Biskup Donald J. Sanborn – Musicie się odciąć od Novus Ordo

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, błędy, dogmat, ekumenizm, herezja, Jan Paweł II, kościół, modernizm, Msza św., nieomylność Kościoła, nieomylność papieska, Novus Ordo, papież, prawda, protestant, wiara, Znamiona Kościoła

Tytuł mojego dzisiejszego kazania brzmi „Musicie się odciąć od Novus Ordo”. Powód, dla którego je wygłaszam tuż po dwóch innych kazaniach o polemicznych i apologetycznych sprawach w Kościele, co jest naszą obroną Wiary Katolickiej przed modernistycznym błędem, jest fakt, że czasami spotykam się ze zrozumieniem ze strony osób, które nie odcięły się wystarczająco od Novus Ordo. Przychodzą tutaj regularnie na Mszę Świętą, ale ciągle maczają palce w kościele Novus Ordo i uważają go za Kościół Katolicki. Muszę więc do was skierować te zagadnienia.

Czytamy w dzisiejszej Ewangelii, że Duch Święty jest Duchem Prawdy. Jest Duchem Prawdy, ponieważ wzbudza w nas nadprzyrodzoną cnotę wiary, ponieważ inspiruje proroków i ewangelistów, ponieważ kieruje papieżem i biskupami odnośnie nieomylności w sprawach wiary, ponieważ jest duszą Kościoła Katolickiego. Tak jak światło i ciemność są sobie przeciwne, tak Duch Święty i kłamstwo są sobie przeciwne i właśnie z tego powodu konieczne jest odcięcie się od Novus Ordo, ponieważ jest to fałszywy kościół. Powody, dla których jest to fałszywy kościół wyjaśniłem wam szczegółowo w innych kazaniach, a teraz je szybko omówię.

kościół Novus Ordo naucza błędów i uderza w katolickie dogmaty

Po pierwsze oficjalnie naucza doktryn sprzecznych z nauczaniem Kościoła Rzymskokatolickiego dotyczących samego Kościoła. Nie utożsamia Kościoła Katolickiego z jedynym, prawdziwym Kościołem Chrystusowym. Uczy herezji dotyczącej wolności religijnej, uczy dokładnie tego, co zostało potępione przez papieża Piusa IX z jego apostolskim autorytetem, przez papieża Grzegorza XVI i papieża Leona XIII. Uczy tego, co zostało potępione! Uczy herezji i błędu dotyczącego niezbędności Kościoła Katolickiego do zbawienia duszy. Mówi, że inne religie są środkami do zbawienia, co jest herezją, jawną herezją. W prefacji nowej mszy uczy herezji dotyczącej Najświętszej Ofiary Mszy Świętej, że jest ona tylko zgromadzeniem. Po drugie, jest to fałszywy kościół, ponieważ ma fałszywe prawa, w szczególności nową mszę, która nie odzwierciedla prawd Katolickiej Wiary. Jest jak luterańskie lub anglikańskie nabożeństwo i wiemy z małej książki napisanej przez Ojca Cekadę, że nastąpiło w niej celowe stłumienie Prawd Katolickich. Wzięli modlitwy z tradycyjnej Mszy Świętej, przeszły one przez ich pióra. Uderzyli w tych modlitwach w Katolickie Prawdy, takie jak Czyściec i inne dogmaty naszej wiary. Następnie umieścili je w nowej mszy, która jest oczywistym znakiem heretyka, kogoś kto w niej uczestniczy. Po trzecie, jest to fałszywy kościół, ponieważ ma złe zasady, które nie sprzyjają wiecznemu zbawieniu tylko piekłu, jak na przykład interkomunia z protestantami. Jak powiedziałem wcześniej, wyjaśniłem wam szczegółowo te rzeczy w innych kazaniach. Dziś zrobiłem tylko ich krótki przegląd.

Wielki Post

Tagi

błędy, MI, nauki Papieży, o. Maksymilian Kolbe, Pius X, pokuta, prawo kanoniczne, Wielki Post

Każdy więc, kto chce się zbawić, musi pokutować.

Grodno, przed marcem 1923

Wielki Post

   Pewna akademiczka przynosi mi w Zakopanem broszurkę znanego w Krakowie p. Williama Rosego (W. J. Rose, Duch i praca YMCA – Chrześcijańskiego Związku Młodych Ludzi w Ameryce, Warszawa 1920) o YMCA i wspominając moją pod tym względem krytykę, mówi: „Ja w tym nic złego nie widzę”.
Wziąłem tę broszurkę i przejrzałem.
Autor, mimo oświadczenia, że sprawy dogmatyczne zostawia „specjalistom, księżom”, nie zostawił ich im jednak. Znalazłem tam bowiem naukę o odpuszczeniu grzechów przez modlitwę, a następnie twierdzenie, że mylili się w średnich wiekach wierni umartwiając swoje ciało.
Na ten sam temat miałem także sposobność mówić z pastorem protestanckim w mieście N[ieszawie]. I ten się wzdrygał (jak w ogóle protestanci) przed pokutą, a na uwagę, że św. Paweł wyznaje: „Karcę ciało moje i w niewolę podbijam, bym snadź drugim opowiadając sam nie był potępiony” [1 Kor 9,27], odrzekł, że tylko praktykował to św. Paweł sam, a inni nie są obowiązani go naśladować.
Wielu też w naszych czasach pragnęłoby poznosić wszelkie umartwienia, bo spodlony świat dzisiejszy szuka szczęścia w doczesnych, zmysłowych, a często i grzesznych przyjemnościach.
A jednak pokuta to nie tylko wyłączny przywilej św. Pawła, ani „błąd” średnich wieków, ale obowiązek i to ścisły obowiązek wszystkich, bo nikt nie jest bez grzechu. O nie „średnie” dopiero wieki zaczęły „błądzić”, ale od pierwszych wieków Kościoła wierni, posłuszni nakazom Chrystusa Pana, ujarzmiali swoje ciało.

