Zdrowaś Marja

Tagi

Imię Maryi, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, niebo, Pozdrowienie Anielskie, śmierć

W jednej ze swoich nauk różańcowych opowiedział ks. Dupanloup, biskup orleański, swoim słuchaczom następującą rzewną historię:

„Byłem przypadkowo raz świadkiem niezwykłych skutków codziennego, nabożnego odmawiania „Zdrowaś Marja”. Niezatartem wspomnieniem utrwaliło się to w mojej pamięci. Zostałem zawołany do pewnej młodej niewiasty, której przed kilku dopiero laty udzieliłem pierwszej Komunii św. liczyła zaledwie 20 lat. Była szczęśliwą matką, opływała w bogactwa i żyła w stosunkach świetnych. Lecz śmierć nie baczy na to i chłodną dłonią sięgnęła po młode życie. – Gdy wszedłem do pokoju, w którym spoczywała na łożu śmiertelnem, rzekłem ze współczuciem:

– O, moje dziecko, co za straszny cios!

Lecz ona odrzekła do mnie tonem, którego naśladować nie jestem w stanie:

– Przecież ksiądz wierzy, że przyjdę do nieba?

–  O tak, mam nadzieję, moje dziecko – rzekłem.

– a ja,  – rzekła,  – ja mam pewność zupełną.

– A cóż pani daje tę pewność? – spytałem.

Święty Herman Józef z zakonu Premonstratenzów*

Tagi

cierpliwość, cuda, Imię Maryi, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, Najświętszy Sakrament, słodkość Maryi, św. Herman Józef

(zmarł w roku 1236)

 Z ubogich, ale bogobojnych rodziców urodził się św. Herman w Kolonii nad Renem. Drugie imię Józefa nadali mu później współbracia w zakonie dla czystości umiłowanej gorąco i dla serdecznej miłości ku Najśw. Maryi Pannie. Niewinność, jaką odebrał na chrzcie św., zachowywał z szczególniejszą lękliwością i troską; brzydził się wszelką nieczystością; unikał zabawy z chłopcami rozpuszczonymi. Zamiast z niemi przestawać, udawał się do kościoła przed obraz Najśw. Matki Niepokalanie Poczętej, do której już od 6 roku życia osobliwsze miał nabożeństwo. Zwykł był Najśw. Pannę nazywać matką swoją, bo w licznych potrzebach w cudowny sposób doznawał Jej opieki i przyczyny. Powiadają, że kiedyś w dziecięcej szczodrobliwości podał Matce Bożej jabłuszko zachowane – otóż Matka Boża wyciągnęła rękę, przyjęła skromny, ale chętny dar.

Gdy miał lat dwanaście wstąpił do klasztoru Premonstratenzów w Steinfeld, usługiwał przez pewien czas kapłanom zakonnym, aż nakoniec sam został przyjęty do klasztoru. Po odbytych naukach polecono mu pieczę o spiżarnię i jadalnię klasztorną oraz troskę o kilka innych zajęć. Ponieważ przy spełnianiu tych swoich czynności mało miał czasu na modlitwę, a w każdym razie mniej niż tego pragnął, dlatego posmutniał bardzo, a nawet stał się trochę niecierpliwym. Pomimo to i podczas pracy serce jego myślą łączyło się z Jezusem i Maryą, skoro tylko zajęcia nie wymagały skupienia całej uwagi. W tej rozterce duchowej nadprzyrodzone widzenie doprowadziło go do koniecznego spokoju. Objawiła mu się bowiem Matka Boża i go pouczyła: Hermanie, pamiętaj, że Synowi Mojemu większej nie sprawisz radości jak przez to, że obowiązki swoje spełniać będziesz w posłuszeństwie a braciom zakonnikom służyć będziesz w miłości. Od tego czasu Herman pocieszony i zachęcony spełniał z wesołem usposobieniem wszystkie swoje prace. Kiedy później oddano mu ku wielkiemu zadowoleniu urząd zakrystyanina, zyskał więcej czasu na modlitwy; korzystał więc jak najczęściej z danej sposobności, aby w pobożnych modłach czcić Matkę Bożą. Przy tych to sposobnościach miewał Herman rozmaite widzenia i objawienia, które mu przypadały w udziale właśnie z łaski i przyczyny Najśw. Maryi Panny. Niema może nawet świętego, któremuby Najśw. Marya Panna się częściej objawiła jak św. Hermanowi; niema świętego, któryby więcej łaskawości Matki Bożej doznał niż św. Herman; ale też nie łatwo znajdziemy świętego, któryby większe miał nabożeństwo do Przeczystej Dziewicy niż św. Herman. Sam widok obrazu Maryi rozbudzał tak potężną w nim miłość duchową, że wpadał w uniesienie; co tylko mógł uczynić dla Jej czci, to spełniał sumiennie.

