Luźne przemyślenia

Tagi

Juan Arecharaleta, obowiązki, prawda, rewolucja, wolność religijna, wrogowie religii

W ostatnim czasie wiele się mówi o rożnych prawach, a zwłaszcza o prawach do wolności. Historia pokazuje nam jak prawa i obowiązki ludzkości się zmieniają, albo raczej jak są zmieniane. Analizując te zmiany nasuwa się wniosek, że zmiany te są dobrze przygotowane i wprowadzane a ostatecznie mają wywrócić Boży porządek. To co widzimy i o czym słyszymy w ostatnich dniach nie powinno nas już nawet dziwić. Weźmy sobie za punkt wyjścia rewolucję francuską:

Przed rewolucją:

• Obowiązek do wyznawania prawdziwej religii
• Obowiązek do poglądów zgodnych z prawdą i dobrem
• Prawo do nauki (Kto chce i może)
• Władza tego kto ma do tego kompetencje nadane przez Boga

Po rewolucji:

• Prawo do wyboru religii
• Prawo do słowa (jakiegokolwiek)
• Obowiązek nauki, ale tego co i jak chce państwo
• Prawo wyboru ma każdy a rządzić może każdy (mądry i głupi)

Efekt jest taki, że wszyscy domagają się wolności jedni do zła, drudzy do dobra. Dobrze jest jednak pamiętać, że w stanach powszechnego zamętu i niepokoju należy być bardzo ostrożnym. Łatwo stać się ofiarą emocji. Bardzo ryzykuje ten kto kogoś do czegoś nawołuje a zwłaszcza gdy podpiera to przykładami z historii religii. W Polsce nie brakowało przywódców i bohaterów ale większość z nich nie potrafiła rozkazywać.

Juan Arecharaleta

Czy rośnie już w siłę przyszłe pokolenie Maryi? Kilka refleksji.

Tagi

Juan Arecharaleta, katolicy, Najświętsza Maryja Panna, zagrożenia, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort

Wierni katolicy dobrze wiedzą, że ostateczny triumf Pana Jezusa dokona się przez Maryję. To Niepokalana Maryja i tylko Ona zmiażdży głowę diabła. Św. Ludwik Grignion de Montfort przepowiadał, że przed przyjściem Antychrysta, gdy nasilać się będzie zło i zepsucie wzbudzi Pan Bóg pokolenie Maryi. Pokolenie to odegra kluczową rolę w ostatecznym zwycięstwie Najświętszej Maryi Panny nad szatanem. Nie możemy jednoznacznie określić na jakim etapie formowania się tego pokolenia sług Maryi jesteśmy. Obwiane jest to tajemnicą, wchodzimy bowiem tu w sferę duchową. Jak pisał św. Ludwik o sługach Maryi: w oczach świata będą mali i biedni, poniżeni, prześladowani i uciskani, jak pięta w stosunku do innych członków ciała. Ale w zamian za to, będą oni bogaci w łaski Boże, które im Maria rozdawać będzie obficie, będą wielcy i wznosili w świętości przed Bogiem, wyniesieni ponad wszelkie stworzenie przez żywość swej gorliwości, i będą tak potężnie pomocą Bożą wspierani, iż piętą swej pokory wespół z Marią zmiażdżą głowę szatana i staną się sprawcami tryumfu Chrystusowego.

Nie trudno jednak zauważyć pewnych symptomów pogłębiającego się zła, przewagi kłamstwa i niesprawiedliwości. Takie znaki łatwiej dostrzegamy gdyż zło jest bardziej widoczne niż dobro. W ostatnich latach nasiliły się w naszym narodzie jawne i publiczne ataki na osobę Najświętszej Maryi Panny. Już nie tylko bluźni się przeciwko Bogu i Kościołowi ale także przeciw Królowej Korony Polskiej.

Z pewnością są to już znaki apokaliptyczne. Ale to nie wszystko. Zmierzam do czegoś zupełnie innego. Zadaję sobie pytanie: Jakie jest nasze (jako katolików) przywiązanie do Najświętszej Maryi Panny?

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXXIV

Tagi

Juan Arecharaleta, Najświętsza Maryja Panna, św. Stanisław Kostka

Dla Maryi

    Żyć dla Maryi znaczy: spełniać wszystko, co można i co trzeba, dla Jej miłości i chwały.
Samo wyrażenie „dla Maryi” naprowadza naszą myśl na miłość ku Niej czynną i bezinteresowną.
To dla Maryi nie znaczy, żeby Matka Najświętsza miała być dla nas celem ostatecznym, bo jest nim jedynie P. Bóg. Jeśli czynimy coś dla Maryi, dla Jej przyjemności, to dlatego, aby tym więcej przyjemności sprawić P. Jezusowi.

