KS. MÄDER – MARIA ZWYCIĘŻY! cz. IX (ostatnia)

Tagi

cnota czystości, Ks. Mader, młodzież, Najświętsza Maryja Panna, Rycerz Niepokalanej

Współczesna młodzież nie jest piękną, mimo starannego pielęgnowania ciała i zdobyczy mody; nie jest piękna, bo nie jest już czysta.

ODDZIAŁY BOJOWE

 

W dniu Matki Boskiej Gromnicznej wychodzi na ulice procesja płonących świateł – na znak, że Kościół jest wiecznie młody. Nie wszyscy mają odwagę przyłączyć się do jej szeregów.
Wśród ochrzczonych i bierzmowanych katolików wielu jest chłodnych i słabych, wielu tchórzów i dezerterów. Chcąc bronić naszego stanu posiadania i odzyskać tereny stracone, musimy zebrać i szkolić tych, którzy wytrwali, tworząc z nich armię gotową do walki. Jest to szczególnie zadaniem bractw i sodalicyj.

 
Siła i pewność 300-milionowej armii Kościoła zależy dzisiaj szczególnie od ducha i dyscypliny tych wyborowych dywizyj – stowarzyszeń kościelnych. Jeśli zawiedzie ten wybrany żołnierz, jeśli nie zdoła stworzyć niezachwianych oddziałów, ożywionych duchem ofensywy, to zawiedzie masa i procesja świateł pozostanie poetycznym gestem.

 
Na sztandarze wojsk wybranych jaśnieje Najśw. Maria Panna, Niepokalana, wielki znak niebios, niewiasta odziana słońcem. Kościół mówi o Niej, że jest piękna jak księżyc, wybrana jak słońce, groźna jak wojska idące w bój. Pulchra, electa terribilis!

JAK SPĘDZA ŚWIĘTY JÓZEF SWE LATA PRZED ZAŚLUBIENIEM NAJŚWIĘTSZEJ PANNY MARII.

Tagi

cnoty, ks. A. Kotarski, młodzież, św. Józef

Sposób przykładny i wzorowy w jaki św. Józef przepędził swe życie przed małżeństwem z Marią, jest wyrzutem dla dzisiejszej młodzieży

 

Święty Józef przed zaślubieniem Najświętszej Panny Marii był przykładem dla młodzieży. Swoją uległością, posłuszeństwem i szacunkiem względem rodziców sprawiał im prawdziwą pociechę.

 

 

Cichością, milczeniem i ostrożnością we wzroku i mowie budował znajomych. Pracował na swoje wyżywienie, ale pracą zawsze czcił Pana Boga, do którego modlił się pośród zajęć sercem i duszą.

 

 

W ten sposób jego młodość była przeplatana czynami, słowami, uczuciami i myślami najświętszymi, i była niejako wiązanką wszystkich cnót. A zatem do przymiotów, którymi ozdobiliśmy jego imię, do perły jego panieństwa, dołączmy jeszcze słowa: Świętość w młodości – słowa, które oznaczają, że ten Święty oddał Panu Bogu najpiękniejsze lata swego życia. Pan Bóg obdarzył go swą łaską, a zatem oddał on Panu samego siebie w samem zaraniu dni swoich.

 

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXX

Tagi

dzieci, Ks. Feliks Cozel, młodzież, obowiązki

A jak z jednej strony dzieci w niebie będą przez całą wieczność największą pociechą rodziców, tak z drugiej strony dzieci, z winy rodziców przez brak dobrego wychowania potępione, – będą przyczyną potępienia wielu rodziców i przyczyną tem większej ich męki w piekle.

6. Rodzice powinni dobrze wychować dziatki swe ze względu na siebie samych.

     1. Wynika to naprzód już z tego, cośmy dotychczas mówili. Bo jeśli rodzice dobre wychowanie dziatkom dadzą i przez to dusze ich wiecznie zbawią, to i swego zbawienia podwaliny położą. A przeciwnie, jeśli z ich winy dusza dziecięcia zginie, to tem samem i swoje własne zbawienie na niebezpieczeństwo narażają.

