Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XVII

Tagi

choroba, cierpienie, cnoty, dobry przykład, Komunia św., miłosierdzie, miłość, o. Wenanty, spowiedź

Serce dla najnieszczęśliwszych.

Krótki to będzie rozdział, ale pełen heroizmu, właściwego tylko świętym.

O. Wenanty, przy tylu pracach na klerykacie i w kościele i w prasie, potrafił jeszcze znaleźć chwilkę czasu, by okazać serce tym najnieszczęśliwszym, których ogół ludzki jak najdalej od siebie odpycha. Z wielkiem zamiłowaniem niósł posługi duchowne chorym, kalekom, zarażonym…

Pamiętam, jak wyrywał się dla spowiadania „pewnych osób” – ukrywał jednak wielkość swego poświęcenia i bohaterskiego samozaparcia. Teraz, po jego świątobliwej śmierci, wychodzi dopiero wszystko na jaw. Choć właściwie nie wszystko: nieszczęśliwe bowiem istoty, które korzystały z jego samarytańskiej pomocy, przeważnie już powymierały – były to przecie storturowane cierpieniami napół trupy…

Coś nie coś szczegółów jednak podchwyciłem:

MIŁOSIERDZIE I NASZA NA NIE ODPOWIEDŹ

Tagi

cnoty, miłosierdzie, O. Woroniecki, ufność

„Bądźcie miłosiernymi jako i Ojciec wasz niebieski miłosierny jest” —(Łuk.) [1]).

Mając w dniach miłosierdzia mówić o miłosierdziu, niesposób nie wznieść wzroku w górę do prawowzoru wszystkich cnót, do ich Źródła i do ich Sprawcy. Sam Zbawiciel wzywa nas do tego temi słowy, które nam św. Łukasz przechował w kazaniu na górze: „Bądźcie miłosiernymi jako i Ojciec wasz niebieski miłosiernym jest”. Zacznijmy przeto od krótkiego rozważania tego atrybutu Bożego, jakim jest miłosierdzie, aby potem zatrzymać się na odpowiedzi, z jaką winno się ono z naszej strony spotkać i zakończyć praktycznemi rozważaniami o sposobie i praktykowaniu miłosierdzia wedle wzorów Bożych.

I.

Otwórzmy natchnione księgi Pisma św., a wnet się przekonamy, że żaden przymiot Boży nie jest tak często wspominany i wysławiany, co miłosierdzie. Na każdej niemal karcie dźwięczy ten wyraz w otoczeniu przymiotników podkreślających jego głębię i moc, jego powszechność i trwałość i jego nieskończoną wartość dla dusz ludzkich. Nigdzie jednak hymn na cześć miłosierdzia Bożego nie brzmi tak silnie w Psalmach, które jako całość śmiało można nazwać pieśnią miłosierdzia Bożego. Ktoby chciał w tej myśli przestudjować Psalmy, aby się przekonać, co one o miłosierdziu Bożem mówią, nietylkoby znalazł, że zaledwie miała ich liczba o niem nie wspomina, ale spotkałby się z niajpiękniejszemi określeniami i opisami tego naczelnego atrybutu działalności Bożej. Przyjrzyjmy się niektórym z nich :

MOC WSTAWIENNICTWA ŚWIĘTEGO ANTONIEGO.

Tagi

chleb św. Antoniego, cuda, jałmużna, Leon XIII, miłosierdzie, ubóstwo, św. Antoni Padewski, św. Wincenty a Paulo

Chleb św. Antoniego.

         Nie bez słuszności mówi się, iż chrześcijaństwo poznaje się po dziełach miłosierdzia. Modlić się, przyjmować Komunję świętą, uczęszczać na Msze święte, brać udział w pielgrzymkach, rozmyślać: to wszystko są dobre i piękne rzeczy. Jeśli jednak przy tem nie ma się miłości, zwłaszcza do biednych, wszystkie te uczynki mają bardzo niedużą wartość albo nie posiadają jej zgoła wcale przed Bogiem.

 

Ukoronowaniem prawa jest miłość, pisze Apostół. Święty Jakób Apostół poucza nas: Wiara bez uczynków jest martwa. Jak w innych sprawach, tak i w tej święty Antoni Padewski przyświeca nam swym wzniosłym przykładem. Świadczy o tem Chleb świętego Antoniego. Przeglądnij tylko opisy cudów, a znajdziesz liczne dowody jego miłości do biednych.

