ŚWIĘTY JÓZEF JEST PRZYBRANYM OJCEM PANA JEZUSA.

Tagi

godność, ojcostwo, św. Józef

„Oto ojciec twój i ja żałośni szukaliśmy cię” (Łuk. 2, 48)

      Na obrazie widzimy Dziecię Jezus na rękę św. Józefa, przypomina nam to, że św. Józef jest Opiekunem i przybranym Ojcem Jezusa, dlatego też dziś rozważamy: I) że św. Józef został wyniesiony do najwyższej godności na ziemi; II) że dowody z Pisma św. nasze twierdzenia poświadczają.

Największą godność po Najśw. Pannie, Matce Bożej, zajmuje na ziemi św. Józef, który jest przybranym Ojcem Chrystusa.

1 .Różne są na świecie godności czy to w hierarchji świeckiej czy duchownej, począwszy od wysokich dostojników i ministrów, a skończywszy na królach i cesarzach, lub zacząwszy od zwykłych kapłanów a doszedłszy do kardynałów i samego papieża.

Najwyższą wśród nich godność posiada niezaprzeczenie Ojciec święty, namiestnik, zastępca Jezusa na ziemi, któremu Zbawiciel polecił paść „baranki i owce” swoje i dał klucze od królestwa niebieskiego. Lecz czem jest ona w porównaniu z godnością św. Józefa, który rządzi i kieruje samym Bogiem na ziemi? On nosi Stwórcę wszech rzeczy na swych rękach! Niektórych tylko świętych jak np. św. Stanisława Kostkę, św. Antoniego Padewskiego, zaszczycił Pan Jezus wielką łaską, gdyż jako Dzieciątko spoczął chwilowo na ich ręku. Tymczasem święty Józef miał szczęście codziennie przez wiele lat pieścić, tulić i nosić boskie Dzieciątko Jezus na swych rękach. Jaki zaszczyt, jak wielka godność św. Józefa!

MĄŻ MARYI – OJCEM JEZUSOWYM. (cz. IV).

Tagi

cnoty, godność, ojcostwo, Ojcowie Kościoła, św. Józef

         Tego żąda odeń Bóg, w Anielskiem poselstwie, to nakazuje mu ojcowska powaga i srom niepokalany dziewiczej Oblubienicy Jego. Cztery istoty na niebie i ziemi pierwsze wymówiły to Imię prześwięte: Bóg tworząc je i obmyślając, Anioł przynosząc, Marya otrzymując z niebios i zezwalając, Józef nadając![1]) Możeż być, pytam, po boskiem macierzyństwie, szczytniejsza wielkość, zdumiewająca bardziej powaga? Samo Niebo orzeka ją i stanowi, wyrokując podobnie jak ziemia; bo gdy tu na świecie, nietylko ślepe niedowiarstwo zwać będzie Jezusa »synem cieśli«, Józefa ojcem Jezusowym, ale samaż Marya powie o nim: »Oto ojciec twój i ja szukaliśmy? Ciebie«, i Apostoł Filip rzecze: »Naleźliśmy syna Józefowego z Nazaret,[2]) i Ewangelia zaświadczy: »Ojciec i matka dziwowali się temu, co o Jezusie mówiono,«[3]) — oto Bóg posyła doń Anioła swego i wkłada mu w ręce wszystkie prawa i obowiązki ojcostwa.

A tak postanowiony i namaszczony z góry, Józef bez wahania staje się Ojcem Jezusowym, powagą, miłością, hodowaniem, przodownictwem, widomą głową najświętszej Nazaretu rodziny. »Wstawszy ze snu, opowiada o nim Mateusz Ewangelista, uczynił, jako mu rozkazał Anioł Pański, i przyjął żonę swoją, a gdy porodziła syna swego pierworodnego, nazwał imię Jego Jezus.«[4])

Przedziwny »w wierze swej i cichości«, Józef, nie mniej przedziwnym i doskonałym w posłuszeństwie swojem, mówi tu św. Tomasz z Akwinu. Cnota owa konieczna a miła i pożądana Bogu, cnota, o której Pan woła w Piśmie: »lepsze jest posłuszeństwo ni źli ofiary«,[5]) polega na czterech przednich zaletach czy warunkach:

MĄŻ MARYI – OJCEM JEZUSOWYM. (cz. III).

Tagi

godność, Najświętsza Maryja Panna, ojcostwo, Ojcowie Kościoła, św. Józef

Ona pełna łaski i chwały, a czegóż braknąć może temu, który Ją posiada ? Właścicielowi serca Maryi, jakież odmówione będzie pragnienie, jaka modlitwa nie wysłuchana, jaka przyczyna bez mocy i skutku ?

