Drobiazgi

Tagi

dobry przykład, katolicy, wola Boża, św. Filip Nereusz, św. Klara

Kiedy św. Filip Nereusz, wiedziony żądzą męczeństwa, chciał się udać do Indyj, zaszedł mu drogę poważny starzec, a wskazując na Rzym, rzeki: „lndje twoje są tam.” Podobnie i do ciebie, jeżeli pragniesz rzeczy wielkich, mówi niejako Bóg: Indje twoje są tam, gdzie cię wola moja postawiła, tam się masz uświęcić.

Św. Klara podczas oblężenia klasztoru swojego przez dzikich pohańców, kazała się zanieść do furty, bo była wówczas chorą, a wraz z sobą puszkę z Przenajświętszym Sakramentem, i tak się modliła: „Nie wydawaj, Panie w ręce dzikich zwierząt dusz wyznających Ciebie i strzeż służebnic Twoich, któreś drogą Krwią Twój odkupił.” A gdy się tak modliła, dał się słyszeć głos z puszki: „Ja was zawsze strzec będę.“ I w tej chwili Saraceni będący na murze, olśnieni światłością, jaka wychodziła z Przenajśw. Sakramentu, pospadali na ziemię, a reszta w jak największym nieładzie poszła w rozsypkę, jakby pobita na głowę. Jeżeli i na ciebie uderzą pokusy, spiesz wtenczas po obronę do Najświętszego Sakramentu.

Wspaniałe hasło. Na grobie sławnego pułkownika francuskiego a dzielnego katolika, Paquerona, wypisano: „Żołnierz Chrystusowy“. Był nim w istocie, powtarzając ustawicznie: Nie walczmy słowami, tylko żyjmy dobrze! Oby to i naszem hasłem było!

Dzwonek Marji marzec 1924, R. 4, Z. 3, str. 81

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XVII

Tagi

choroba, cierpienie, cnoty, dobry przykład, Komunia św., miłosierdzie, miłość, o. Wenanty, spowiedź

Serce dla najnieszczęśliwszych.

Krótki to będzie rozdział, ale pełen heroizmu, właściwego tylko świętym.

O. Wenanty, przy tylu pracach na klerykacie i w kościele i w prasie, potrafił jeszcze znaleźć chwilkę czasu, by okazać serce tym najnieszczęśliwszym, których ogół ludzki jak najdalej od siebie odpycha. Z wielkiem zamiłowaniem niósł posługi duchowne chorym, kalekom, zarażonym…

Pamiętam, jak wyrywał się dla spowiadania „pewnych osób” – ukrywał jednak wielkość swego poświęcenia i bohaterskiego samozaparcia. Teraz, po jego świątobliwej śmierci, wychodzi dopiero wszystko na jaw. Choć właściwie nie wszystko: nieszczęśliwe bowiem istoty, które korzystały z jego samarytańskiej pomocy, przeważnie już powymierały – były to przecie storturowane cierpieniami napół trupy…

Coś nie coś szczegółów jednak podchwyciłem:

Dzień święty święcić.

Tagi

Bóg, dobry przykład, Dzień Święty, katolicy, niedziela, praca, Przykazania, Rycerz Niepokalanej

Jest rzeczą zastanawiającą, jak bardzo ludzie obojętni wobec Boga są sprzeczni z sobą w myśleniu i postępowaniu. Za przykład mogłaby posłużyć każda dziedzina. Rozpatrzmy choćby przykład pracy.

Niedowiarek nienawidzi pracy. Jest mu ona nieznośnym ciężarem, o którym myśli z obrzydzeniem. Toteż nigdy jeszcze wytwory ludzkiej pracy, zarówno w przemyśle jak rzemiośle czy sztuce nie były tak liche i brzydkie jak dziś, gdy przeważa na świecie obojętność dla Boga. Gdy brak Boga w sercu, braknie tam zarazem zamiłowania do obowiązku, do twórczości. Z drugiej strony ten sam niedowiarek, nie wierząc w życie pośmiertne, chce użyć doczesnego, a do tego potrzeba stale pracować. Nie ma dla niego święta, jest tylko wieczny, szary dzień pracy.

