Bądź pozdrowiona

Tagi

Aniołowie, Archanioł Gabryel, grzech, Najświętsza Maryja Panna, Łaska Uświęcająca, łaska, św. Chryzostom

„Bądź pozdrowiona łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami”.

Archanioł Gabrjel to jedno przedewszystkiem wychwala w Marji, że jest łaski pełna. Nie urodę ja Twoją uwielbiam, chociażeś piękna, jak księżyc, jak słońce, ale łaski których jesteś pełna. Ani wielki ród Twój, jako córki Dawida, ja w Tobie podziwiam, tylko tę obfitość łask, któremi Bóg ubogacił Twą duszę.

Żadna z rzeczy doczesnych nie sprowadza mnie dzisiaj na ziemię, aby Cię pozdrowić, ale jedynie bogactwo łask Twoich.

Bądź pozdrowiona łaski pełna. Tyś całego świata podziwem. I Bóg, który Cię stworzył, aniołowie, którzy Mu pieśni chwały nieustannie śpiewają, podziwiają Cię przez usta moje, boś łaski pełna.

I aż po dziś dzień cały świat chrześcijański wysławia wielkość i godność Twoją dla tych łask, których jesteś pełna.

Św. Chryzostom mówi o Tobie: – „Święta zawsze Dziewica Marja, cud to naprawdę wielki. Bo cóż nad nią większego lub chwalebniejszego znaleziono w którymkolwiek czasie, albo może być znalezione kiedy? Ona sama wielkością swą przewyższyła niebo i ziemię. Bo cóż nad Nią świętszego? Ani prorocy, ani apostołowie, ani męczennicy, ani patryarchowie, ani aniołowie, ani trony, ani państwa, ani cherubini ani zresztą ni między widomemi stworzeniami, ni niewidomemi większego lub chwalebniejszego znaleźć nie można”.

Rozważając, o Matko, Twą chwałę, widzę, że nad łaskę nie ma nic droższego, skoro nią obdarzył Cię Bóg, Ciebie, najwięcej umiłowaną od wieków. Wszystko więc złoto i srebro obok łaski Bożej jest niczem. Wszystkie bogactwa całego świata w porównaniu z łaską są prochem tylko.

Gdy łaskę mam, mam wszystko, bo Bóg sam mieszka we mnie, a dusza moja jaśnieje niewypowiedzianą pięknością nad naturalną.

O tę urodę duszy powinienem starać się przedewszystkiem, bo wiem, że uroda ciała przeminie, a duszy uroda potrwa na wieki. Ani jej czas nie zdoła zniszczyć, ani choroba, ani nawet grób, zawsze ona jak słońce będzie jaśnieć przed Bogiem, a zapłatą jej jest wieczne królowanie w niebie.

Pan z Tobą. Tak jeszcze pozdrawia Gabrjel Marję. Pan z Tobą.

Od pierwszej chwili poczęcia, Tyś Bogu najmilsza, Tyś z Bogiem najściślej złączona. Pan z Tobą. Bóg obrał Cię za mieszkanie sobie, kiedy Cię jeszcze na świecie nie było, byłaś już w Panu, boś wyszła z ust Najwyższego pierworodną przed wszystkiem stworzeniem (Ekl. 24, 25).

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXVIII

Tagi

Aniołowie, Chrzest, Duch Święty, dzieci, Ks. Feliks Cozel, rodzina

Otóż podobnie i P. Bóg, Bóg Ojciec, Bóg Syn i Bóg Duch Święty mówi do was, rodzice chrześcijańscy: Weźmijcie to dziecię, a wychowujcie Mi je i dla Mnie, a Ja wam dam zapłatę!… A kiedyś ten Bóg dziecięcia tego z rąk waszych zażąda!…

3. Rodzice są współpracownikami Ducha Świętego w dziele uświęcenia dziatek.

1. Kochani rodzice chrześcijańscy! Dziatki wasze są od chwili chrztu św. mieszkaniem i świątynią Ducha św., jak nas wyraźnie Pismo św. poucza: Nie wiecie, iżeście Kościołem Bożym, a Duch Św. mieszka w was? A jeśli kto kościół Boży zgwałci (znieważy), zatraci go Bóg! Albowiem Kościół Boży święty jest, którym jesteście wy! (II. Kor. 3. 16). Czy nie wiecie, iż członki wasze są Kościołem Ducha Świętego, który w was jest, którego macie od Boga, a nie jesteście swoi?! (I Kor. 6. 10). Duch Święty więc poświęcił dziatki wasze i w nich zamieszkuje, jako w żywej świątyni swojej; ten Duch Święty działa ustawicznie przez łaskę Swą w niewinnych duszach dziatek waszych, aby dalej je kształcić, uświęcać, cnotami chrześcijańskimi przyozdabiać i do nieba je prowadzić. Raz działa On zachętą do dobrego, do przezwyciężenia siebie lub jakiejś ofiary, drugi raz upomnieniem i zachętą do unikania złego lub wyrzutami sumienia, kiedy dziecię popełni jakie uchybienie. Z tego pojąć można, dlaczego te dziatki maluczkie tak są skłonne do >>Bozi<< i do pobożności.
2. Przy tem działaniu Ducha Św. rodzice mają być Jego współpracownikami, gdyż jest to powszechny sposób działania Bożego, że zwykle Bóg działa za pośrednictwem ludzi i skutek działania Bożego zawisł nieraz od współdziałaniu ludzi. Rodzice więc powinni z Duchem Św. współdziałać w Jemu, że się po ludzku wyrażę, w uświęceniu dusz dziatek pomagać; powinni Mu pomagać przy wykorzenianiu kiełkujących zarodków złego, w zasiewaniu dobrych zarodków cnoty, w dalszem chodowaniu i pielęgnowaniu cnót wszystkich i w przynoszeniu jak najobfitszych owoców na żywot wieczny. A jeśli rodzice działaniu Ducha Św. pomagać nie będą, zwłaszcza jeśli Jego działaniu będą przeszkadzali, to łaski Ducha Św. w duszy dziecka zwykle żadnego skutku nie odniosą. Wszystko, co Duch Św. w duszy dziatek Sam bezpośrednio, czy za pośrednictwem n. p. kapłanów, posieje, to źli rodzice złym swym przykładem lub gorszącem słowem z duszy dziecka wyrwą. Kiedy Duch Św. lub kapłani w duszy dziecka sieja ziarno dobre, to źli rodzice zasiewają kąkol, który ten posiew dobry przytłumia i zagłusza, i tak zamiast stać się pomocnikami Ducha Św., stają się raczej Jego przeciwnikami i pomocnikami ducha złego, zapominają na wielkie i ważne posłannictwo swoje i na napomnienie Pisma św.: Nie zasmucajcie Ducha Św. Bożego! (Efez. 4. 30).

