Wielki Post

Tagi

błędy, MI, nauki Papieży, o. Maksymilian Kolbe, Pius X, pokuta, prawo kanoniczne, Wielki Post

Każdy więc, kto chce się zbawić, musi pokutować.

Grodno, przed marcem 1923

Wielki Post

   Pewna akademiczka przynosi mi w Zakopanem broszurkę znanego w Krakowie p. Williama Rosego (W. J. Rose, Duch i praca YMCA – Chrześcijańskiego Związku Młodych Ludzi w Ameryce, Warszawa 1920) o YMCA i wspominając moją pod tym względem krytykę, mówi: „Ja w tym nic złego nie widzę”.
Wziąłem tę broszurkę i przejrzałem.
Autor, mimo oświadczenia, że sprawy dogmatyczne zostawia „specjalistom, księżom”, nie zostawił ich im jednak. Znalazłem tam bowiem naukę o odpuszczeniu grzechów przez modlitwę, a następnie twierdzenie, że mylili się w średnich wiekach wierni umartwiając swoje ciało.
Na ten sam temat miałem także sposobność mówić z pastorem protestanckim w mieście N[ieszawie]. I ten się wzdrygał (jak w ogóle protestanci) przed pokutą, a na uwagę, że św. Paweł wyznaje: „Karcę ciało moje i w niewolę podbijam, bym snadź drugim opowiadając sam nie był potępiony” [1 Kor 9,27], odrzekł, że tylko praktykował to św. Paweł sam, a inni nie są obowiązani go naśladować.
Wielu też w naszych czasach pragnęłoby poznosić wszelkie umartwienia, bo spodlony świat dzisiejszy szuka szczęścia w doczesnych, zmysłowych, a często i grzesznych przyjemnościach.
A jednak pokuta to nie tylko wyłączny przywilej św. Pawła, ani „błąd” średnich wieków, ale obowiązek i to ścisły obowiązek wszystkich, bo nikt nie jest bez grzechu. O nie „średnie” dopiero wieki zaczęły „błądzić”, ale od pierwszych wieków Kościoła wierni, posłuszni nakazom Chrystusa Pana, ujarzmiali swoje ciało.

Reklamy

Nasza taktyka

Tagi

MI, modlitwa, o. Maksymilian Kolbe

Bo do celu nadnaturalnego wiodą tylko środki nadnaturalne.

Rycerz, Milicja, walka: wojowniczo brzmią te słowa, bo – i oznaczają wojnę. Nie walkę przy pomocy karabinów, kulomiotów, armat, samolotów, trujących gazów, ale – prawdziwą walkę.
Jakaż to taktyka?
Przede wszystkim modlitwa.
Katolikom mniej obeznanym ze sprawą udoskonalenia duszy, niestety bardzo często zdaje się inaczej. Praca, akcja, oto nerw działalności w ich pojęciu. – A jednak nie.
Modlitwa i przede wszystkim modlitwa jest skutecznym orężem w walce o wolność i szczęście dusz.

A dlaczego?

