O WYCHOWANIU – JADWIGA ZAMOYSKA.

Tagi

Jadwiga Zamoyska, kobieta, mężczyzna, praca, wychowanie

Jakże więc ważną jest rzeczą nauczyć dziewczęta, ażeby z córek Ewy stały się naśladowczyniami Maryi Panny, żeby zrozumiały, ile złego i ile dobrego na świat przychodzi przez kobiety.

Słabość Adama i wpływ Ewy.

        Przypatrując się okolicznościom, które poprzedziły upadek pierwszych rodziców i towarzyszyły mu, widzimy, że Adam i Ewa nie mieli zamiaru buntowania się przeciw Bogu, jak to uczynił szatan. Jakimże sposobem do buntu doszli? Tkwi w tym ważna nauka. Szatan nigdy z góry nie pociąga do wyraźnego buntu. A i tu zaznaczyć trzeba, że działanie szatana jest parodią działania Bożego. Bóg zwykle od razu nie wymaga cnoty heroicznej; stopniowo do niej doprowadza.

Gdyby szatan rozpoczął rozmowę z Ewą od namawiania jej do wyraźnego buntu przeciw Bogu, byłby ją prawdopodobnie odstraszył. Ale on zaczyna od zapytania po prostu, dlaczego nie jedzą, dlaczego im zakazano kosztować, a nawet dotykać owocu jednego z drzew rajskich[1]. Pytanie na pozór niewinne, odpowiedź Ewy nie zawiera w sobie nic zdrożnego. Zarodek grzechu i wszystkie jego następstwa tkwiły w samym fakcie, że Ewa wdała się w rozmowę z kusicielem. Poddawanie w wątpliwość rozkazów Bożych i wszelkiej sprawiedliwej władzy jest pierwszym krokiem do grzechu, bo poddaje rozkazy przełożonych pod sąd podwładnych, a tak obala wszelką władzę i wszelki porządek.

Trzeba dzieci zawczasu przygotować na to, że wobec przykazań bożych i rozkazów rodzicielskich często będą pytane, jak pytaną była Ewa, dlaczego się powstrzymują od tego, na co sobie inni pozwalają. Dlaczego nie bywasz tam, gdzie inni bywają? Dlaczego nie czytasz tego, co inni czytają? Później w życiu: dlaczego nie grasz, skoro potrzebujesz rozrywki? Dlaczego się nie pojedynkujesz, skoro ci uchybiono? Dlaczego rozwodu nie żądasz, skoro się nie czujesz szczęśliwym? Dlaczego pościsz i na Mszę w niedzielę chodzisz, skoro inni tego nie czynią? Dlaczego i zawsze dlaczego? Oto pytanie wobec praw Bożych zadawane człowiekowi przez szatana, świat i zmysły. Jedyna tylko na to odpowiedź, odpowiedź Jana Herodowi: „nie wolno”[2].

Reklamy

SŁÓWKO DO MĘŻCZYZN.

Tagi

mężczyzna, Rycerz Niepokalanej, święci

Kto nie pogłębi zasad swej religji, nigdy dobrym katolikiem nie będzie.

Lubię często wspominać te chwile, kiedy Chrystus Pan w otoczeniu niewielkiej grupki Swych uczniów chodził po ziemi, wszędzie „czyniąc dobrze”. Nauczał, przebaczał, kreślił sylwetki przyszłego Kościoła powszechnego, którego po Swej śmierci miał zostać niewidzialnym Kierownikiem, Panem i Królem.

Do urzeczywistnienia tak wspaniałego dzieła powołał kilkunastu mężczyzn – rybaków, z Szymonem-Piotrem na czele. Im polecił i oddał w opiekę to wszystko co miał najdroższego: naukę, urząd kapłański i królewski. Zaszczyt ten spotkał właśnie mężczyzn. Jakże szczęśliwi i dumni powinni być z tak wielkiego stanowiska.

Z dziwnem wzruszeniem w sercu myślę o pierwszem dziele rozumnem rąk Boskich – o człowieku. To także był mężczyzna. Później dopiero Bóg stwarza Ewę. Wprawdzie pierwszy rodzic ze swą małżonką narusza prawo Boże; niecna pycha jest przyczyną jego upadku i wypędzenia z raju. Przez grzech Adama-mężczyznę ludzkość traci łaskę u Boga. Ale Chrystus-Bóg – mężczyzna ratuje świat. Nie mam zamiaru przez to powiedzieć, że niewiasty to coś gorszego. Bynajmniej. Chciałem jedynie zwrócić uwagę na rozporządzenie Boże, mocą którego mężczyźnie zostaje powierzone pierwszeństwo w świecie.