O CZEŚĆ MARYI

Tagi

Imię Maryi, Kozłowici

      Od ks. prałata W. Czeczota otrzymu­jemy poniższe uwagi: Akademja Krakowska, w ogłoszo­nych przez siebie prawidłach pisowni polskiej, dopuszcza podwójną ortografję w pisaniu imienia Najświętszej Panny: Maryja i Marja. Pierwsza forma zbliżona do staropolskiej: Marya, ma za sobą po­wagę wieków i służy za podstawę wszystkich form zdrobniałych, w których osno­wie dźwięczy zgłoska r, jak: Marynia,Marysia, Marylka, Marychna, gdzie z na­tury rzeczy akcent pada na y, która przez jotę zastąpiona być nie może. Narzuca się też ona w poezji we wszystkich końców­kach.

Naprzykład w piśmie Frejenda, w „Dziadach”, gdzie Maryja powtarza się jako zwrotka po słowach: pija, sprzyja,szyja, co wywołuje wspaniałe odezwanie się Konrada:

„Słuchaj no! tych mnie imion przy kielichu wara!“

Dawno nie wiem, gdzie moja podzia­ła się wiara.

Nie mieszam się do wszystkich świę­tych z litanji,

Lecz nie pozwolę bluźnić mienia Maryji“.

Ale nam Polakom, jako czcicielom Najświętszej Panny, przyświecać powin­ny przy używaniu Jej imienia wyższe od prozodji względy, a mianowicie chęć wyodrębnienia Jej od niewiast, to samo imię noszących, zarówno w mowie, jak i w piśmie.

IMIĘ MARYJA.

Tagi

Imię Maryi, Najświętsza Maryja Panna, o. Maksymilian Kolbe

    1. Zamiłowanie do pozdrawiania się imieniem „Maryja” jest oznaką życia. (K)

    2. Jakiż spokój daje to święte imię „Maryja”! Powtarzajmy je często w głębi duszy. Niech stanie się oddechem naszego serca. (P II, s. 464)

    3. Spróbuj uciekać się do Niej, jak małe dziecko do ukochanej najlepszej Matki, choćby tylko wzywając Jej świętego Imienia „Maryja” ustami czy sercem w trudnościach życia, ciemnościach i słabościach ducha, a przekonasz się, co może Maryja i kim jest Jej Syn, Jezus Chrystus. (P VII, s. 111)

    4. Przyszedłem do was i powiedziałem „Maryja”, i odpowiedzieliście mi również „Maryja”. Taki już w Niepokalanowie zwyczaj, że przy spotkaniu pozdrawiamy się imieniem „Maryja”. (K)

    5. Jak tylko dusza zauważy, że zgubiła się w pracy, należy ten kontakt z Niepokalaną z powrotem nawiązać, choćby tylko przez częste westchnienia „Maryja”! (K, s. 146)

    6. Imię „Maryja” musi w Niepokalanowie przeniknąć wszystkich. (K)

 

 

Do ideału MI, Myśli M. M. Kolbego, Niepokalanów 1996, s. 83.

NA UROCZYSTOŚĆ IMIENIA NAJŚW. MARJI PANNY.

Tagi

Imię Maryi, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna

(Niedziela oktawy po Narodzeniu Najśw. Panny)

 

„W niebezpieczeństwach, utrapieniach, wątpliwościach, pamiętaj o Marji, wzywaj Marji! Jej imię twoich niech nie opuszcza ust ani twojego serca. Jeżeli jednak pragniesz otrzymać pomoc Jej modlitwy, wstępuj w ślady Jej przykłady, Ją naśladując nie zbłądzisz, Ją o pośrednictwo prosząc nie popadniesz w rozpacz; o Niej myśląc, nie wejdziesz na manowce”.

