Było to w koncentracyjnym obozie w Dachau. W piękny czerwcowy dzień 1943 r., u wylotu ulicy blokowej natknąłem się na skromnie ubranego, bez czapki stojącego chłopca. Po oznakach doszedłem do przekonania, że to Polak.
– Chłopcze, dlaczego tutaj stoisz?
Czy może kogo szukasz? – zapytałem go grzecznie i z uśmiechem.
– Głodny jestem. Dziś jeszcze nic nie jadłem! – odpowiedział.
Żal mi się zrobiło tego młodzieniaszka o lnianych włosach, marnującego się na wygnaniu. Wziąłem go do siebie, nakarmiłem i zapewniłem, że zajmę się nim w przyszłości. Serdecznie się uśmiechnął.
– Dlaczego dostałeś się do obozu?
– spytałem go jeszcze.
Żachnął się nieco, popatrzył mi w oczy a potem rzewnie zaczął.
– Pracowałem w Niemczech na gospodarstwie. „Bauer” był na wojnie, więc jego żona kierowała wszystkim. Mieli jedyną, 17-letnią córkę. Z początku wszystko szło dobrze. Pracowałem pilnie. Byli zadowoleni ze mnie, a nawet mnie polubili. Po roku służby gospodarz przybył na urlop. Pewnego razu w pokoju moim zauważyłem bukiet kwiatów. Nie wiedziałem, co to ma oznaczać. Po chwili weszła córka gospodarza i po krótkiej pogawędce zaczęła mnie namawiać do złego. „Ojciec- szeptała – nic nie powie, owszem, zgadza się na to!…”
Zawrzało we mnie. Krótko odpowiedziałem: NIE! – i wyszedłem natychmiast.
Za parę dni znów kwiaty w pokoju. Przyskoczyłem do stolika, porwałem książeczkę do nabożeństwa, w której stale nosiłem fotografię mojej mamusi. Z jej oczu wyczytałem wszystko. Flakon z kwiatami rozbiłem, zrezygnowałem z chwili wolnej i poszedłem do pracy. Nazajutrz raniutko gospodarz kazał mi pompować wodę. Stał nade mną jak kat, nie pozwolił na chwilkę spoczynku. „Ja cię nauczę grzeczności dla mojej córki!” – syczał… Sił mi już brakowało. Pęcherze porobiły mi się już na dłoniach, ale z zacięciem milczałem. Na drugi dzień ta sama scena. Gorąco modliłem się w duchu.
Po paru dniach córka gospodarza znów weszła do mego pokoju. Z uśmiechem zapytała, czy spełnię jej życzenie…
Tego było mi już za wiele. Skoczyłem jak ryś i wymierzyłem jej kilka silnych policzków. Zalała się krwią i ze strasznym krzykiem pobiegła do ojca a z nim na policję. Po południu aresztowało mnie Gestapo i przysłano mnie tutaj…
Uścisnąłem mu dłoń i gratulowałem:
– Takich, jak ty, polskich młodzieniaszków trzeba nam więcej! Szczęść ci, Boże!…
Ks. L. Antoń T.J.
(„Posłaniec Serca Jezusa”)
Rycerz Niepokalanej, sierpień 1946, rok XXV, nr 8, s. 201.
La gloria de la Santisima Virgen 