Jeśli takie są plany Boskie – mężczyzna winien zaszczytnie nieść przed sobą godła pierwszeństwa także w dziedzinie religijnej. W życiu społecznem rzeczywiście aż do przesady zaznacza dobitnie swą wyższość. Ale, niestety, na polu urobienia religijnego, dążenia do doskonałości – zostaje na szarym końcu.

KS. MÄDER – MARIA ZWYCIĘŻY! cz. V

Tagi

kobieta, mężczyzna, Najświętsza Maryja Panna, Rycerz Niepokalanej

TWOJE HASŁO

       Wielki znak na niebie! Niewiasta w blasku słońca, księżyc u jej stóp, na skroni korona z 12 złożona gwiazd. I ukazał się inny znak na niebie. Patrzcie, oto wielki, krwawy smok o siedmiu głowach, a na każdej z nich korona.

 
Smok ruszył ku niewieście, by połknąć jej dziecię. I rozgorzał w niebie wielki spór. Smok nie zwyciężył jednak i spadł strącony w przepaść, stary wąż, którego nazywamy diabłem i szatanem.

 
Jest to obraz z Apokalipsy czyli Objawienia św. Jana. Wspaniała, pełna życia scena walki olbrzymów, walki między niebem – i piekłem! Obraz jakby stworzony na dzień 8 grudnia, scena z niewidzialnego placu boju duchów!

 
Dzień 8 grudnia, pradawne święto chrześcijańskie, stał się od r. 1854 świętem o znaczeniu na wskroś nowożytnym. Poczęcie Marii stało się hasłem w przepotężnym tętnie współczesnej walki ducha. Jest znakiem niebieskim, według którego trzeba nam nastawić wskazówki zegara.
Hasło przeciw hasłu! Maria przeciw staremu zgrzytającemu z wściekłości pod jej stopami wężowi, którego nazywamy diabłem lub szatanem. Sprawa nie toczy się o zapomnianą wioskę górską, o poszczególnych przedstawicieli niewiary lub o złe pisma.

SERCE JEZUSA IDEAŁ I WZÓR SERCA MĘSKIEGO

Tagi

ks. Chomrański T.J., mężczyzna, Najświętsze Serce Boże

Tutaj też jest źródło szczerej męskiej pobożności i religijności, skąd płynie u niego moc i odwaga w walce życiowej o triumf dobra i pokonanie zła.

– Wiesz, Stefan? Jutro początek nabożeństwa czerwcowego! Miałbyś ochotę pójść z nami?
– Zasadniczo nic nie mam przeciwko temu; nie lubię jednak afiszować się z moimi praktykami religijnymi; zresztą te wszystkie dewocje dobre są dla kobiet uczuciowych; dla nas mężczyzn uważam je zbyteczne…
Czy więc nabożeństwo do Serca Jezusowego z jego praktykami pobożnymi to coś niemęskiego? Czy cześć Serca Bożego, dlatego tylko, że zawiera w sobie pierwiastek uczuciowy, miłość byłaby już tym czymś nieodpowiednim dla mężczyzny? Przenigdy!
Cześć Serca Jezusowego, poświęcenie się Mu, wynagrodzenie i zadośćuczynienie, to także akty rozumu i woli, coś chyba więcej aniżeli samo egzaltowane uczucie?! Czy zresztą mężczyzna nie posiada uczucia i nie ma serca, także stworzonego do miłości – i miłości przede wszystkim Boga? A więc w twym zarzucie tkwi

 

poważne nieporozumienie i wielki błąd.

 
Mężczyzna, dlatego tylko, że jest mężczyzną nie może się obejść bez form zewnętrznych czci i służby Bożej, czyli bez praktyk religijnych. Prawdą jest natomiast, że religijność i pobożność u mężczyzny, jak zresztą i inne przejawy życia, posiada i posiadać musi cechy męskie, mężczyźnie właściwe, podobnie jak u kobiety cechy kobiece, jej znowu właściwe. Jeżeli cechą umysłowości kobiecej jest przewaga uczucia, tkliwość, subtelna drobiazgowość matki, to charakterystyczną cechą mężczyzny jest jego aktywność i przewaga rozsądku nad uczuciem, co wcale nie przeszkadza, aby mężczyzna, pozostając w całej pełni prawdziwym mężczyzną, nie miał być lub nie mógł być (zarówno jak i kobieta) prawdziwie pobożnym i głęboko religijnym.