Bo do celu nadnaturalnego wiodą tylko środki nadnaturalne. Niebo – czyli, jeżeli się tak wolno wyrazić, ubóstwienie duszy – jest czymś w pełnym tego słowa znaczeniu nadnaturalnym. Siłami więc naturalnymi dopiąć tego nie można. Tu trzeba i środka nadnaturalnego – łaski Bożej. Tę zaś zdobywa się pokorną a ufną modlitwą. Łaska, i tylko łaska, oświecenia rozumu i wzmocnienia woli jest przyczyną nawrócenia, czyli uwolnienia duszy od pęt złego.
A przez ręce Niepokalanej słana prośba w myśl modlitwy św. Bernarda: „Pomnij, o najdobrotliwsza Panno Maryjo, że od wieków nie słyszano, aby kto uciekając się do Ciebie miał być od Ciebie opuszczony”, nie może pozostać bez skutku. – Przede wszystkim więc korna, ufna, wytrwała modlitwa.
Następnie umartwienie. Wbrew twierdzeniom protestantów, wbrew okrzyczanym i wykoślawionym sławetnym „prawom człowieka”, umartwienie potrzebne jest i konieczne nam wszystkim, bo i przez nie zdobywamy Bożą łaskę. Jak złoto w ogniu, tak dusza się czyści i rozpłomienia swą miłość w umartwieniu i staje się podobniejsza Bogu, milsza Jemu, a przez to już samo zdolniejsza do odebrania obfitszych łask dla siebie i dla innych biednych współbraci. Bo i cóż to za miłość Boga bez cierpienia?!…
Wreszcie miłość bliźniego. A miłość nie dlatego, że bliźni „sympatyczny”, że pożyteczny, bogaty, wpływowy, a choćby nawet tylko, że wdzięczny.
Za niskie to pobudki i nie godne Rycerza i Rycerki Niepokalanej. Prawdziwa miłość wznosi się ponad stworzenie i zatapia w Bogu. W Nim, dla Niego i przez Niego kocha wszystkich dobrych i złych, przyjaciół i wrogów.
Do wszystkich wyciąga miłującą dłoń, za wszystkich się modli, za wszystkich cierpi, wszystkim dobrze życzy, pragnie szczęścia dla wszystkich, bo tak chce Bóg!…
Kto z modlitwą Niepokalanej na ustach lub w głębi serca cierpieniem oczyszczonego i rozpalonego płomiennym ogniem miłości ku Bogu, z tej właśnie gorącej miłości robi, co tylko jest w jego mocy, by jak najwięcej dusz Jemu przez Niepokalaną odzyskać, uwolnić z pęt zła, uszczęśliwić – ten i tylko ten triumfy święcić będzie.

Rycerz Niepokalanej

O. Maksymilian Maria Kolbe
Pisma, cz. II, Niepokalanów 2008, str. 344

Warunek pierwszy

Tagi

herezja, Leon XIII, MI, Najświętsza Maryja Panna, o. Maksymilian Kolbe, zagrożenia

o. Kolbe doskonale rozumiał kto jest największym wrogiem Kościoła

Cel MI tak jest trudny do osiągnięcia, że licząc tylko na naturalne siły, pracę i zabiegi, słusznie należałoby zwątpić o możliwości dojścia do niego. Doświadczenie codziennie bowiem nas uczy, że wrogowie Kościoła mają więcej naturalnych środków i wedle słów Chrystusa roztropniejsi są często od synów światłości. Następnie, do nawrócenia i uświęcenia trzeba łaski, do grzechu zaś zepsuta natura sama się skłania. Na pomoc więc z góry liczyć tylko można. A najłatwiejszą i najpewniejszą pomocą w tej sprawie to, z woli Boga, Najświętsza Maryja Panna. Do Niej to stosuje Kościół św. słowa Pisma św.: „Ona zetrze głowę twoją” [Rdz 3,15] (tj. piekielnego węża) i o Niej śpiewa: „Wszystkie herezje samaś zniszczyła na całym świecie” [Oficjum NMP]. „Wszystkie”, więc bez wyjątku; „herezje”, więc nie heretyków, bo tych miłuje; „sama”, więc wystarczy; „zniszczyła”, więc nie tylko osłabia i to na całej ziemskiej kuli. Głową tych najrozmaitszych członków piekielnego smoka to bez wątpienia w naszych czasach – masoneria. A Ona zetrze tę głowę. – Dalej, historia nas uczy, że nie było prawie nawrócenia, gdzie by w szczególny sposób nie widniała ręka Maryi; wszyscy święci szczególne do Niej żywili nabożeństwo, a Ojciec św. Leon XIII mówi w encyklice o różańcu (22 września 1891): „Wolno twierdzić, że z niezmiernego skarbu wszelakich łask… nic nam nie jest udzielone z woli Bożej, jak tylko przez Maryję i jak do najwyższego Ojca nikt nie może przystąpić, jak tylko przez Syna, tak prawie do Chrystusa nikt nie może przystąpić, jak tylko przez Matkę”. Czy możemy więc inaczej zabrać się do pracy nad osiągnięciem celu MI, jak tylko oddać się Najświętszej Maryi Pannie Niepokalanej bezwarunkowo, całkowicie i na zawsze jako narzędzie w Jej niepokalanych rękach, by w nas i przez nas raczyła Ona sama działać? To więc oddanie się stanowi istotę MI.

O. Maksymilian Maria Kolbe

Pisma, cz. II, Niepokalanów 2008