Przenajświętsza Rodzina przyjmuje Trzech Królów, przybyłych z dalekiego Wschodu

Tagi

Aniołowie, Najświętsza Maryja Panna, Narodzenie Zbawiciela, Trzej Królowie, św. Józef

          Po oczyszczeniu Najświętszej Panny aż do przybycia Trzech Królów ze Wschodu, jeśli takowego nie nastąpiło pierwej, t.j. 13 dnia po Narodzeniu Pańskiem, czyli w dniu, w którym Kościół obchodzi pamiątkę tego zdarzenia, święta Rodzina, jak wspomniałem w poprzednim rozdziale, zamieszkała zapewne w Betleeme, nie zaś w Nazarecie. W tym czasie, może dopiero w następnym roku, miały miejsce odwiedziny Trzech Królów i wywołana niemi ucieczka Najśw. Rodziny do Egiptu przed krwawemi zasadzkami Heroda. Tem bowiem tłomaczy się jasno ów niezrozumiały inaczej szczegół, dlaczego Herod kazał pobić wszystkie niemowlątka w okolicach Betleemu od dwu lat i niżej, nie przestając na zamordowaniu samych tylko nowonarodzonych. W kraju bowiem wschodnim, którego nazwy Ewangelia nie wymienia, a którym zapewne był albo Chaldea, albo Mezopotamia, albo Persya lub Arabia Skalista, mężowie, mianujący się mędrcami ujrzeli pewnego dnia nową gwiazdę na niebie. Nazywano ich magami, gdyż w gwiazdach wyczytywali tajemnice przyszłości, jakoby w jakiej księdze. Być może, iż pochodzili oni od Balaama, pogańskiego proroka, który przepowiedział: iż „gwiazda wznijdzie z Jakóba i berło z Izraela”. Prawdopodobnie znali oni nie tylko przepowiednie pogańskie o przyjść mającym Zbawicielu, ale i proroctwa żydowskie, szczególniej Daniela proroka, który obliczył nawet czas przyjścia Syna Bożego. Ta więc nadzwyczajna i niezwykła gwiazda daje im znak, że już jest wielki Król, obiecany ziemi Żydowskiej.

Najświętsza Panna rodzi Zbawiciela świata

Tagi

Aniołowie, Najświętsza Maryja Panna, Narodzenie Zbawiciela, św. Bonawentura, św. Józef

          Najświętsza Panna porodziła Słowo wcielone o pół nocy, w dziewięć miesięcy, co do dnia i godziny, po cudownym Poczęciu w Nazarecie, będąc Panną przed porodzeniem, Panną w porodzeniu i Panną po porodzeniu, jak mówią Ojcowie św. z całym Kościołem. Najświętsza Dziewica skoro weszła do jaskini uklękła i pogrążyła się w modlitwie, a św. Józef zajął się zewnętrznym urządzeniem ubogiego przytułku. W chwili, poprzedzającej rodzenie, Maryja wpadła jakby w zachwycenie, a nie doznając ciężkości i niemocy zwykłych matek, porodziła Boskie Dzieciątko na modlitwie, jak to Sama wyraźnie objawiła św. Brygidzie. Pan Bóg, tworząc Ewę, zesłał zachwycenie na Adama, gdy wyjmował z niego żebro, podobnież zapewne uczynił Maryi, w chwili gdy Jezus wynikał z Jej żywota. Wynikł zaś Zbawiciel z żywota Matki swojej, jak np. promień wynika z ogniska, albo jak woń wynika z kwiatu, lub też jak słowo wychodzi z ust człowieka. Słowo np., przechodzące przez usta nasze, nie rozdziera ich; woń wynikająca z kwiatu, nie narusza w niczym całości jego; promień, wychodząc z ogniska nie gasi go, ani umniejsza, tak i Najświętsza Panna w panieństwie poczęła Boga – Człowieka, w panieństwie też Go i porodziła, pozostając nienaruszoną Dziewicą. Sama przyjmuje Dzieciątko swoje, obwija w pieluszki, które zawczasu była przygotowała i z sobą przyniosła, i składa Je do żłóbka, na trosze lichej słomy czy też sianku, wół i osioł chuchając ogrzewają drżącą od zimna Dziecinę Bożą!… (…)