Wiara uczy nas uważać każde cierpienie za prawdziwy grosz, który równocześnie spłaca długi przeszłości i nabywa dobra na przyszłość.
Notatki z lekcji p. Jenerałowej w 1896 r., tłumaczone z francuskiego.
„A nie mają korzenia w sobie, ale są doczesnymi potem gdy przyjdzie uciśnienie i prześladowanie dla słowa, natychmiast się gorszą”. (Mar. 4-17)
Cóż to jest ten korzeń, którego brak czyni nas tak „doczesnymi”, tak ziemskimi, tak nędznymi wobec prześladowania, a tak skorymi do „gorszenia się”, gdy przyjdzie „uciśnienie”?
„Pół anioły, pół zwierzęta” – przez cały nasz ustrój fizyczny, przez wszystkie struny serca przywiązani jesteśmy do ziemi i do wszystkiego co ziemskie. Z obawy, abyśmy tego nie zapomnieli, mamy sobie powiedziane: „Jesteś prochem i w proch się obrócisz”. (Gen. 3-19).
Zapewne, niebezpiecznie o tem zapominać, ale również niebezpiecznie utrzymywać się bez końca w tym prochu.
Niestety! Wszystkie nasze „korzenie” są w ziemi i ziemskiego rodzaju. Nasza wiedza, nasze sądy, nasze poglądy i sposób oceniania rzeczy są oparte na doświadczeniu czysto ziemskiem… I oto dlaczego myśli nasze nie mogą być takie, jak myśli Boże, ani drogi nasze jak Jego drogi. Wszystko co staje w poprzek naszym pojęciom, naszym urządzeniom, wszystko co przewraca porządek i harmonję spraw ziemskich, wszystko co gwałt zadaje naszym upodobaniom i interesom doczesnym, – wszystko to staje się dla nas przedmiotem zgorszenia.
Ileż pytań „dlaczego” powstaje nieustannie w duszy, – a rozum ludzki nie ma na nie odpowiedzi.
Czytaj dalej →
Jednym z charakterystycznych objawów wiary i pobożności naszego ludu obok Gorzkich Żalów i niezliczonej ilości pieśni pobożnych jest prastary zwyczaj pozdrawiania siebie słowami „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”.
