Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XIII

Tagi

kościół, nieomylność Kościoła, o. Jerzy M. Wierdak, Ojcowie Kościoła, Pośrednictwo NMP, tradycja, św. Ambroży

  Dowód z Ewangelii

„Niewiasto, oto syn twój – oto matka twoja” – rzekł Zbawiciel nasz, Jezus Chrystus, z krzyża. Jan. 19. 26. 27. Tymi słowami ogłosił Pan Jezus w sposób uroczysty Maryję Matką wszystkich ludzi w porządku nadprzyrodzonym. A ponieważ do urzędu matki w porządku nadprzyrodzonym należy przez rozdawanie wszelkich łask rodzić, zachowywać, pomnażać i rozwijać życie nadprzyrodzone w duszach tych, którzy są oddani jej za dzieci – więc i do Maryi należy spełniać urząd i zadanie Matki przez rozdawanie wszelkich łask.
Cały szereg Ojców, Doktorów, Egzegetów i Papieży twierdzi, iż w owej chwili Pan Jezus, oddając z krzyża Matkę Swoją św. Janowi za Matkę, miał na myśli w osobie Jana wszystkich ludzi. Już w trzecim wieku Orygenes mówił i pisał o tym. Św. Ambroży powiada, że było to ostatnią wolą Zbawiciela, natchnioną przez tę miłość, którą miał dla nas wszystkich Swych braci przybranych. Św. Jan zaś był świadkiem i wykonawcą testamentu, jaki Pan Jezus nam przekazał.

Dowód z Tradycji

Tradycja święta podaje z pokolenia na pokolenie pod opieką Ducha Przenajśw. prawdy przez Pana Boga objawione i od Apostołów otrzymane. A ponieważ Tradycja święta przekazała nam, że wszystkie łaski otrzymujemy od Boga przez Maryję – więc prawdą jest przez Pana Boga objawioną i od Apostołów otrzymaną, że wszystkie łaski otrzymujemy od Boga przez Maryję.
Wyraz „Tradycja” ma ściślejsze i obszerniejsze znaczenie.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XI

Tagi

Benedykt XV, nauki Papieży, nieomylność Kościoła, o. Jerzy M. Wierdak, Pius IX, Pius X, Pius XI, Pośrednictwo NMP, prawda

Duch Święty czuwa nad papieżem nie tylko wtedy, kiedy on wydaje uroczyście orzeczenia dogmatyczne, ale także kiedy spełnia swój codzienny urząd nauczycielski.

Udowodnienie prawdy, że wszystkie łaski otrzymujemy przez Maryję

Dowód rozumu oświeconego wiarą

Kto zdobył skarb swoją pracą, trudem i cierpieniem, ma również prawo dysponowania tym skarbem. A ponieważ Najśw. Panienka Swoją modlitwą, pracą, cierpieniem, zdobyła razem z Chrystusem skarb wszystkich łask – więc też razem z Chrystusem ma prawo w niebie dysponowania tym skarbem.
Co P. Jezus wysłużył dla ludzkości de condigno, to wszystko wysłużyła de congruo Niepokalana. P. Jezus zaś przez to, iż wysłużył rodzajowi ludzkiemu łaski i dary nieba, stał się Rozdawcą i Szafarzem ich wszystkich – więc też i Niepokalana.

Dowód ze zwyczajnej nauki papieży

Możemy bezpiecznie polegać na zwyczajnej nauce papieży. A ponieważ cały szereg papieży naucza, iż wszystkie łaski otrzymujemy od Boga przez Maryję – więc możemy bezpiecznie uznawać za prawdę, iż wszystkie łaski otrzymujemy przez Maryję.

Miłość prawdy sprzeciwia się błędom.

Tagi

Barthe, błędy, nieomylność Kościoła, prawda, zagrożenia

Jeśli katolicyzm jest Boskim, to rozum wymaga, aby niemiłosiernie zwalczał wszelkie błędy, nie wchodząc w układy z żadnym, choćby miał bardzo piękną nazwę, choćby miał nawet ważne powody oszczędzać twórcę tego błędu. Przecież względem prawdy objawionej przez Boga nie można inaczej postępować, jak względem jakiej naukowej prawdy. Wszakże prawda naukowa odrzuca każdą teorję, która jej jest przeciwną. Katolicyzm pochodzi od Boga, postąpiłby więc nierozsądnie, gdyby miał się układać z błędem przeciwnym wierze katolickiej. Szaleństwem byłoby przeczyć w geometrji, że dwa trójkąty nie przystają do siebie, jeżeli trzy boki jednego, są kolejno równe trzem bokom drugiego.

Któż nie wie, że Kościół katolicki zawsze się trzymał tej zasady? Nigdy nie wahał się wykluczyć ze swej społeczności tych, którzy błędną naukę siali, choćby ludzie wielcy, których talent, wpływ lub powaga, nawet królewska, mogły wyrządzić Kościołowi wielkie szkody. Wystarczyło, że się nie poddali dogmatycznym dekretom Kościoła, a ten rzucał na nich „anathema”, t.j. wyłączał ich ze swego łona. („Anathema” tłómaczą dość niestosownie wyrazem „klątwa”). Natomiast szkoły filozoficzne i sekty religijne muszą przynajmniej znosić mniemania niezgadzające się z ich zasadami, jeśli chcą być logiczne, bo za największą powagę uważają rozum każdego człowieka.

Prawdziwa miłość tego, co dobre, musi odrzucać złe.

Postęp niezmienionego katolicyzmu

Tagi

Barthe, dogmat, nieomylność Kościoła, rozwój katolicyzmu, tradycja, św. Wincenty z Lerynu

Rozwój nauki katolickiej, płynący z dogmatycznych decyzji nieomylnego urzędu nauczycielskiego Kościoła, nie sprzeciwia się bynajmniej niezmiennej jedności tejże. Już w 434 roku pisał Wincenty z Leriny: „W Kościele katolickim jest postęp, rozwój, lecz niema zmiany; przez rozwój staje się rzecz większa, lecz pozostaje zawszę tą samą. Zmiana zaś czyni z jednej rzeczy inną.” Następnie wykazuje ten wielki myśliciel, że człowiek pozostaje tym samym, mimo zmian, jakie się w nim dokonują. Wreszcie dodaje: „tak samo musi chrześcijański dogmat, chociaż zawsze nie sfałszowany i w istocie swej niezmienny, wzmagać się z czasem i powiększać się z latami…” W dekretach soborów rozjaśnia i rozszerza Kościół tylko to, co od dawna wierzono. Artykułu wiary, które Kościół otrzymał od pierwszych chrześcijan, drogą ustnego podania czyli Tradycji, a które później w autentyczny sposób spisane zostały tak, że w kilku słowach mieściło się wiele poważnych prawd, otrzymują w soborach wyjaśnienie w liczniejszych nowych słowach, lecz to nie stanowi nowych dogmatów. Jeżeli więc nieomylna władza ogłasza dogmaty, to nie tworzy nowej wiary, lecz zatwierdza tylko wierzenia pozostawione przez apostołów, wyciskając na nich niejako pieczęć swej nienaruszonej powagi czy swego nieomylnego rozstrzygnięcia, jak tego wymaga interes religijnej prawdy zawartej w dogmacie. Tak więc może się powiększyć liczba dogmatów „artykułów wiary”, w Kościele katolickim, a jednak nie przybywa mu stąd nic nowego do wiary. Tym sposobem rozwinęła się nauka wiary katolickiej w ciągu wieków, tak też będzie się rozwijała i nadal, ale wiara pozostanie ta sama i niezmienna.