Z ROZMYŚLAŃ JENERAŁOWEJ ZAMOYSKIEJ.

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, nauka, umysł

 

4 listopada 1923 r. zmarła wybitna działaczka społeczna Jadwiga Zamoyska, z domu Działyńska. Założycielka Stowarzyszenia Chrześcijańsko-Społecznego Matki Bożej Dobrej Rady będącej „szkołą życia chrześcijańskiego”. Ojciec Jadwigi Tytus Działyński przewodził inicjatywom, mającym na celu odrodzenie ekonomiczne i moralne ojczyzny m. in. prowadził na szeroką skalę szkolenie chłopów w zakresie gospodarki rolnej. Mąż generał Władysław Zamoyski całkowicie pochłonięty działaniami na rzecz odzyskania niepodległości Polski. Syn jej, Władysław Zamoyski kupił większą część Polskich Tatr w drodze licytacji i oddał w posiadanie narodowi. W domu Zamoyskich uczono własnym przykładem, iż do służby ojczyźnie należy się przygotować poprzez doskonałe wypełnianie codziennych obowiązków, poprzez gospodarność, pracę, naukę, oszczędzanie i rozwijanie cnót. W pamiątkę jej śmierci przedstawiam tekst z czasopisma „Kuźniczanka”, w którym Generałowa ukazuje jak ważną rolę w życiu chrześcijańskim spełnia kształcenie umysłu.

Juan Arecharaleta

ŻYCIE CHRZEŚCIJAŃSKIE

Chcemy, aby nasze uczennice umysłowo się kształciły, bardzo to sprawiedliwe. Ale i w tem, czy możemy im powiedzieć, aby nas naśladowały? Czy czytamy, – co czytamy – i jak czytamy?

Reklamy

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. VIII.

Tagi

nauka, o. Wenanty, pobożność

UCZEŃ I ZARAZEM NAUCZYCIEL.

       Po ukończeniu nowicjatu i złożeniu ślubów prostych przeniesiony do Krakowa na studja wpierw filozoficzne a potem teologiczne, zabrał się br. Wenanty gorliwie do naukowej pracy. Świadczą jego profesorowie, że na lekcjach bywał zawsze przygotowany. Jego odpowiedzi słuchali wszyscy z wielkiem zajęciem, bo najtrudniejsze rzeczy potrafił przedstawić przystępnie i zrozumiale: widać, że dobrze to rozumiał! Jemu też zazwyczaj powierzali profesorowie powtórzenie wykładu, a wywiązywał się z tego zawsze świetnie. Również wśród wykładu zasięgali nieraz jego zdania: natrafia się bowiem we filozofji i teologji na t. zw. „kwestje sporne”, względem których różni uczeni różne zajmują stanowiska. Jeden z profesorów, zmarły już O. Bernard franciszkanin, zapytywał wtedy:

 
– A co o tem sądzi brat Wenanty?

 
I liczył się z jego zdaniem niemało.

 
Przy takich zdolnościach nie omijały Wenantego pochwały i uznania, ale on na wszystko był obojętny, skoro dotyczyło to tylko jego osoby. Owszem, potrafił nawet wykorzystywać swe zdolności dla umartwienia swej miłości własnej. Oto niejednokrotnie profesor zapytywał o coś trudniejszego: niektórzy klerycy przypominali sobie, że br. Wenanty zna rzecz doskonale, ma więc gotową odpowiedź – a jednak on ręki nie podnosił.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. III.

Tagi

młodzież, nauka, o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty

A może kto z młodych naprawdę pożytek z tego opowiadania odniesie i czując to, radby jak najwięcej rzeczy podobnych usłyszeć?

BĘDZIE NAUCZYCIELEM?…

    Po ukończeniu szkoły wydziałowej w Radziechowie ojciec oglądnąwszy świadectwo syna powiedział sobie tak:

 
– Chłopak żądny nauki, poślę go więc do Lwowa, niech się uczy. Najlepiej na nauczyciela, to i drugich kiedyś uczyć będzie. Nie wiele kosztował mnie w Radziechowie, zdobywając sobie grosz korepetycjami – to samo niech we Lwowie robi. Pójdzie do seminarjum nauczycielskiego – szkoda, aby się miał zmarnować!

 
Tak zawyrokował ojciec: odrazu tedy prysnąć miały wszelkie nadzieje dobicia do Chrystusowego kapłaństwa… Tłumaczenia i prośby jego na nic się nie przydały: ugiął się wiec przed wolą ojcowską. Ale nie zupełnie, gdyż i teraz i przez cztery lata nauki seminarjum nauczycielskiem ustawicznie powtarzał:

 
– Ja uczę się na nauczyciela, ale nim nie będę.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. II.