Józef, zresztą, mężem był biegłym w Piśmie św., które przedmiotem ustawicznym jego rozmyślań, podnietą wiary, nadziei, roskoszą serca było. Wiedział on zatem, iż Messyasz miał się urodzić z Dziewicy, a czas już po temu nadchodził. Owoż świadek naoczny świętości i dziewictwa Maryi, widząc i czcząc Ją, jako najczystszą, najświętszą między niewiastami, przypuścił, iż mógł się, cudem Bożym, począć Emmanuel w jej łonie. [1])

»A jeśli tak jest, woła tu Bernard św., to spyta kto może, dla czegóż Ją potajemnie opuścić zamierzył? Odpowiem mu nie własnem, lecz Ojców słowem. Józef chciał opuścić Maryę dla tego samego powodu, dla jakiego Piotr oddalić się chciał od Pana i mówił mu: »Wynijdź ode mnie, Panie, bom człowiek grzeszny jest; dla jakiego setnik pobożny wzdragał się Go przyjąć do domu swego, wyznając: »Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój.« Zadrżał Piotr przed wielkością potęgi, lękał się setnik obecności Majestatu ; zląkł się też i Józef, jako człowiek, nowości takiego cudu, głębokości takiej tajemnicy, i chciał opuścić Maryę, Jej wybrany a św. przybytek. I będziesz-że dziwić się jeszcze, iż Józef w pokorze i cichości swej poczytał się za niegodnego obcowania z brzemienną Bogiem samym Dziewicą, skoro słyszysz, że i Elżbieta nie mogła przenieść chwilowej obecności Jej, jedno ze czcią i drżeniem wołała: »A zkądże mi to, że przyszła matka Pana mojego do mnie?« Podziwiaj raczej wielką sprawiedliwość Józefa, iż pragnie zniknąć przed Nią, ustąpić. Lecz dla czego potajemnie chce Ją opuścić, nie jawnie? Bo cichy jest, bo nie chce, aby się badano przyczyny rozłąki, pytano powodów. Co odpowie mąż sprawiedliwy ludowi twardego karku, ludowi niewierzącemu a przeczącemu? Gdyby wyznał, co czuł w duszy, co o Jej czystości nieskalanej mógł świadczyć, wnet niedowiarczy a okrutni Żydzi wyszydziliby go a Ją ukamienowali. Jakżeby uwierzyli Prawdzie Bożej, ukrytej, milczącej w łonie matki, skoro wzgardzili nią wtedy, gdy na głos wołała w Kościele? Coby uczynili temu, który jeszcze się nie był ukazał, ci, którzy potem na jaśniejącego cudami nie wahali się ściągnąć rąk świętokradczych? Słusznie przeto Mąż sprawiedliwy chciał potajemnie opuścić małżonkę świętą, aby ani kłamać, ani oskarżać niewinnej nie musiał!« [2])

Był to więc nie skutek krzywdzącego podejrzenia, lecz hołd prawy czci i poszanowania; nie owoc czy natchnienie zawiści mściwej, lecz święty akt pokory wobec wielkości Tajemnicy i jej widomego przybytku.[3])

Toż jak Bóg, w miłości swojej, dozwolić nie mógł, aby dziewictwo Matki Jego podejrzanem, a najświętsza z niewiast przez najświętszego z małżonków myślą nawet znieważoną była; tak w swej sprawiedliwości chciał, aby wiara taka, pokora, cichość nie bez wielkiej została nagrody. Oto więc otwierają się po nad Józefem niebiosa i Anioł Pański śpieszy go uspokoić, oświecić. Józef, prawy a święty małżonek Maryi, będzie miał także zwiastowanie swoje, a zwiastowanie odpowiedne charakterowi i godności jego.

MĄŻ MARYI – OJCEM JEZUSOWYM. (cz. II).

Tagi

godność, Najświętsza Maryja Panna, ojcostwo, Ojcowie Kościoła, św. Józef

Mądrość jego czy roztropność polega na tem, że głęboko rozważa wprzód, niż cokolwiek działać poczyna.

Jak potrzeba było Boga, aby wykonać cud ów niesłychany, iż Dziewica Matką się stała bez najlżejszej skazy dziewictwa; tak potrzeba było wybranego człowieka, aby nie tylko pielęgował to dziewictwo konieczne, lecz ukrył cud, przechodzący wszelkie ludzkie pojęcie, a w potrzebie, o nim zaświadczył. Toż jako Bóg i Duch Jego w języku wiary, zwie się Sprawcą Tajemnicy, Józef jest stróżem Jej, świadkiem, opatrzną zasłoną, Cherubinem, który ją kryje swem opiekuńczem skrzydłem, nowym Aniołem-Strażnikiem postawionym u wrót tego prawdziwego Raju, dziewiczym sprzymierzeńcem, jak go zowie Bernard św., jedynym na ziemi, a najwierniejszym spólpracownikiem Wielkiej Rady Bożej!« [1])

Słowem jednem, dziewictwo Maryi i Józefa staje się konieczną podstawą i przyczyną narodzin Jezusa, a Zbawiciel świata, cudowny kwiat Nazaretu, nie mniej z lilii Maryi, jako też z lilii Józefa wyrasta. I jak Marya Matką Jego się staje dla tego właśnie, że przeczysta, niepokalana; tak Józef dla tego, że dziewiczy i czysty staje się Ojcem Jego, Ojcem o tyle, w stosunku do Chrystusa, wyższym od naturalnych ojców, w stosunku do ich synów, o ile anielska czystość wyższa od małżeństwa,o ile szczytniejszy duch od ciała, cnota od pożądliwości. I jeżeli nie było świętszego oblubieńca nad Józefa, dla tego że był dziewicą; nie było też na ziemi nad Józefa chwalebniejszego ojca, któryby mógł na świetniejszej podstawie oprzeć charakter i prawa ojcowstwa.