 
Nie znaczy to również, żebyśmy już nigdy nie mieli kierować się intencją, mającą na celu bezpośrednio P. Jezusa lub Trójcę Przenajświętszą. Co sprawia przyjemność Jezusowi, co chwali Pana Boga, wszystko to cieszy Niepokalaną, jest dla Maryi.

 
Każdy dobry czyn wiernego sługi Matki Najśw., spełniony w stanie łaski poświęcającej, jest dla Maryi na mocy łaski poświęcającej i uczynionego zaofiarowania.

 
Skoro raz poświęcimy swoje życie dla Maryi, już nigdy odtąd aż do śmierci nie spoczywajmy bezczynnie.

 
Pracę wszelką, cierpienia, chorobę, sam nawet spoczynek, sen, rekreację, zabawę, branie posiłków, przemieniajmy za pomocą dobrej intencji w czyny nadprzyrodzone, święte, przyjemne Królowej nieba.

 

Cel

Tagi

herezja, Juan Arecharaleta, kościół, Pius XI, św. Bernard, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort

             Nietrudno spostrzec jaki zamęt panuje dziś w obecnym społeczeństwie, „że ludzie pragnąc obowiązki obywatelskie wiernie wypełniać, dla społeczeństwa pracować, dobrze dzieci wychować, przy najlepszych chęciach często sami nie wiedzą, jak się do tego brać; próbują rozmaitych sposobów i najczęściej chybiają celu”.[1] Główną przyczyną tego stanu jest „niedostateczne rozumienie do jakiego celu wychowanie zmierzać powinno”.[2] Inną przyczyną jest brak odpowiednich ludzi, mających ducha, który by w pełnym tego słowa znaczeniu czynił z nich ludzi, jakich kraj i społeczeństwo potrzebuje[3]. Potrzeba nam bowiem ludzi „mądrych, cnotliwych, pracowitych, poświęconych i zdolnych, tj. chcących i mogących stać się dla kraju naszego siłą żywotną i jakby drogowskazem wśród ciężkich naszego życia narodowego kolei”[4].

              „Częstym błędem naszych poczynań katolickich jest zbyt wyłączne zwracanie uwagi na wrogie nam obozy, a niedostateczne zajmowanie się życiem religijnym w naszym własnym obozie, niedostateczne dbanie o pogłębienie go i nadanie mu mocniejszych form organizacyjnych!”[5] Pomimo wymienionych niedomagań „i ta więc chwila dziejowa, którą przeżywamy, nie tylko nie jest beznadziejna, ale także jest brzemienna w pierwiastki odrodzenia, które Opatrzność Boża w niej złożyła na to, aby powoli swą fermentacją przerobiły społeczeństwo i podniosły je na wyższy stopień rozwoju. Naszym zadaniem jest je odkryć, uwydatnić i rozwinąć…”[6].

Celem przedstawianego bloga jest szerzenie czci ku Królowej naszej Ojczyzny, do Najświętszej Dziewicy Maryi oraz przyczynienie się do odnowy moralnej i duchowej Narodu Polskiego. Mam nadzieję, że z łaską Bożą i wytrwałą pracą uda się osiągnąć powzięty cel. Za podstawowe autorytety obrałem sobie p. Jadwigę Zamoyską i o. Jacka Woronieckiego. Sadzę, że na obecne czasy ich myśli są nadal aktualne.

 

Tematyka bloga obejmuje kilka elementarnych kategorii.

Kategorie: Na cześć Maryi oraz Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi mają zachęcić Czytelnika do poznania przymiotów Królowej Korony Polskiej, pobudzić do naśladowania Jej wzniosłych cnót oraz do prawdziwego ku Niej nabożeństwa.

 

W kategorii: Etyka i moralność znajdą Państwo treści zawierające praktyczne wskazówki do kształcenia etyki chrześcijańskiej, doskonalenia się w cnotach przyrodzonych i nadprzyrodzonych. Rodzinom i wychowawcom i wszystkim, którym szczerze zależy na wykształtowaniu chrześcijańskiej młodzieży polecam kategorię Rodzina i wychowanie.

 

Dla pragnących rozbudzić w sobie większą ufność w dobroć i Opatrzność Bożą, a przeżywających trudne momenty polecam kategorię Święci Pańscy.

 

Pozostałe tematy dotyczące Kościoła, religii, filozofii, polityki itp. znajdują się w kategorii Inne.

