Luźne spostrzeżenia z ostatnich tygodni…

Tagi

etyka społeczna, katechizm, kościół, Maria Wspomożycielka wiernych, Najświętsza Maryja Panna, Novus Ordo, Przykazania, zagrożenia

Wielu ludzi na świecie jest całkowicie kierowana i zawładnięta przez media. Sądzą, że są wolni i samodzielnie myślą, gdy tymczasem reagują dokładnie tak jak jest to od nich oczekiwane. Prowadzi to do kolejnych rozłamów i podziałów w rodzinach i społeczeństwie; na tych fanatyków teorii spiskowych i na tych, którzy są większością. Przerażające jest to gdy ludzie nie kierują się zdrowym rozsądkiem tylko emocjami.

W przeciągu kilku tygodni władze wielu państw zdołały przeforsować wiele aktów prawnych, które zbliżają nas do totalnego uzależnienia jednostki od władzy światowej. Ponadto zbliża się ogromnymi krokami potężny kryzys gospodarczy, który dotknie cały świat i zapewne każdy z nas go odczuje…

W innej odsłonie po raz kolejny ukazał się światu obraz kościoła Novus Ordo. Kościoła, który nie pierwszy raz od lat sześćdziesiątych XX wieku wyrzeka się wiary i przykazań Boskich na rzecz ludzkich dyrektyw. Pod pozorem zdrowia i bezpieczeństwa kościół „świętego” Jana Pawła nakazał swym wiernym przyjmowanie „komunii” na rękę, odradził spełniania przykazań Boskich i kościelnych oraz korzystania z „Sakramentów”. Jeszcze bardziej zarysowuje się czym jest ten kościół w czasach globalizmu.

„… ŚWIĘTYCH OBCOWANIE…” (O WYCHOWANIU)

Tagi

etyka społeczna, Jadwiga Zamoyska, obowiązki, praca, solidarność, Świętych obcowanie

Żaden naród, jak i żaden człowiek, sam siebie nie nauczył, nie nawrócił. Pan Bóg używa jednych do nauczania i nawracania drugich. Wszystkim narodom wiara przyniesiona była przez obcych. Wszak i my zawdzięczamy ją Dąbrówce, św. Wojciechowi.

Wszyscy jesteśmy członkami jednego Ciała

 

Częsty to zwyczaj między ludźmi, że utyskują na złe warunki życia, na niski poziom społeczeństwa, na upadek charakterów i narodów, a nie rozumieją, że z takich spostrzeżeń wynikają dla nich wyraźne obowiązki.

Dopatrzenie się tego, co złe, jest oczywiście pierwszym i niezbędnym warunkiem zaradzenia złemu, a zatem szczęśliwi są ludzie, co widzą i uznają swe przewinienia i niedostatki. Ale samo dopatrzenie się złego złemu nie zaradza. Można by je porównać do akordów niedoskonałych w muzyce; akordy te w istocie są tak niedoskonałe, że aż przykro brzmią, jeżeli natychmiast po nich nie następuje „rozwiązanie” przez akord doskonały. Otóż w życiu społecznym do harmonii dojść można, tylko przykładając się wszystkimi siłami do naprawienia tego, co zdrożne, do uzupełnienia tego, co niedostateczne, i to przede wszystkim w sobie i w tym, co od nas zależy. Ale dla wypełnienia tego obowiązku trzeba się przejąć wiarą w tę prawdę, że cała ludzkość stanowi jedno tylko ciało i że chociaż każdy przede wszystkim sam za siebie odpowiada, to jednak wszyscy wzajemną solidarnością związani jesteśmy.

Kościół, ucząc wiary w „świętych obcowanie”, wielkie światło rzuca na obowiązki, wynikające z ludzkiej solidarności. Wiarą w świętych obcowanie wyznajemy, że ludzie żyjący na ziemi, dusze w czyśćcu przebywające i święci w niebie, wszyscy jesteśmy duchowo ze sobą połączeni, jako członkowie Kościoła wojującego, cierpiącego i triumfującego, którego Chrystus jest Głową, i tak jak wszystkie części ciała wzajemnie sobie służą, wspólnie cierpią i pracują, tak i my wzajemnie powinniśmy się miłować, wzajemnie sobie służyć, a Chrystusowi, jako Głowie naszej, ochoczo ulegać.

Pamiętajmy, że tak jak w porządku fizycznym działanie światła i dźwięku nie ogranicza się do samego punktu, z którego się wydziela, ale stosownie do swej siły falami się rozchodzi w dalsze przestrzenie, tak w porządku duchowym każda myśl czy tylko słowem wyrażona, czy wprowadzona w czyn chociaż tylko przez jednego człowieka, dla drugich jednak i dalszych dobrodziejstwem lub szkodą się staje.