 

     2. Ale nie tylko ze względu na swe własne zbawienie wieczne powinni rodzice jak najwięcej dbać i starać się o dobre wychowanie dziatek swoich, lecz także i ze względu na przyszłe swe własne szczęście doczesne, a względnie nieszczęście, gdyż pierwszymi, co żniwo z dobrego lub złego posiewu wychowania odniosą, są sami rodzice. poucza nas o tem Sam Pan Bóg w Piśmie św. – a potwierdza ustawicznie codzienne doświadczenie na tylu rodzicach! Posłuchajmy jednego, drugiego wyroku Bożego: kto sieje nieprawość, będzie żął nieszczęście (Przyp. 22.8). – Ćwicz syna twego, a ochłodzi cię i da rozkosz duszy twojej (Przyp. 29. 17). – Mądry syn rozwesela ojca, a syn głupi smutkiem jest matki swej (10. 1). – Sromota ojcowska jest z syna źle wychowanego (Ekkl. 22. 3). – Kto ćwiczy syna swego, będzie chwalon z niego i będzie się z niego chlubił. Umarł ojciec jego i jakoby nie umarł, bo po sobie zostawił podobnego sobie. Miał za żywota pociechę z niego, a umierając nie zafrasował się ani zawstydził. (Ekkl. 30). – Tak więc już sam P. Bóg w Piśmie św. wskazuje rodzicom pożytki i pociechy z dobrego wychowania dziatek płynące, aby tem bardziej to sobie do serca brali i o to się starali. Jeśli gospodarz ma pociechę na widok pięknego żniwa, gdy widzi owoce pracy swej, jeśli ogrodnik ma pociechę z ogrodu swego, – jeśli hodowca bydła ma pociechę z pięknej trzody swej, – to stokroć większą pociechę mają rodzice z dziatek swoich, które dobrze wychowali… gdy widzą dziatki swe dorastające w niewinności, pobożności, posłuszeństwie, miłemi ludziom i Bogu!

Szczególniej w starości odczuwają rodzice owoce dobrego wychowania swych dziatek. Praca i koszta, wyłożone na to, przynoszą im w ich starości wielkie procenta. Dziatki dobrze wychowane są największą pociechą rodziców w ich starości, otaczają ich największą miłością, przywiązaniem, opieką i staraniem, bo uważają to za największy i najmilszy swój obowiązek: spłacenie długu winnej rodzicom wdzięczności. – A w godzinę śmierci dziatki, dobrze po chrześcijańsku wychowane, otaczające ich łoże śmierci,

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. III.

Tagi

młodzież, nauka, o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty

A może kto z młodych naprawdę pożytek z tego opowiadania odniesie i czując to, radby jak najwięcej rzeczy podobnych usłyszeć?

BĘDZIE NAUCZYCIELEM?…

    Po ukończeniu szkoły wydziałowej w Radziechowie ojciec oglądnąwszy świadectwo syna powiedział sobie tak:

 
– Chłopak żądny nauki, poślę go więc do Lwowa, niech się uczy. Najlepiej na nauczyciela, to i drugich kiedyś uczyć będzie. Nie wiele kosztował mnie w Radziechowie, zdobywając sobie grosz korepetycjami – to samo niech we Lwowie robi. Pójdzie do seminarjum nauczycielskiego – szkoda, aby się miał zmarnować!

 
Tak zawyrokował ojciec: odrazu tedy prysnąć miały wszelkie nadzieje dobicia do Chrystusowego kapłaństwa… Tłumaczenia i prośby jego na nic się nie przydały: ugiął się wiec przed wolą ojcowską. Ale nie zupełnie, gdyż i teraz i przez cztery lata nauki seminarjum nauczycielskiem ustawicznie powtarzał:

 
– Ja uczę się na nauczyciela, ale nim nie będę.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXV

Tagi

dzieci, Ks. Feliks Cozel, młodzież, rodzina, wiara, zgorszenie

A takich morderców dusz wszędzie jest wiele i bezkarnie grasują! Takimi mordercami nieraz są właśnie rodzice dziecięcia, których życie bez wiary, złe i gorszące, dzieci na duszy zabija.

IV. DZIECI.

1. O potrzebie dobrego wychowania dzieci.

 

     Dopuście dziatkom przyjść do Mnie, takowych bowiem jest królestwo Boże (Marek 10, 14). Ktoby zgorszył jednego z tych małych, lepiej mu, aby zawieszono kamień młyński u szyi jego, i zatopiono go w głębokościach morskich! Biada światu dla zgorszenia! (Mat. 18, 6). Oto słowa P. Jezusa.