 

Jak zgodnie mawiali p. Zamoyska i o. Woroniecki: „narody są uleczalne”.

 

„Ufajmy, że i nasz naród uleczonym będzie, bylebyśmy, zachowując dawną ojców naszych wiarę, nadzieję i miłość, przestrzegali w życiu rodzinnem i społecznem czterech cnót kardynalnych; one są nie tylko warunkiem szczęścia wiecznego, ale i podstawą powodzenia doczesnego. Wprowadźmy we wszystkie czynności nasze roztropność, wstrzemięźliwość, sprawiedliwość i męstwo.”[7]

„Módlmy się do „Panny Świętej, co Jasnej broni Częstochowy i w Ostrej świeci Bramie”. Królowie nasi w proroczym natchnieniu wręczyli Jej berło, które im z rąk wypaść miało, Jej poświęcili kraj i naród, Ją obrali Królową, a papieże wpisali do litanii Jej tytuł Korony Polskiej. Dziś nie mamy już królów, ale została nam i po wszystkie wieki zostanie Królowa, której żadna ziemska moc korony i berła nie pozbawi, dokąd my Jej wierni będziemy. Chcąc czcić Matkę Boską, oddajmy Jej hołd najwyższy czyniąc wszystko, co Jezus nakazuje, a tak i my za Jej przyczyną otrzymamy ten cud, że wychowanie narodu naszego, na Boże wychodząc tory, w zamian za mdłe serca dzisiejsze i słabe duchy, da nam ludzi mężnych i czystych, a przez to rękojmię lepszej przyszłości.”[8]

 

Juan Arecharaleta

[1] O wychowaniu – Jadwiga Zamoyska.

[2] Tamże.

[3] Por. tamże.

[4] O miłości ojczyzny – Jadwiga Zamoyska.

[5] U podstaw kultury katolickiej – Jacek Woroniecki OP.

[6] Tamże.

[7] O miłości ojczyzny – Tenże.

[8] O wychowaniu – Tenże.

 

Na Jej cześć

Tagi

Cudowny Medalik, Juan Arecharaleta, kościół, wojna

Juan Arecharaleta miał lat piętnaście. Z czarnych jak węgiel jego oczu sypały się iskry zapału. Bujne fale skręconych czarnych włosów spadały na śmiałe czoło. Natura jego żywa i odważna rwała się do czynu. Toteż, gdy wybuchła wojna w Hiszpanii, wojna święta przeciw czerwonym bezbożnikom, wtedy Juan pierwszy stanął w szeregach powstańczych. W czapce fantazyjnie na bok nachylonej, z karabinem na ramieniu, w lekkiej koszuli rozpiętej, odsłaniającej pierś, na której błyszczał jak diament medalik Niepokalanej Dziewicy – wydawał się tak radosny i pełen szczęścia, jak gdyby był na zabawie, a nie w krwawym boju, mającym za sobą setki trupów i okaleczałych. Na śmierć był gotowy, nie lękał się niczego. W pierwszych dniach maja 1937r. doniesiono dowództwu oddziału, w którym służył młody Juan, że tuż za frontem czerwoni burzą kościół Matki Bożej. Dowódca wiedząc, że nie przełamie frontu, nie mógł podjąć się obrony. Pozwolił jednak ochotnikom, gdyby się tacy znaleźli, działać na własną rękę. Natychmiast sformował się spory oddział. Na czele stanął dzielny Juan – za Najświętszą Pannę, za Jej cześć – to ich hasło. Wycieczka udała się. Przepędzono czerwonych, podkładających już ogień pod świątynię. Niespodziewany z tej strony napad przeraził nieprzyjaciół, iż cofnęli się zostawiając wolne sanktuarium mariańskie. Gdy powstańcy wkraczali w progi świątyni, by podziękować Matce Bożej, ujrzeli na stopniach ołtarza bladego Juana. Dogorywał. Piękne jego oczy zachodziły szkliwem śmierci. Przy zdobywaniu świątyni odniósł ranę, która teraz powodowała śmierć. Umierał jednak promienny i szczęśliwy. Szczęśliwy jestem, że umieram w obronie Najświętszej Dziewicy – mówił do zasmuconych kolegów. Za Najświętszą Pannę… za Najświętszą Pannę… wyszeptał jeszcze kilka razy i oczy jego zamknęły się na zawsze, a piękna młodzieńcza dusza podążyła do stóp Niepokalanej, by być Jej klejnotem na wieki.

Z książeczki „Całkowite oddanie się Matce Bożej”, Niepokalanów 1939