejne, ulega ciągłym zmianom wewnętrznym i wahaniom, jest po prostu chorągiewką.

Trudno być niewierzącym i moralnym, jedno drugie wyklucza.

O ŹRÓDŁACH NIEWIARY cz. III

Tagi

Index, liberalizm religijny, niewiara, wolność religijna

4.

 

Celem wyświetlenia przyczyn ignorancyi religijnej zwrócimy jeszcze uwagę na kilka bardzo znamiennych w tym względzie szczegółów[1]. Ludzie niewierzący zamykają rozmyślnie oczy na światło wiary, a szukają raczej z umysłu tego wszystkiego, co ich fałszywe przekonania więcej zakorzenić i w pozory prawdy przyoblec jest w stanie. Dowodem tego najpierw metoda w uprawianiu umiejętności. Istnieją systemy, niby filozoficzne, które z ignorowania prawd porządku wyższego zrobiły teoryę, jak pozytywizm, agnostycyzm, sensualizm[2]. Tu należy szukać powodu pogardy dla metafizyki, będącej jednym z najznamienitszych rysów wieku XIX. Bo ścisły istnieje związek między metafizyką, a etyką; z metafizyką dana jest prawdziwa i zupełna etyka, ona jest poglądem życiowym, nadaje życiu kierunek. Filozofia antymetafizyczna wypada po myśli zepsutej natury ludzkiej, nielubiącej hamulca na swe namiętności i za leniwej do badania tego, czego zmysłami ująć nie można. Nic dziwnego, że ludzie w lot rozchwytują hasła, które głoszą: »Człowiek z ziemi wzięty, na ziemi żyjący i z niej soki żywotne czerpiący, ku ziemi też jedynie wzrok swój kierować powinien; wszelkie zakusy w krainę pozaświatową, w dziedzinę idei i ideałów są mu surowo wzbronione, gdyż byłoby to powrotem do minionej już na zawsze teologicznej epoki ludzkości«[3].

O ŹRÓDŁACH NIEWIARY cz. II

Tagi

katechizm, nauka katolicka, niewiara, niewiedza, prawda, teologia

kto o wszystko się troszczy, tylko nie o religię, o tę religię, w której może się narodził i wychował, a którą co najwyżej poznaje z pism obozu nieprzyjacielskiego, ten zaniedbuje najważniejszego swego obowiązku, temu słusznie zarzucamy ignorancyę zawinioną,

2.

          Bardzo rozpowszechnionem jest dziś mniemanie, że błąd nie jest zawinionym, że nikt nie jest odpowiedzialnym za ignorancyę religijną. Mniemanie to w swej ogólności wzięte jest niedorzeczne, gdyż zapoznaje, do jakiego stopnia poznanie wpływowi woli podlega. Poznaliśmy już wyżej, że wprawdzie nie każda niewiadomość jest zawinioną, ale podaliśmy też warunki, w których ona staje się dobrowolną i poczytalną; zobaczmy teraz, mając na oku specyalnie stosunek rozumu do prawd religijnych, kiedy ich ignorowanie jest dobrowolne i karygodne.

 

Poczytalność jest to właściwość pewnej czynności, mocą której może i musi być ona przypisana człowiekowi jako swemu twórcy i panu; sprawia ona, że człowiek działający może być pociągnięty do odpowiedzialności za samą czynność i jej skutki. Poczytalnym więc może być tylko akt dobrowolny. Ażeby przeto niewiadomość była poczytalną, musi być dobrowolną, to znaczy taką, którą możnaby usunąć; ażeby nadto stanowiła winę, musi być zaniedbaniem poznanego obowiązku usunięcia jej czyli poznania prawdy ignorowanej. Otóż ażeby módz twierdzić, że ignorancya religijna, stanowiąca źródło niewiary, jest zawinioną, że ze złej woli pochodzi, przeto jest karygodną, należy odnośnie do tych, którym zarzut takiej ignorancyi się czyni, upewnić się o następujących premissach:

 

 

 

1. a) że prawdy religijne łatwo przez nich poznane być mogą;
2. b) że istnieje obowiązek ich poznania;
3. c) że ten obowiązek trudno ignorować. Nie trudną jest rzeczą wykazać prawdziwość tych przesłanek. Albowiem:

O ŹRÓDŁACH NIEWIARY

Tagi

ks. Żukowski, niewiara, niewiedza, Sobór Watykański, wiara

Można spotkać ludzi, którzy są do pewnego stopnia obznajomieni z nauką Chrystusową, znajdą nawet dla niej słowa łaskawego uznania, podziwu; ale jeden lub drugi szczegół symbolu katolickiego lub życia kościelnego w fałszywem świetle widziany staje się dla nich przeszkodą w uwierzeniu.

Rozmyślna niewiadomość.

 

            Nihil volitum, nisi cognitum. Aby do czegoś sercem przylgnąć, coś umiłować, trzeba najpierw je poznać, zrozumieć, mieć o niem pojęcie. Nikt nie będzie zwolennikiem klasycznej muzyki Bethovena, zapalonym wielbicielem »Boskiej Komedyi«, nie rozmiłuje się w dziełach pendzla Tyziana lub Murilla, jeżeli nie zapoznał się z zasadami piękna w malarstwie, muzyce lub poezyi; trudno żądać od prostego wieśniaka miłości, ofiarności, poświęcenia dla ojczyzny, jeżeli on tej ojczyzny nie zna i nie rozumie, nie zna jej przeszłości, widzi w niej wszystko złe, a nic dobrego. Podobnie ma się rzecz z prawdziwą religią, z wiarą: ażeby ją należycie ocenić, poważać i ukochać, na to trzeba zaznajomić się z jej podstawami, z jej treścią.

 

Otóż tej niezbędnej znajomości nie posiadają nadzwyczaj często ludzie niewierzący, dlatego to w nieznajomości prawd, które tworzą podstawę i przedmiot wiary, upatrujemy pierwszą i najogólniejszą przyczynę niewiary. Nie zna się religii, nie wie i nie chce się wiedzieć, na jakich tytułach opiera religia chrześcijańska swe prawa, w co wierzy i czego naucza Kościół katolicki, który jest rozszerzeniem i dalszym ciągiem działalności Chrystusa na ziemi, i dlatego jest się niewierzącym. Takie usposobienie obojętne jest nieraz jeszcze gorsze w swych następstwach, aniżeli otwarta walka z religią.