Apostołowie czasów ostatecznych

Tagi

Apostołowie, czasy ostateczne, Jezus Chrystus, Najświętsza Maryja Panna, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort

Wreszcie Bóg pragnie, by Jego Najśw. Matka była obecnie więcej znana, więcej miłowana, więcej czczona, niż kiedykolwiek: co niewątpliwie nastąpi, jeśli wybrani, za łaską i światłem Ducha Św. podejmą tę praktykę wewnętrzną i doskonałą, którą im dalej objaśnię. – Wtedy ujrzą oni wyraźnie, o ile wiara na to zezwala, tę piękną gwiazdę morza, by pod Jej kierunkiem, mimo burz i rozbojów morskich zawinąć szczęśliwie do portu. Poznają oni wspaniałość tej władczyni i poświęcą się całkowicie Jej służbie jako poddani i niewolnicy z miłości. Doznają Jej słodyczy i pieszczot matczynych i czule miłować Ją będą, jako ukochane Jej dzieci. Poznają miłosierdzie, którego Ona jest pełna oraz potrzebę Jej pomocy w jakiej się sami znajdują i uciekać się do Niej będą we wszystkim, jako do swej ukochanej Orędowniczki i Pośredniczki u Jezusa Chrystusa. Zrozumieją, iż jest Ona najłatwiejszą, najkrótszą i najdoskonalszą drogą, by dojść do Jezusa Chrystusa i poświęcą się Jej ciałem i duszą bez zastrzeżeń, aby móc jednako należeć do Jezusa.

Lecz kim będą owi słudzy, niewolnicy i dzieci Marii?

BŁOGOSŁAWIONA ŚMIERĆ NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Tagi

Apostołowie, ks. W. Załuski, Najświętsza Maryja Panna, Wniebowzięcie, śmierć

Nakoniec, pobłogosławiwszy wszystkich, wkrótce może po tej ostatniej Komunji św., Najśw. Panna, może klęcząc, jak w nocy Zwiastowania, widzi nagle jak skromna Jej izdebka napełnia się światłością, wznosi więc pełen zachwytu anielski swój wzrok w górę, ręce składa na krzyż, bo oto widzi, że przychodzi Zbawiciel w orszaku Aniołów na spotkanie swej Matki

ROZDZIAŁ XXIX

    Jak długo żyła Najśw. Panna po Wniebowstąpieniu Pańskiem, napewno określić nie można. Jedni twierdzą, iż – lat 15, inni zaś, co jest najprawdopodobniejszem, według ogólnej tradycyi Kościoła, lat 22; jak również nie jest pewnem, czy, schodząc z tej ziemi, miała 63 lub 72 lat, to tylko pewna, że nigdy nie chorowała, ani się starzała, jako Niepokalanie Poczęta. Bądź co bądź, nastała chwila, w której miała opuścić tę ziemię na wzór Pana Jezusa. Ale jak ją opuści? Umrze, bo Bóg tak chciał, pokora Jej tego wymagała, przytem miała we wszystkiem być podobną Zbawicielowi, więc i w śmierci, – zresztą pragnęła zostawić nam przykład śmierci prawdziwie chrześcijańskiej. Bez wątpienia, mógł Pan Bóg wyjąć Najśw. Pannę od tego prawa ogólnego śmierci, jak Ją wyjął od grzechu i skazy pierworodnej; mógł Ją z ciałem i duszą zabrać wprost do nieba, jako uprzywilejowaną Boga-Rodzicielkę, albo unieść Ją na wozie ognistym, jak Eljasza lub Henocha, lub też po długiem życiu unieść – na ręku Aniołów do niebieskiego Jeruzalem; ale dla powyższych przyczyn i wielu innych, nam nieznanych, Bóg postanowił, a Marya pragnęła, aby umarła.

 

Najśw. Panna rzeczywiście umarła, t. j. dusza Jej przebłogosławiona odłączyła się od Niepokalanego Jej ciała, ale umarła ani z choroby, ani ze starości. Choroba nie miała do Niej przystępu przez całe życie, gdyż choroba – to skutek grzechu, od którego Niepokalana była wolną; nie umarła ani ze starości, gdyż zawsze była młodą i wyglądała tak, jak gdyby zawsze miała wiek dojrzałej niewiasty, t. j. lat trzydzieści. Ztąd też Marya z Agredy twierdzi, że Najśw. Panna do trzydziestego roku życia, który był dla niej jakoby pełnością wieku, nie doznawała na ciele swoim żadnego zaniku ani umniejszenia[1]; kto wie, może codzienne przyjęcie Komunji św. było tem dla Maryi, czem drzewo żywota miało być dla Adama w raju. Przy śmierci nie doznawała też żadnej boleści ani trwogi, słowem, – tego wszystkiego, czego każdy umierający doznaje, owszem, śmierć Jej była dziwnie słodką i miłą.