Natomiast katolik, miłujący Boga, ceni wysoko pracę. Uznaje ją za służbę Bogu i bliźniemu, za którą otrzymuje nagrodę na ziemi i w niebie. Stąd u prawdziwego katolika znajdujemy zamiłowanie do pracy i obowiązkowość, gorliwość i dobre wyniki.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLI

Tagi

dobry przykład, Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo

     3. Na jedną jeszcze rzecz wielkiej wagi i doniosłości muszę uwagę zwrócić, a mianowicie na zgodność postępowania waszego, t. j. żeby ojciec, matka i wszyscy, co wpływ na wychowanie dziecka mają, wobec dziecka przynajmniej jednej byli myśli, jednakowo postępowali żeby, kiedy ojciec jest stanowczy, matka nie była miękka i ustępliwa, bo wtedy byłoby to, co mówi Pismo św.: Jeden budujący, drugi psujący, cóż w zysku mają jeno pracę (Ekli. 34. 28). Nic tak na wychowanie i charakter dziecka ujemnie nie wpływa, nic tak na upór i samowolę dziecka nie oddziaływa, jak gdy zobaczy brak zgody i jednomyślności u ojca i matki, że ojciec n. p. nie pozwala, a matka bierze je w obronę przed ojcem, a może i powie, że ojciec niesłusznie tego albo owego dziecku odmawia i zakazuje, a nawet może potajemnie na to samo mu pozwoli, co ojciec zakazał. Niekiedy może się zdarzyć, że ojciec rzeczywiście niesłusznie coś dziecku zakazał, to wtedy lepiej to zamilczeć, niż tę niesłuszność wobec dziecka podnosić. Czasami jednak wyjątkowo może się matka za dzieckiem wstawić, a takie wstawienie się matki szkodliwem nie będzie, owszem nawet może dobrze wpłynąć, gdy n. p. dziecko widzi, że na słuszną karę zasłużyło, a tylko wpływ i wstawienie się matki od kary je uwolniło.

 

Daleko prędzej dzieci będą posłuszne, gdy będą widziały, że rodzice je prawdziwie kochają i że te rozkazy, pozwolenia i zakazy, nie pochodzą nigdy ze złego serca, z kaprysu i chwilowego tylko >>humoru<<, ale z rozumu i miłości! Takie postępowanie wedle chwilowego usposobienia i humoru nigdy dodatnio na dobre wychowanie dzieci nie wpływa.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXII

Tagi

dobry przykład, dzieci, Ks. Feliks Cozel, rodzina

Pan Bóg nie dał wam dziatek tylko dla pieszczot, tylko dla waszej pociechy i rozrywki!… Pamiętajcie, że nic tak dziecka nie psuje i nie rozkaprysza, jak zbytnie pieszczoty! Dziecko rozpieszczone nigdy nie będzie potem dobrze wychowane!…

2. Drugą podstawą i warunkiem dobrego wychowania jest: dobry przykład rodziców.

    Podobnie, jak pobożność, do dobrego wychowania dziatek koniecznym jest dobry przykład rodziców!

 
Pierwsze wrażenia otrzymuje dziecię od rodziców! To, co ono w nich od najpierwszych chwil życia widzi, to robi na nie największe wrażenie, to się wpaja w jego umysł i serce, to mu się wydaje, że tak być może i że tak być musi. Pięknie wyraża się o tem św. Izydor: Na rodziców spogląda dziecię pewnem okiem, podobnie jak uczeń na wzór, jaki ma przed oczyma. Przykład rodziców jest jakby pieczęcią, która w delikatnem sercu dziecka odcisk robi; jakby formą, która mu kształty nadaje. Wedle własnego postępowania maluje ręka ojca lub matki w duszy dziecięcia zachwycający obraz Boży – albo szpetną poczwarę szatana! Od tego postępowania zależy najczęściej uszlachetnienie duszy dziecięcia albo zwyrodnienie. Dusza dziecięcia jest jakby białe płótno, na którem wszystko wymalować się da… jest ona jakby miękki wosk, z którego wszystko ulepić się da… jest, jak mówi jeden Ojciec Kościoła, jakby piasek nad brzegiem wody… jakie rowki w nim porobisz, tak woda popłynie… Otóż tym malarzem i rzeźbiarzem duszy dziecięcia jest na pierwszem miejscu nie nauka rodziców, lecz własny ich przykład!