 
Coraz bardziej powszechne jest narzekanie na coraz większe szerzenie się złego na świecie, zwłaszcza wśród naszej młodzieży. Tej naszej przyszłości i nadziei lepszej doli ojczyzny. Nawet nauczyciele, >>najliberalniejsi<< zresztą, nieraz z tem narzekaniem słyszeć się dają. Mówią, że z młodzieżą ciężki krzyż mają, że niema i niej karności, posłuszeństwa i uległości, że są krnąbrni i zuchwali, że się za każde nieraz i najmniejsze upomnienie hardo i ostro stawiają, – że niema u nich porządku, pilności i pracowitości, że jest tylko chęć zabaw… że już nawet studenci gimnazjalni >>bawią się<< w dorosłych i dojrzałych; że do nabożeństwa i modlitwy żadnej ochoty nie mają. Jako dowód na to wystarczy zobaczyć młodzież, zwłaszcza męską, jak się zachowują w kościele, szczególniej podczas wieczornych nabożeństw, n. p. majowych, ilu z nich prawdziwie się modli! – Nieraz nawet zdarza się, że już studenci, z niższych nawet klas, odzywają się z wszelką pogardą religji i Boga Samego!… a nawet nieraz z tem słyszeć się dają: że Boga niema!!

Bądź czysty

Tagi

cnota czystości, cnota umiarkowania, młodzież, Pius XI, zagrożenia, św. Józef, św. Tomasz, życie nadprzyrodzone

Świętego Józefa nazywa Kościół „Wzorem czystości” „Joseph castissime”, a lilia w ręku jego jest symbolem duszy opanowanej, nieskalanej, pogrążonej w niebie. Lilia bowiem nie dlatego tylko jest oznaką czystości, że kwiaty jej są śnieżnej białości, ale i dlatego że rośnie prosto, wybiega ku niebu, odrywając się od ziemi, choć z niej czerpie soki żywotne. Czysta dusza również patrzy prosto ku górze i nie dotyka tego, co przyziemne, brudne.

„O jak piękny jest czysty rodzaj” mówi Mędrzec Pański, a Chrystus czyste serca nazywa „Błogosławionymi”. Odnosił to błogosławieństwo nie tylko do czystości ciała, ale i duszy, czystości umysłu i serca. Według nauki św. Tomasza „czystość jest to nawyk moralny regulujący użycie popędu gatunkowego własnym jego celem, a także normami wiary, jeśli chodzi o chrześcijański poziom tej cnoty”, (patrz Ks. Goliński: Cnota czystości według św. Tomasza, wyd. K.U.L. 1935). Szczytowym jej stanem to dziewictwo. U św. Józefa widzimy doskonałą cnotę dziewictwa, a skoro święty Patriarcha dany jest na wzór rodzinom, to znaczy, że i w małżeństwie obowiązuje cnota czystości mimo, że filozofia materialistyczna ściąga je z wyżyn Sakramentu do urzędu funkcji czysto zmysłowych.

Wielorakie są owoce czystości tak przedmałżeńskiej jak małżeńskiej, nie mówiąc już o dziewictwie. Czystość chroni od wielu występków, do których prowadzi rozwiązłość. Jako doskonałe opanowanie ciała przez ducha stwarza dobre warunki w dążeniu do doskonałości. Wedle orzeczeń lekarzy i fizjologów przedłuża młodość, przydaje jasność rozumowi, a woli energii; broni przed wielu chorobami systemu nerwowego i skarłowaceniem fizycznym. Zapewnia woli i uczuciom szlachetnym szerokie pole działania. Brak czystości powoduje miękkość, niestałość, zabija radość, która jest udziałem serc czystych. Wielkie znaczenie ma w życiu społecznym, przygotowuje zdrowych małżonków, gwarantuje wierność małżeńską, ułatwia wychowanie dzieci i stosunki społeczne. Jeżeli zaś chodzi o życie nadprzyrodzone, to otwiera duszę na przyjęcie Boga, który w szczególny sposób udziela się duszom czystym, jak to widzimy w życiu św. Józefa. Czystość nadaje duszy dziwny urok, który się odbija i na zewnątrz ułatwia modlitwę i ofiarę, jest strażniczką wiary i miłości.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. I

Tagi

metody dowodzenia, młodzież, o. Jerzy M. Wierdak

Przedstawiam fragmenty książki o. Jerzego M-a Wierdak pt: „Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi”, wydanej w Niepokalanowie w 1939 roku.
NIHIL OBSTAT
Fr. Maximilianus M-a Kolbe
ex deleg. A.R.P.Provincialis
Niepokalanów, 7.VII.1938

Uwaga wstępna

          Niniejsza książka ma służyć naszej kochanej młodzieży zakonnej za podręcznik do nauki o Matce Najświętszej. Stąd uważałem za konieczne trzymać się w niej prostej, szkolnej metody wyjaśniania i dowodzenia. A ponieważ nowicjusze zakonni z powodu zbyt młodocianego wieku nie znają jeszcze ani sylogistycznego sposobu dowodzenia, ani pewnych koniecznych pojęć naukowych, dlatego pożytecznym będzie bodaj króciutko podać na tym miejscu parę szczegółów – o: 1) sposobie dowodzenia, 2) celu, 3) intencji, 4) zasłudze.