 

Chleb świętego Antoniego jest dzieckiem naszych czasów. Jest to dzieło bezprzykładnego błogosławieństwa. Dzieło, tak bardzo na czasie w naszym świecie społecznie rozdartym i przez nędzę i biedę ciężko nawiedzonym. A dzieło to polega na tem, że obiecuje się świętemu Antoniemu jałmużnę na rzecz biednych, gdy on wysłucha naszą prośbę. Jak bardzo mu jest miłe takie przyrzeczenie, poparte jałmużną, doznały już setki tysięcy pomocy szukających. Tak święty Antoni pomaga proszącym i uśmierza nędzę biednych.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLV

Tagi

choroba, Ks. Feliks Cozel, miłosierdzie, modlitwa, Ostatnie namaszczenie, Sakramenty

     II. Staranie się o duszę chorych.

 

  1. Jak to ludzie boją się wezwać kapłana do chorego, a obawiać się nie powinni.

     1. O chore ciało starają się ludzie jeszcze jako tako, ale o ratunek duszy nieraz nietylko bardzo mało dbają, ale nawet wprost temu przeszkadzają, nie dopuszczają nawet księdza do chorego, aby tem, jak mówią, choremu nie zaszkodzić! Jedna osoba opowiadała mi, że czując się bardzo ciężko chorą i pragnąć kapłana, aby się z P. Bogiem pojednać, prosiła wszystkich o to, a nikt jej prośbie zadośćuczynić nie chciał. Wtedy zwróciła się w gorącej prośbie do Serca P. Jezusa, aby jej bez Sakramentów św. umrzeć nie dał i P. Jezus ją wysłuchał. Podobnie czytamy w życiu św. Stanisława Kostki, że kiedy brat jego niegodziwy nie chciał mu kapłana wezwać, to on udał się w gorącej modlitwie do św. Barbary, a ta mu uprosiła, że Aniołowie przynieśli mu cudownie Komunję św.

Obawa ta, aby choremu przez przyjęcie Sakramentów św. nie zaszkodzić, jest wogóle bardzo nierozumna i niegodziwa! Przecież Sakramenta św. są nie tylko dla chorych już umierających! Chory przez przyjęcie Sakramentów św. może się na duszy więcej uspokoić, a sam ten spokój duszy może już bardzo wiele przyczynić się do polepszenia zdrowia. W Komunji św. wstępuje przecież do duszy, z Bogiem pojednanej, sam Pan Jezus! najlepszy Lekarz, Dawca życia i zdrowia!! Nawet wielu lekarzy jest tego zdania, że moralne uspokojenie chorego na duszy przyczynia się bardzo do uzdrowienia chorego.

MIŁOSIERDZIE MASOŃSKIE

Tagi

jałmużna, ks. Stanisław Załęski, masoneria, miłosierdzie

św. Antoni Padewski jest przykładem chrześcijańskiej jałmużny

    Przestrzedz tu się mamy przed owem jałmużnictwem czy miłosierdziem nowego posiewu, nazwałbym je masońskiem, jakiem się wiek nasz popisuje. Miłosierdzie XIX wieku esencyonalnie różne od miłosierdzia chrześcijańskiego; różni się motywami, sposobem i źródłem, z którego daje. Tamto daje jedynie z naturalnego, szlachetnego zresztą współczucia dla cierpiącego albo dla względów ludzkich, dla próżnej chwały i popularności; to zaś w dawaniu jałmużny chce spełnić głównie rozkaz Chrystusa i w każdym ubogim Chrystusa upatruje. Tamto afiszuje się w dziennikach, cieszy się reklamą, jest głośne i hałaśliwe podobne do miłosierdzia faryzeuszów, którzy otrębywać kazali po rogach ulic ile razy dawali jałmużnę; to zaś jest ciche i ukryte i niechętnie znosi, jeżeli ludzie przypadkiem o niem się dowiedzą, pomne na słowa Chrystusa: „Strzeżcie się, abyście jałmużny waszej nie czynili przed ludźmi dlatego, abyście byli widziani od nich; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebiesiech. Przetoż gdy czynisz jałmużnę, nie trąb przed sobą jako obłudnicy czynią w bożnicach i na ulicach… ale gdy czynisz jałmużnę, niechaj nie wie lewica twoja, co czyni prawica twoja, aby jałmużna twoja była w skrytości, a ojciec twój który widzi w skrytości, ten ci jawnie odda”. (Mat. VI, 1-5).

 

Chrześcijańskie miłosierdzie daje ze swego i nie tylko z tego co mu zbywa, ale ogranicza swoje wydatki, odmawia sobie niejednej godziwej przyjemności, trudzi się i pracuje, byle tylko miało więcej, aby dać więcej ubogiemu; to zaś miłosierdzie XIX wieku daje najczęściej z cudzego.

 

I wyrobiło się u nas ono śmiejące się, tańcujące, podskakujące miłosierdzie, co to ząbki susząc, bawiąc się w najlepsze, próżności i innym niedobrym instynktom dogadzając, łzę ociera cierpiącemu; marnuje tysiące, aby dać dziesiątkę ubóstwu. Mam tu na myśli owe teatra amatorskie, bale i festyny na cele dobroczynne, – istna karykatura miłosierdzia, której nawet poganie nie znali.