Tagi

nauka, o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty

wychodził zawsze do szkoły znacznie wcześniej, by mieć czas na wysłuchanie Mszy świętej i posłużenie do niej. „Ile to razy – wspomina ze łzami w oczach matka – nie zdążyłam sporządzić na czas śniadania, więc mówię:
– Zaczekaj trochę, Józiu, do szkoły jeszcze i tak zdążysz! – a on bez śniadania wolał się obyć, byle Mszy świętej ani razu nie opuścić.”

PILNY, ZAPOBIEGLIWY UCZEŃ.

 
WSPOMNIAŁEM już mimochodem, że O. Wenanty, a właściwie wtedy jeszcze Józio Katarzyniec, chodził do szkoły wpierw w rodzinnej wiosce w Obydowie – jeden tylko rok, bo była tam podówczas mała, początkująca szkółka – a przez pięć lat do Kamionki Strumiłłowej.

 
Do Kamionki – 4 kilometry drogi lasem przez pole. Czy w pogodę czy w słotę, czy latem czy zimą, odbywał nasz Józio z dnia na dzień wiernie tę drogę, a matka opowiada, że gdy raz w okropną pluchę puścić go z domu nie chciała, tak długo prosił, aż… niespodzianie wypogodziło się zupełnie i synek radośnie do szkoły pogonił.

 
Jeszcze „kłopot” miała z nim matka: wychodził zawsze do szkoły znacznie wcześniej, by mieć czas na wysłuchanie Mszy świętej i posłużenie do niej. „Ile to razy – wspomina ze łzami w oczach matka – nie zdążyłam sporządzić na czas śniadania, więc mówię:

 

Liberalizm religijny w obec rozumu

Tagi

ks. Stanisław Załęski, Leon XIII, liberalizm religijny, nauka, nieomylność Kościoła, zagrożenia

Ojciec św. Pius IX potępił błędy utrzymywane przez tzw. liberalnych katolików.

Sprzeciwia się temu nadnaturalnemu pojęciu wiary tak zwany liberalizm religijny, albo co u nas przynajmniej na jedno wychodzi, katolicyzm liberalny, któremu przeważna część inteligencyi polskiej, zwłaszcza mężczyzn do pewnego stopnia hołduje. Otóż nic nie jest bardziej niemądrego i nielogicznego, jak ten katolicyzm liberalny, który to powiada: „o ja jestem katolikiem ale niepodoba mi się to, albo owo.” Słuchajcie mnie bracia – w wierze naszej św. katolickiej jest wszystko tak ściśle, loicznie złączone, że skoro odrzucisz jeden dogmat, zaprzeczysz jednej prawdzie moralnej, to siłą tej samej loiki odrzucić musisz wszystko. Całokształt wiary św. to jak przesliczna gotycka świątynia; usuń, wyrzuć choćby jeden filar, a cała budowa runie. Tak z wiarą. Powiadasz: „jestem katolikiem, ale nie podoba mi się spowiedź; dobra dla dzieci, kobiet i prostaków, dla mnie skończonego, mądrego człowieka nie potrzebna”. Ktoś drugi powie: „mnie się nie podobają posty; udzie słabi, żołądki chore, drożyzna wielka nieraz i w święta paska przyciągnąć trzeba, co tu o postach rozprawiać”. Ktoś trzeci wielki sawant zapyta: „po co te nabożeństwa wystawne, ornaty, świece i kwiaty na ołtarzach, muzyki i śpiewy – to dobre dla ludu, ale człowiek wykształcony w cichości i skupieniu pragnie się pomodlić”. Pytam, jaką loiką to twierdzisz? Jeżeli nauka Kościoła katolickiego muli się co do spowiedzi świętej, i dobrych uczynków, to któż ci zaręczy, że ona się nie myli co do dogmatu o Trójcy św. albo o bóstwie Chrystusowym? Jeżeli Kościół omylny w jednem to we wszystkiem, semel mendax semper mendax. Więc albo wszystko przyjmij i wierz jak i co Kościół uczy, albo wszystko odrzuć – to wtenczas będzie loika. Ale przyjmować jedno, odrzucać drugie, dzisiaj to twierdzić czemu się wczoraj przeczyło, zmieniać przekonania i zdania religijne jak rękawiczki, to rzecz niemądra, niegodna rozumnego człowieka. I dlatego od was, którzy te karty czytacie, niczego nie żądam tylko jednej rzeczy: loiki i jeszcze loiki, a będziecie katolikami prawymi bez tego nieszczęsnego ale.