MOC WSTAWIENNICTWA ŚWIĘTEGO ANTONIEGO.

Tagi

chleb św. Antoniego, cuda, jałmużna, Leon XIII, miłosierdzie, ubóstwo, św. Antoni Padewski, św. Wincenty a Paulo

Chleb św. Antoniego.

         Nie bez słuszności mówi się, iż chrześcijaństwo poznaje się po dziełach miłosierdzia. Modlić się, przyjmować Komunję świętą, uczęszczać na Msze święte, brać udział w pielgrzymkach, rozmyślać: to wszystko są dobre i piękne rzeczy. Jeśli jednak przy tem nie ma się miłości, zwłaszcza do biednych, wszystkie te uczynki mają bardzo niedużą wartość albo nie posiadają jej zgoła wcale przed Bogiem.

 

Ukoronowaniem prawa jest miłość, pisze Apostół. Święty Jakób Apostół poucza nas: Wiara bez uczynków jest martwa. Jak w innych sprawach, tak i w tej święty Antoni Padewski przyświeca nam swym wzniosłym przykładem. Świadczy o tem Chleb świętego Antoniego. Przeglądnij tylko opisy cudów, a znajdziesz liczne dowody jego miłości do biednych.

 

Chleb świętego Antoniego jest dzieckiem naszych czasów. Jest to dzieło bezprzykładnego błogosławieństwa. Dzieło, tak bardzo na czasie w naszym świecie społecznie rozdartym i przez nędzę i biedę ciężko nawiedzonym. A dzieło to polega na tem, że obiecuje się świętemu Antoniemu jałmużnę na rzecz biednych, gdy on wysłucha naszą prośbę. Jak bardzo mu jest miłe takie przyrzeczenie, poparte jałmużną, doznały już setki tysięcy pomocy szukających. Tak święty Antoni pomaga proszącym i uśmierza nędzę biednych.

MIŁOSIERDZIE MASOŃSKIE

Tagi

jałmużna, ks. Stanisław Załęski, masoneria, miłosierdzie

św. Antoni Padewski jest przykładem chrześcijańskiej jałmużny

    Przestrzedz tu się mamy przed owem jałmużnictwem czy miłosierdziem nowego posiewu, nazwałbym je masońskiem, jakiem się wiek nasz popisuje. Miłosierdzie XIX wieku esencyonalnie różne od miłosierdzia chrześcijańskiego; różni się motywami, sposobem i źródłem, z którego daje. Tamto daje jedynie z naturalnego, szlachetnego zresztą współczucia dla cierpiącego albo dla względów ludzkich, dla próżnej chwały i popularności; to zaś w dawaniu jałmużny chce spełnić głównie rozkaz Chrystusa i w każdym ubogim Chrystusa upatruje. Tamto afiszuje się w dziennikach, cieszy się reklamą, jest głośne i hałaśliwe podobne do miłosierdzia faryzeuszów, którzy otrębywać kazali po rogach ulic ile razy dawali jałmużnę; to zaś jest ciche i ukryte i niechętnie znosi, jeżeli ludzie przypadkiem o niem się dowiedzą, pomne na słowa Chrystusa: „Strzeżcie się, abyście jałmużny waszej nie czynili przed ludźmi dlatego, abyście byli widziani od nich; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebiesiech. Przetoż gdy czynisz jałmużnę, nie trąb przed sobą jako obłudnicy czynią w bożnicach i na ulicach… ale gdy czynisz jałmużnę, niechaj nie wie lewica twoja, co czyni prawica twoja, aby jałmużna twoja była w skrytości, a ojciec twój który widzi w skrytości, ten ci jawnie odda”. (Mat. VI, 1-5).

 

Chrześcijańskie miłosierdzie daje ze swego i nie tylko z tego co mu zbywa, ale ogranicza swoje wydatki, odmawia sobie niejednej godziwej przyjemności, trudzi się i pracuje, byle tylko miało więcej, aby dać więcej ubogiemu; to zaś miłosierdzie XIX wieku daje najczęściej z cudzego.

