Św. Alojzy – Patron młodzieży

Tagi

cnota czystości, cnota pobożności, Jezuici, młodzież, nauka, powołanie, praca, X. M. Meschler, św. Alojzy Gonzaga

Niezwykła nagroda świętej młodości (fragmenty)

 

Dla trzech stanów wzór cnót św. Alojzego ma szczególne znaczenie: dla młodzieży, dla stanów wyższych i dla stanu zakonnego. Życie świętego młodzieńca stosunkowo krótkie, nie było jeszcze właściwie życiem w całem tego słowa znaczeniu, lecz raczej przygotowaniem do życia. Ale na tem właśnie polega znaczenie i żywy wpływ Alojzego na młodzież, dlatego też stał się jej patronem.

Alojzy jest patronem młodzieży dla zewnętrznych i wewnętrznych powodów.

Powód zewnętrzny tkwi w tem, że sam Kościół dał go młodzieży na patrona. Dlatego Towarzystwo Jezusowe tak usilnie starało się o jego kanonizację; chciało go bowiem stawić za wzór i obrońcę licznej przez siebie wychowywanej młodzieży. Benedykt XIII ochoczo skłonił się do tego życzenia i w rok przed wyniesieniem go na ołtarze osobnem brewem z 21 czerwca 1725 r. zlecił mu patronat nad chrześcijańską młodzieżą, zakładami naukowemi i uniwersytetami Towarzystwa Jezusowego, jak i wszystkiemi innemi, które go sobie obrały za szczególnego patrona.

POMOC NIEBIESKA.

Tagi

Jezuici, św. Józef, św. Rodzina

           Podróżowało razu pewnego trzech nowicjuszów jezuickich. Jednego dnia znaleźli się na otwartym polu zmęczeni i głodni, nie mając ani okruszyny chleba, ani kropelki wody, aby się nieco do dalszej pokrzepić podróży; złożywszy na ziemi swe zawiniątka, usiedli, aby cokolwiek odpocząć.

 

W chwili, gdy się rozglądali po polu, ujrzeli zbliżającego się mężczyznę, podeszłego wieku i młodą niewiastę, która na ręku niosła dzieciątko. Pozdrowili oni grzecznie nowicjuszów i ofiarowali im pokarmy nadzwyczaj dobre. Doznawszy takiej pociechy, posiliwszy się pokarmem tak smacznym, jakiego jeszcze nigdy nie skosztowali, a ujęci pięknym i grzecznym nieznajomych obejściem, z którego przebijała czułość najtkliwsza, nowicjusze nie mogli się temu wszystkiemu nadziwić.

Chcieli wiedzieć, coby to byli za jedni, aby im podziękować serdecznie za taką przysługę; jednakże przez uszanowanie nie śmieli o to zapytać.