Święta Joanna de Chantal

Tagi

błędy, herezja, Jezus Chrystus, ks. Berthier, Sakramenty, św. Joanna de Chantal

Malutką dzieciną przy piersi prawie będąc, święta ta nie mogła bez płaczu zbliżyć się do protestanta. Gdy który z nich chciał ją pogłaskać, krzyczała przeraźliwie, kryjąc główkę w objęciach mamki i dopóki się innowierca nie oddalił, nic nie zdołało jej uspokoić. Dnia jednego, mając wówczas zaledwie pięć lat, bawiła się w pokoju ojca swego, prezydenta Frémyont, gdy nagle usłyszała głośną dyskusję między nim a pewnym panem, wyznawcą protestantyzmu, który przyszedł go odwiedzić.
Chodziło im o Przenajśw. Sakrament Eucharystji. Protestant mówił, że najwięcej go przywiązuje do jego religji zaprzeczenie rzeczywistej obecności Pana Jezusa w Przenajśw. Sakramencie. Słysząc te słowa, nie potrafiła święta dziecina wzruszenia swego opanować, zbliżyła się do protestanta i powiedziała w świętem uniesieniu: „Powinno się wierzyć, że Jezus jest obecny w Przenajśw. Sakramencie, gdyż Sam nam to powiedział”. Stanowczość jej przekonania tak zastanowiła heretyka, że wszczął z nią dyskusję. Zbiła ją wkrótce roztropnemi odpowiedziami i zachwyciła obecnych żarliwością swojej wiary. Nie mając innego wyjścia, protestant chciał zakończyć rozmowę, jak się zwykle z dziećmi kończy, cukierkami. Przyjęła je Joanna, zabrała wszystkie do fartuszka i uważając, by się ich nie dotknąć, rzuciła je w piec, mówiąc: „Niech pan spojrzy, tak goreć będą w piekle wszyscy heretycy za to, że słowom Pana Jezusa nie uwierzyli”.

Wytrwałość wobec wszelkich przeszkód

Tagi

Barthe, błędy, kościół

          Jeśli katolicyzm pochodzi od Boga, to sam rozum wskazuje, że musiał od Niego dostać żywotność niespożytą, życie opierające się wszelkim przeciwnościom i przeszkodom. By się przekonać, że tak jest rzeczywiście, wystarczy zrobić przegląd Historji Kościoła od jego kołyski aż do obecnych czasów. Oparł się wszystkiemu: zębowi czasu niszczącemu wszelkie ludzkie urządzenia, albo zmieniającemu je do niepoznania; nieustannym napadom wyuzdanych namiętności, dumy i zmysłowości; wszystko rozbiło się w kawałki o skałę Kościoła, a on nigdy się z nimi nie układał.

Miłość prawdy sprzeciwia się błędom.

Tagi

Barthe, błędy, nieomylność Kościoła, prawda, zagrożenia

Jeśli katolicyzm jest Boskim, to rozum wymaga, aby niemiłosiernie zwalczał wszelkie błędy, nie wchodząc w układy z żadnym, choćby miał bardzo piękną nazwę, choćby miał nawet ważne powody oszczędzać twórcę tego błędu. Przecież względem prawdy objawionej przez Boga nie można inaczej postępować, jak względem jakiej naukowej prawdy. Wszakże prawda naukowa odrzuca każdą teorję, która jej jest przeciwną. Katolicyzm pochodzi od Boga, postąpiłby więc nierozsądnie, gdyby miał się układać z błędem przeciwnym wierze katolickiej. Szaleństwem byłoby przeczyć w geometrji, że dwa trójkąty nie przystają do siebie, jeżeli trzy boki jednego, są kolejno równe trzem bokom drugiego.

Któż nie wie, że Kościół katolicki zawsze się trzymał tej zasady? Nigdy nie wahał się wykluczyć ze swej społeczności tych, którzy błędną naukę siali, choćby ludzie wielcy, których talent, wpływ lub powaga, nawet królewska, mogły wyrządzić Kościołowi wielkie szkody. Wystarczyło, że się nie poddali dogmatycznym dekretom Kościoła, a ten rzucał na nich „anathema”, t.j. wyłączał ich ze swego łona. („Anathema” tłómaczą dość niestosownie wyrazem „klątwa”). Natomiast szkoły filozoficzne i sekty religijne muszą przynajmniej znosić mniemania niezgadzające się z ich zasadami, jeśli chcą być logiczne, bo za największą powagę uważają rozum każdego człowieka.

Prawdziwa miłość tego, co dobre, musi odrzucać złe.