 

O przechwalebne, prześwięte dziewictwo! Któż Cię dość podziwie i uwielbić potrafi, któż ci wyrównać zdoła w zasłudze i wielkości? Święci Pańscy, dziewice Boże, głosi Objawienie Janowe, idą za Barankiem, kędykolwiek on pójdzie,[2]) a Marya i Józef czystością swoją uprzedzają Baranka, są Jego przygotowaniem i przesłańcami. Dziewice Niebieskie, Aniołowie i Święci, dążą w ślady Jego, a Józef i Marya drogę Mu dziewictwem swojem gotują! O cudowne a dziwne Ojcostwo, którego przykładu darmobyś śród ludzi szukał; którego jedynym a najśw. wzorem przeczyste Ojcostwo Chrystusa względem dusz wiernych, Ojcostwo Kościoła względem dziatek swoich, na tymże fundamencie dziewictwa wzniesione!

MĄŻ MARYI – OJCEM JEZUSOWYM. (cz. I).

Tagi

godność, Najświętsza Maryja Panna, Ojcowie Kościoła, św. Józef

Takiego Oblubieńca potrzeba było, aby moc Najwyższego mogła bez zawady działać i spełnić wielkie, niepojęte dzieło Wcielenia.

Najśw. Rodzina Nazaretu, — Trójca ziemska. Niewymowna godność Józefa św. jako ojca Zbawiciela świata. Wykład i znaczenie tego ojcostwa, według Ojców Kościoła. Józef św. patronem powszechnym Chrześcijaństwa w życiu i w godzinie śmierci.

»Uczynił Go Pan świętym w wierze i w cichości jego, i wybrał Go ze wszelkiego ciała . . . Nikt nie narodził się na ziemi, jako Józef , . . książę braci, utwierdzenie ludu.«

Eccli. XLV, 4 i XLIX, 16,17.

 

Jeśli, jak głosi Mędrzec Pański, »niewiasta pilna, święta, koroną jest mężowi swemu«,[1]) toć i nawzajem koroną i chwałą żony jest niezawodnie mąż świątobliwy i wielki. Toż, najmilsi moi, nie możem uczcić lepiej, wdzięczniej dogodzić sercu Bogarodzicy Maryi, której chwała przedmiotem jest obecnych rozmów naszych u stóp Pana, jak składając hołd należny uwielbienia, podziwu świętemu Jej Małżonkowi. Wszak o Nim sam Duch Boży to promienne składa świadectwo: »Uczynił Go Pan świętym w wierze i cichości jego, i wybrał go ze wszelkiego ciała… Nikt nie narodził się na ziemi, jako Józef, książę braci, utwierdzenie ludu!«

O WIELKOŚCI ŚW. JÓZEFA.

Tagi

godność, ojcostwo, św. Józef

        Święty Leonard a Portu – Mauritio mówi w swojem kazaniu o wielkości św. Józefa: „Nie jest w mocy języka śmiertelnego, żeby wypowiedzieć wielkość zacności, do jakiej Święty nasz wyniesiony został, dostając za małżonkę Tę, która zjawiła się na świecie „jako zorza powstająca” i która, rosnąc ciągle z cnoty w cnotę, zebrała sobie z nich bogaty posag, który wniosła św. Józefowi swojemu małżonkowi”.

 

A czyż mniejszą jest godność jego Ojcostwa? Przedwieczny Ojciec przelał na św. Józefa prawa ojcostwa swego i taką Mu dał władzę nad Słowem wcielonem, jaką ma ojciec nad synem swoim. Stał się ojcem z mocy Ducha Świętego, bo Duch Św. stworzył w Nim serce ojcowskie, takie, iż cokolwiek najlepszy ojciec może mieć miłości, czułości i troskliwej pieczołowitości dla swego syna, to wszystko św. Józef miał dla Jezusa. chociaż więc nie był własnym ojcem Jezusa, stał się nim jednak przez miłość. To chwała i godność niepojęta dla rozumu ludzkiego.

 

Rozważ teraz, jak wielką miłość winieneś św. Józefowi. Bo skoro stał się ojcem Syna Bożego, tem samem stał się także ojcem synów przywłaszczenia, a więc ojcowską miłością ogarnia każdego z nas. Dałby Bóg, byśmy wszyscy choć w przybliżeniu takimi byli dla Niego synami, jakim był Pan Jezus i taką Mu, umieli okazać synowską miłość i cześć pełną ufności i uległości, jaką okazywał Pan Jezus.

 

Z książeczki „Święty Józef Oblubieniec Bogarodzicy”, Kraków 1930r., str. 317-318.