 

I wyrobiło się u nas ono śmiejące się, tańcujące, podskakujące miłosierdzie, co to ząbki susząc, bawiąc się w najlepsze, próżności i innym niedobrym instynktom dogadzając, łzę ociera cierpiącemu; marnuje tysiące, aby dać dziesiątkę ubóstwu. Mam tu na myśli owe teatra amatorskie, bale i festyny na cele dobroczynne, – istna karykatura miłosierdzia, której nawet poganie nie znali.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XVI

Tagi

Błogosławieństwo Boże, jałmużna, Ks. Feliks Cozel, Ojcowie Kościoła, oszczędność, rodzina, św. Chryzostom

A więc z Bogiem! – pracuj, oszczędzaj i bądź hojnym dla Boga i biednych, a wtedy Bóg ci błogosławić będzie i ani ty, ani dzieci twoje biedy nie zaznają!

D) Chcesz mieć błogosławieństwo Boskie w swej pracy i dorobku, to jeszcze na jedno zwrócę ci uwagę: miej serce i rękę hojną dla Boga i kościoła, dla sług Bożych i dla biedniejszych od siebie. Ratuj i wspieraj, o ile możesz, tych, co są w biedzie, nędzy i potrzebie. >>Dajcie, a będzie wam dano<<; jaką miarą mierzysz, taką ci Pan Bóg odmierzy. Kto nie ma serca i ręki hojnej do Boga i dla biednych, dla tego i Pan Bóg i serce swe i rękę swą zamkniętą mieć będzie. A tu niestety doświadczenie moje kapłańskie, a zapewne i twoje własne cię uczy, że zwykle ci, co więcej mają i coby więcej dać mogli, tem bardziej są skąpi i dla biednych mniej hojni, – a im kto sam biedniejszy, tem chętniej jakoś dzieli się tem, co ma, z tymi, co pomocy potrzebują. Najwięcej ofiarni na potrzeby kościoła są biedni!
Jałmużną jeszcze nikt nie zubożał. Pismo św. (Ps. 40. 1) mówi nam: >>Błogosławiony, który ma baczenie na potrzebującego i ubogiego, bo w dzień zły wybawi go Pan<<. – >>Kto daje ubogiemu, nie zuobożeje, kto gardzi proszącym, będzie niedostatek cierpiał<<. (Przypow. 28. 27). – >>Lepiej jałmużnę dawać, niż skarby złota chować.<< (Tob. 11. 8). Dawać jałmużny to tak, jak dawać P. Bogu samemu na procent, jak to znów wyraźnie Pismo św. naucza: >>Na lichwę daje Panu, kto ma litość nad ubogim, i nagrodę jego odda mu Pan<< (Przyp. 19. 17).

Wiązanka złożona Marji

Tagi

bł. Kryspin, jałmużna, ks. Berthier, Najświętsza Maryja Panna

LXX

Błogosławiony Kryspin, z Witerbo, został, jako bardzo młode chłopię oddany na naukę do swego wuja węglarza. Co sobotę dostawał od niego skromne za swą pracę wynagrodzenie. W niedzielę raniutko pobożne dziecię biegło na targ, by zakupić wiązankę kwiatów. „Proszę o jak najpiękniejsze kwiaty – mawiał do sprzedającego – przeznaczone są bowiem dla wielkiej Pani.” Składał następnie swą zdobycz u stup statuy Matki Najśw. w kościele, w którym zawsze całe poranki niedzielne spędzał na służeniu do Mszy św. Szczęśliwemu temu dziecięciu Marja niezawodnie przygotowała w niebie wzamian za ofiarowane jej tu kwiaty, wieniec chwały nieśmiertelnej.

Na wiosnę łatwo wam przyjdzie postarać się o wiązankę kwiatów, by przyozdobić nią obraz Najśw. Panienki; w każdej jednak porze roku codzień możecie złożyć u Jej stóp wiązankę złożoną z waszych cnotliwych uczynków. Jałmużna dana ubogiemu, to róża miłości bliźniego; ciche zniesienie przykrego słowa, to fiołek pokory; ucieczka przed osobą, przez którą zgorszenie na nas przyjść może, to lilia czystości! Przy wieczornym pacierzu łączcie różę z fiołkiem i lilią i wraz z wieloma innemi aktami cnót ofiarujcie je Marji. Taka wiązanka milszą Jej nawet będzie, od najpiękniejszych kwiatów z łąk i ogrodów naszych.

Ks. Jan Berthier, Książka dla dzieci, 1928