 
    Modlitwa. Winszuję Ci Najśw. Panienko, szczególnego wybraństwa wszystkich przywilejów i pełności łaski Bożej, oraz najwyższego ze wszystkich stworzeń stopnia chwały w niebie! Uwielbiam Twoje Najśw. Imię, straszne piekłu, a błogie sługom Twoim. Życzę CI najdroższa Matko, aby Cię wszyscy ludzie ukochali tak, tego pragnie Serce Jezusa. Jako upominek Imieninowy, ofiaruję Ci to (umartwienie, ten dobry uczynek albo cząstkę Różańca i t. p.). O racz zawsze mnie otaczać Swoją opieką, spieszyć na ratunek w każdem niebezpieczeństwie, abym na wieki ze Świętymi obchodził(a) Twoje Imieniny w niebie. Amen.

 

„Hołd Bogu od Narodu Polskiego. Książeczka do nabożeństwa dla wiernych wszystkich stanów” wydanej w Krakowie, r. 1921, str. 522-523.

IMIĘ NAJŚWIĘTSZEJ PANNY.

Tagi

Imię Maryi, Najświętsza Maryja Panna, zagrożenia

Kościół święty ustanowił oddzielną uroczystość Najświętszego Imienia Maryi w r. 1683, którą obchodzi w niedzielę podczas oktawy uroczystości Narodzenia Najśw. Panny, na pamiątkę wielkiego zwycięztwa, jakie odniosły wojska chrześcijańskie nad Turkami pod Wiedniem. … ogromne wojsko mahometańskie obległo Wiedeń, aby ztąd zalać całą Europę i zdławić chrześcijan i ich św. wiarę.

Narodzenie Najśw. Panny uweseliło Niebo, pocieszyło Ojców świętych w otchłaniach, rozradowało dusze czyścowe, uszczęśliwiło ziemię i stało się chlubą świętych staruszków: Joachima i Anny. To też święci ci rodzice nadali imię nowonarodzonemu Dziecięciu najszczytniejsze: Marya. Dotąd nikt takiego imienia nie miał, bo to „najchwalebniejsze Imię Marya, które nadano Matce Bożej, jak utrzymują Ojcowie Kościoła, nie na ziemi wynalezionem zostało, ani ułożone rozumem ludzkim, ani według ich woli obrane, jak to ma miejsce ze wszystkiemi innemi imionami, które ludzie sobie nadają, – lecz pochodzi Ono z Nieba, i samo miłosierdzie Boże nadaje je Przenajświętszej Pannie[1]. Imię to więc przyniesione zostało z Nieba przez Anioła, który poilecił Joachimowi i Annie, aby takowe nadano naśliczniejszemu ich Dziecięciu, a jak się wyraża św. Piotr Damian, Pan Bóg umyślnie je wydobył ze skarbów swojego Bóstwa. Marya znaczy Pani, Panująca, Władczyni, Królowa, boć Najśw. Panna, jako Matka Boża, jest Panią, Władczynią i Królową nieba i ziemi. Marya znaczy to: że Bóg jest z mojego pokolenia[2], boć Syn Boży, przyjąwszy naturę ludzką i stawszy się człowiekiem, pochodził z pokolenia Dawidowego według człowieczeństwa, z którego pochodziła i Najśw. Panna. Marya znaczy morze gorzkości, które wypiła przy męce najdroższego Synaczka swego!…

 

 

Po imieniu Jezus, które zawiera w sobie nieskończony majestat tak dalece, że odbiera największą cześć w niebie, na ziemi i w piekle, nie ma i nie będzie wyższego i zbawienniejszego dla nas Imienia nad Przenajświętsze Imię Maryi. I rzecz bardzo naturalna, boć jak Najśw. Panna przewyższa godnością swoją wszystkie stworzenia, tak i Jej Imię po Imieniu Jezus przewyższa pięknością, słodkością, potęgą i urokiem wszystkie imiona. Pismo święte nie może nachwalić Imienia Najśw. Panny. Ojcowie Kościoła zachwycają się tem drogocennem Imieniem i nie mają wyrażeń i słów na określenie Jego cudotwórczości. Całe narody chrześcijańskie po wszystkie wieki wielbią, czczą i wzywają z zachwytem i dziecinną ufnością Imię: Marya!